«Ժակ Դերիդա»–ի խմբագրումների տարբերություն

Իսկ արդեն 1960-1964 թվականներին դասավանդում է [[Սորբոնի համալսարան|Սորբոնում]]` Ս. Բաշլարի, Պ. Ռիկյորի, Ժ. Կանգիյեմի, Ժ. Վալի ասպիրանտի կարգավիճակով։ Այս ժամանակ էլ գրել է առաջին հոդվածները «ՔննադատությունԿրիտիք» և «Տել Քել» հանդեսներում։ Իր առաջին իմաստասիրական հոդվածը մեծ մասամբ ֆենոմենոլոգիական բնույթի էր՝ նվիրված Հուսեռլի «Հաղագս երկրաչափության ծագմանը» (այն Դերիդայի թարգմանությամբ լույս տեսավ 1962 թվականին)։

1966 թվականին մասնակցում է [[Բալթիմոր]]ում կազմակերպված համաժողովին, որին մասնակցելու հրավեր ստացել էրհամաժողովին՝ Ռընե Ժիրարի կողմիցհրավերով (այն կազմակերպված էր [[Ջոն Հոփկինսի համալսարան]]ի կողմից), որից հետո և [[ԱՄՆ]]-ում սկսում են ֆրանսիական մտավորականների հանդեպ հետաքրքրություն ցուցաբերել։ Այստեղ ծանոթանում է Պոլ դը Մանի և Ժակ Լականի հետ։

Իսկ արդեն 1967 թվականին գրեթե միաժամանակ լույս են տեսնում նրա «Ձայն և Ֆենոմենֆենոմեն», «Հաղագս Քերաբանության», «Գրություն և այլություն» գրքերը, որոնք աչքի են ընկնում տեքստի ընթերցման ապակառուցողական մոտեցմամբ (այս ժամանակներից սկսյալ նրա իմաստասիրության ազդեցությունը հաստատունորենհաստատուն կերպով ծավալվում է ինչպես Ֆրանսիայում, այնպես և արտերկրում։ Դասախոսություններ կարդալու բազում հրավերներ է ստանում Եվրոպականեվրոպական և այլ երկրների կողմիցերկրներից, անդամակցում բազում ակադեմիաների)։ակադեմիաների։ Առաջին գրքում առաջադրված էր Հուսեռլի ֆենոմենոլոգիայի մեջ նշանի հիմնախնդիրը՝ բացելով նրա հիմնարար հարացույցների նախադրյալները։ Երկրորդում՝ նշանի վերաբերյալ իր սեփական մոտեցումն էր զարգացվում, որը մեկնարկվում էր գրությունից։ Իսկ երրորդում՝ այսպես ասած՝ այդ ամենի, նախևառաջ՝ ժամանակի ֆրանսիական մտքի հավասարակշռումն էր։

1980 թվականին պաշտպանում է դոկտորական դիսերտացիան, իսկ 1981 թվականին դառնում Յան Հուսի Ասոցիացիայի վիցեփոխնախագահ։ 1983 թվականին հիմնվում է Իմաստասիրության միջազգային քոլեջը, որի առաջին տնօրենն է ընտրվում Ժակ Դերիդան։ 2003 թվականին Դերիդայի մոտ հայտնաբերվում է ենթաստամոքսային գեղձի քաղցկեղ, որը պատճառ է դառնում նրա ճամփորդությունների և հարցազրույցների դադարեցմանը։ Մահանում է 2004 թվականի հոկտեմբերի 8-պրեզիդենտ։ին, Փարիզում։

Հիմնարար աշխատություններից են՝ «Ձայն և Ֆենոմենֆենոմեն», «Քերաբանության մասին», «Գրություն և այլություն» (1967), «Լուսանցքներ իմաստասիրության համար», «Սփռում», «Կեցվածքներ» (1972), «Հուղարկավորված ձայն» (1974), «Խթաններ», «Նիցշեի ոճը» (1978), «Փոստային բացիկ», «Սոկրատեսից մինչ Ֆրոյդ և հետո» (1980), «Փսիքեա. ուրիշի հայտնագործումը» (1987), «Մարքսի տեսիլները» (1993), «Օրենքի ուժը», (1994), «Կենսավայր։ Մորիս Բլանշո» (1998) և այլն։