«Հայերը Լիբանանում»–ի խմբագրումների տարբերություն

}}

'''Հայերը Լիբանանում''', [[Լիբանան]]ի [[հայ]] քաղաքացիներ։ Հայերը Լիբանանում կազմում էին 300.000 սակայն պատերազմի հետևանքով երկրից գաղթել է 50.000 հայ և ներկայումս կազմում են 250.000 կամ երկրի բնակչության 6.50%-ը։ Դիվանագիտական հարաբերություններ [[Հայաստան]]ի և Լիբանանի միջև հաստատվել են 1992 թվականին։

 

[[Լիբանան]]ի ներկայիս տարածքում [[հայեր]]ը բնակվել են հնագույն ժամանակներից։ Լիբանանի հայկական գաղութը գոյատևել է համարյա անընդհատ՝ պարբերաբար համալրվելով Հայաստանից գաղթած ստվար խմբերով և երբեմն կարևոր դեր է կատարել հայ ժողովրդի կյանքում։ Ժամանակակից լիբանանահայ համայնքը ձևավորվել է գլխավորապես Առաջին աշխարհամարտի և դրան հաջորդած տարիներին՝ 1915-1939 թվականներին գաղթականության երեք ալիքների արդյունքում և ավանդականորեն համարվել [[Միջին Արևելք]]ի ամենաազդեցիկ, հայ հոգևոր ու մշակութային արժեքներ դավանող համայնքներից մեկը։ Ներկայացված լինելով Լիբանանի քաղաքական կյանքում՝ խորհրդարանում և կառավարության մեջ, լիբանանահայությունն իր թվաքանակով համարվել է վեց գլխավոր կրոնադավանական համայնքներից մեկը շիաներից, մարոնիներից, սուննիներից, դրուզիներից, քրիստոնյա ուղղափառներից հետո։

 

[[Հայկական ազգային վարժարաններ]]ում և այլ կրթական հաստատություններում սովորող հայ աշակերտության թիվը մոտ 10 հազար է։

Լիբանանի մշակութային կյանքին զգալի աշխուժություն են հաղորդում պարբերականները։ Ներկայումս Լիբանանում հրատարակվում են դաշնակցականների «Ազդակը» (օրաթերթ), ռամկավարների «Զարթոնքը» (եռօրյա), հնչակյանների «Արարատը» (շաբաթաթերթ), գրական ուղղվածությամբ «Բագինը» և «Շիրակը», ինչպես նաև «Սփյուռք», «Մարզիկ», «Մասիս», «Արծիվ», «Ծաղիկ», «Դիտակ» ամսագրերը և այլն։