|
=== 1893—1924 թվականներ ===
Ավարտելով դպրոցը,դպրոցը՝ 1912-1914 թվականներին Շարունն ուսումնասիրել է ճարտարապետությունը [[Բեռլինի տեխնիկական համալսարան|Բեռլինի բարձրագույն տեխնիկական դպրոցում]] (այն ժամանակժամանակ՝ Շարլոթենբուրգի թագավորական տեխնիկական բարձրագույն դպրոցումդպրոց), բայց այդպես էլ երբեք չի ավարտել այն: Նրա հետաքրքրությունը ճարտարապետության նկատմամբ դրսևորվել է դեռևս դպրոցական տարիներին. 16 տարեկանում նա ստեղծել է իր առաջին նախագծերը, 18 տարեկանում նա առաջին անգամ մասնակցել է [[Բրեմերհաֆեն|Բրեմերհաֆենի]] նոր եկեղեցու ճարտարապետական մրցույթին։ [[1915]] թվականին Շարունը զորակոչվել է բանակ, սակայն ճակատ չի գնացել, այլ աշխատել է ավերված Արևելյան Պրուսիայի վերականգնման համար։ Այնտեղ, [[Առաջին համաշխարհային պատերազմ|Առաջին համաշխարհային պատերազմից]] հետո, [[Չերնյախովսկ|Ինսթերբուրգում]], նա հիմնել է իր սեփական ճարտարապետական բյուրոն<ref>Nils Aschenbeck: ''Lasst Farben sprechen. Graues Erbe: In Tschernjachowsk, einst Insterburg, verfallen Bauten Hans Scharouns''. In: Frankfurter Allgemeine Zeitung vom 6. Juli 2013, S. 34.</ref>, իրականացրել է իր մի քանի նախագծեր և կազմակերպել է գեղարվեստական ցուցահանդեսներ, այդ թվում՝ [[Արևելյան Պրուսիա|Արևելյան Պրուսիայում]] [[Die Brücke|«Կամուրջ»]] էքսպրեսիոնիստական գեղարվեստական խմբի առաջին ցուցահանդեսը։ Պահպանված «Գույնզգույն շարք» բնակելի համալիրը՝համալիրը նրա միակ աշխատանքըաշխատանքն է [[Ռուսաստան|Ռուսաստանի]] տարածքում:
[[Պատկեր:Berlin GS Siemensstadt Panzerkreuzer.jpg|մինի|աջից|Շարունայի տները Սիմենսշտադտ գյուղում]]
=== 1925—1932 թվականներ ===
[[1925]] թվականին Շարունը մասնագիտությունպրոֆեսորի կոչում է ստացել [[Վրոցլավ|Բրեսլաու]] քաղաքի գեղարվեստի և արհեստների պետական ակադեմիայում, որտեղ դասավանդել է մինչև [[1932]] թվականի նրա փակումը։ Դեռ [[1919]] թվականին Շարունը մտել է էքսպրեսիոնիստ-ճարտարապետների ''«Ապակե շղթա»''՝ [[Թաութ Բրունո|Բրունո Թաութի]] ղեկավարությամբ։ [[1926]] թվականին նա միացավմիացել է ''«ՄատանիՕղակ»'' ճարտարապետական միավորմանը ({{lang-de|Der Ring}})։ [[1927]] թվականին Շարունը բնակելի տուն է կառուցել [[Շտուտգարտ|Շտուտգարտի]] Վայսենհոֆ նոր շինարարության ցուցադրական Ավանումավանում, իսկ 1920-ականների վերջին կառուցել է [[Բեռլին|Բեռլինի]] Սիմենսշտադտ բնակավայրը։ Ելնելով «նոր ճարտարապետության» մասին Հուգո Հերինգի տեսությունից՝ Հանս Շարունը ներկայացրել է ճարտարապետական ուղղությունայն ուղղությունը, որըորի հռչակել էսկզբունքը նախապես հայտնի պարզ երկրաչափական ձևերից և սխեմաներից ազատումը։ազատումն էր։ Նրա առաջնահերթությունը ճարտարապետական կառույցի հատուկ ֆունկցիոնալ բնույթի ստեղծումն էր, որտեղ կենտրոնական դեր է խաղում սոցիալական բնակելի տարածքի ձևավորումը: Բնակելի տարածքների կազմակերպման սկզբունքը, որն օգտագործվում է Ամուրի հանրակացարանի նախագծում ([[Վրոցլավ]], [[1929]] թվական), հիշեցնում է խորհրդային ճարտարապետ Գինզբուրգի կողմից Մոսկվայի Նարկոմֆինի տան նախագծում օգտագործված բազմահարկ բնակելի բջիջներ<ref name="mosnasledie">{{статья
|автор = Васильев Н.
|заглавие = Короткий период архитектурного лидерства
=== 1933—1945 թվականներ ===
Նացիստների իշխանության գալու պահին Շարունն արդեն համարվում էր չափազանց հաջողակ և հայտնի ճարտարապետ էր<ref>[http://www.stiftung-hausschminke.eu/de/Die_Stiftung/Aufgaben/ Stiftung Haus Schminke], Fotos und Text</ref>։ Ի տարբերություն «Ապակե շղթայի» և «Օղակի» բազմաթիվ ընկերների և գործընկերների, որոնք [[Արտագաղթ|արտագաղթել]] են, նա մնաց Գերմանիայում. հաջորդ տասնամյակում նա ծանոթների, հարազատների և համակիրների նեղ շրջանակի համար կառուցել է վիլլաներ։ Արտաքուստ նրա աշխատանքն այդ ժամանակաշխատանքը համապատասխանում էր այն ժամանակ գործող հողիհողօգտագործման բնույթի բոլոր կարգադրություններինորոշումներին, իսկ ներքին դասավորությունը բնորոշ էր Շարունին։ [[1932]] թվականից մինչև [[1943]] թվականը նրա գրասենյակը գտնվում էր Պասաուեր շտրասսում, Թաուենտզենշտրասսեից ոչ հեռու<ref>[[Johann Friedrich Geist]], [[Klaus Kürvers]], Dieter Rausch: ''Hans Scharoun. Chronik zu Leben und Werk.'' ISBN 3-88331-974-0, [[Akademie der Künste (Berlin)]], Berlin 1993, S. 84 & 148.</ref>։ Պատերազմի ժամանակ Շարունը մասնակցել է ավիահարվածներից ավերածությունների վերացմանը։ Իր ճարտարապետական գաղափարներն ու տեսակետները նա գաղտնի ամրագրել է բազմաթիվ [[Ջրաներկ|ջրաներկ նկարներով]]։ Իր երևակայության մեջ ստեղծելով ճարտարապետական այդ կառույցները՝ [[Նացիոնալ-սոցիալիզմ|նացիոնալ-սոցիալիզմից]] հետո նա իրեն նախապատրաստել է իր ստեղծագործության նոր փուլի՝ [[Նացիոնալ-սոցիալիզմ|նացիոնալ-սոցիալիզմից]] հետո։փուլին։
[[Պատկեր:Scharoun RomeoJulia-pjt.jpg|մինի|աջից|Բարձրահարկ տներ «Ռոմեո» և «Ջուլիետ»]]
=== 1946—1972 թվականներ ===
Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո Հանս Շարունը դաշնակցային վարչակազմի կողմից նշանակվել է քաղաքաշինության գծով խորհրդական և շինարարության, բնակարանային մագիստրատուրայի բաժնի ղեկավար: ''«Բեռլինը նախագծում է առաջին–առաջին հաշվետվությունըհաշվետվություն»'' ցուցահանդեսում, որը տեղի է ունեցել Բեռլինի Քաղաքային պալատի սրահում (Շարունը հանդես է եկել նրա փրկության օգտին), նրա «նախագծային կոլեկտիվը» ներկայացրել է Բեռլինի վերականգնման իր գաղափարները «քաղաքային լանդշաֆտի» նոր ոգով: Բայց գաղափարները չընկալվեցին, և մագիստրատի առաջին ընտրությունները Շարունին զրկեցին պաշտոնից։
[[1946]] թվականին Շարունը դարձել Է Բեռլինի տեխնիկական համալսարանի բարձրագույն տեխնիկական դպրոցի հիմքի վրա ստեղծված ճարտարապետական ֆակուլտետի քաղաքաշինության ամբիոնի պրոֆեսոր։ [[1947]]-[[1950]] թվականներին ղեկավարել է Բեռլինի գերմանական գիտությունների ակադեմիայի քաղաքացիական շինարարության ինստիտուտը (Institut für Bauwesen)<ref>[http://www.wuwa.eu/wuwa-wczoraj/hans-scharoun/?lang=de Hans Scharoun] Wrocławska Rewitalizacja</ref>։
Հետպատերազմյան շրջանում Շարունը բազմազան կառույցներ է արել՝ ''«Ռոմեո»'' և ''«Ջուլիետ»'' բարձրահարկ տների համալիր Շտուտգարտում (1954-1959), Լյունենի Շոլլեյի անվան վարժարան (1956-62), Բեռլինի ֆիլհարմոնիայի հայտնի շենք (1956-1963) և այլն։ Բեռլինի ֆիլհարմոնիան, որը համարվում է այդ տեսակի ամենապայծառ ճարտարապետական օբյեկտներից մեկը, նոր ժամանակների առաջին համերգասրահն էր, որտեղ նվագախումբն ու դիրիժորը գտնվում են ոչ թե ունկնդիրների դիմաց, այլ կենտրոնում։նրանց շարքերում։ Դահլիճը կրկնօրինակում են մինչ օրս (Լոս Անջելես, Կոպենհագեն, Փարիզ, Համբուրգ)։ Այն համարվում է գլուխգործոց Հանս Շարունի ստեղծագործության մեջ։մեջ համարվում է գլուխգործոց։
[[Բրազիլիա|Բրազիլիայում]] Գերմանիայի դեսպանատան շենքը, որը կառուցվել է 1963-69 թվականներին, ճարտարապետի միակ ստեղծագործությունն է Գերմանիայի սահմաններից դուրս։
| 