«Ալֆրեդ Ռոզենբերգ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
No edit summary |
չNo edit summary |
||
Տող 63.
Չեխերը պետք է շնորհակալություն հայտնեն այդ շարժմանը իրենց մեջ մնացած վերջին գերմանական զորության ոչնչացման, ինչպես նաև այն ամենի ճնշման համար, ինչն իսկապես [[սլավոնական]] էր»:
Քսաներորդ դարի առասպելը (1930) էջ 109|Ն}}{{ref+|Ռոզենբերգը գրել է. «Ամբողջ արևելքն ամենուրեք զանազանակերպված է. Այստեղ պետք է խոսել ռուսական բնութագրի, [[Ֆինլանդիա]]յի, [[Էստոնիա]]յի և [[Լիտվա]]յի [[գերմանացված ժողովուրդներ]]ի, այնուհետև նաև [[Լեհաստան]]ի հստակ ուրվագծված անհատականության դրսևորման մասին»:
Քսաներորդ դարի առասպելը (1930) էջ 643|Ն}}: Դեպի արևելք տարածման (գերմաներեն՝ Դռայն նախ օսթեն) գաղափարախոսության արդյունքում Ռոզենբերգն իր առաքելությունը տեսել է իբրև սլավոնական արևելքը նվաճում և գաղութացում<ref>''Oświęcim, 1940–1945: przewodnik po muzeum'', Kazimierz Smoleń, Państwowe Muzeum w Oświęcimiu, 1978, page 12</ref><ref>Metapolitics: from Wagner and the German Romantics to Hitler, page 221, Peter Viereck, Transaction Publishers 2003</ref>:«20-րդ դարի առասպելը» գրքում Ռոզենբերգը սլավոն ռուսներին նկարագրում էր իբրև բոլշևիզմի կողմից ճնշվածների
Ռուսը վերջնականապես կազմալուծվել է [[1917]] թվականինն, երկու մասի տապալվելով: Հյուսիսային ռասայի ռուսական արյունը պայքարը դադարեցրել է, [[արևելամոնղոլական]] զորությունն ակտիվորեն աշխուժացել, հրավիրել [[չինացի]] և [[անապատային ժողովուրդներ]]ին, [[հրեաներ]]ն ու [[հայեր]]ը առաջ են մղվել դեպի ղեկավարություն և [[կալմիկ]] [[թաթար]] [[Լենին]]ը տեր է դարձել: Արյան այս չարքը բնազդաբար ինքն իրեն ուղղել է այն ամենի դեմ, ինչն արտաքուստ դեռևս ազնիվ լինելու տապավորություն էր թողնում, մարդկային և հյուսիսային ռասայի տեսք ուներ, կենդանի նախատինք էր մարդու այն տեսակին, ում [[Լոթրոպ Սթոդդարդը]] բնութագրել իբրև «ենթամարդ»:|Ն}}: Ինչ վերաբերվում էր ուկրաինացիներին, արտոնվում էր ստեղծել [[բուֆերային պետություն]] Գերմանիայի արևելյան սահմաննեի վրա ճնշումը մեղմելու համար, միևնույն ժամանակ հավանություն է տվել էր ի շահ Գերմանիայի Ռուսաստանի շահագործման գաղափարին<ref ▼
name="Russian Liberation Movement page 30">Andreyev, Caterine (1990)
''Vlasov and the Russian Liberation Movement: Soviet Reality and Émigré Theories'' London: Cambridge University Press. p.30. {{ISBN|0521389607}}</ref>: Պատերազմի տարիներին Ռոզենբերգը կողմ էր բոլշևիզմի դեմ արևելյան սլավոնների հետ համագործակցելուն և նրանց ազգային անկախություն առաջարկելուն, ի տարբերություն այլ նացիստների, ինչպիսիք էին Հիտլերը և Հիմլերը, որոնք մերժում էին այդպիսի գաղափարները <ref>Herbert, Ulrich (1997) ''Hitler's Foreign Workers: Enforced Foreign Labor in Germany Under the Third Reich'' London: Cambridge University Press. pp.260–261 {{ISBN|0521470005}}</ref><ref>Hertstein, Robert Edwin (1979) ''The war that Hitler won: Goebbels and the Nazi media campaign'', UK: Hamish Hamilton. p.364 {{ISBN|0241100917}}</ref>:
== Կրոնական տեսություններ ==
Ռոզենբերգը փաստում էր նոր «[[արյան դավանանք]]ը» հիմնված հյուսիսային ռասայի հոգու ենթադրյալ բնածին արդյունքների վեհ բնույթի ռասայական և մշակութային այլասերումներից պաշտպանելու վրա<ref>Cecil, 1972, s. 85</ref>: Նա հավատացած էր, որ դա մարմնավորվել է [[վաղ հնդեվրոպական կրոններ]]ում, մասնավորապես հին եվրոպական ([[կելտական]], [[գերմանական]], [[հունական]], [[հռոմեական]]) [[հեթանոսության]], [[զրադաշտականության]] և [[վեդայական հինդուիզմ]]ի մեջ:{{citation needed|date=January 2020}}Ռոզենբերգն իր «[[Անբարոյականությունը Թալմուդում]]» [[1920]] թվականի գրքում նույնացրել է հրեաներին [[հակաքրիստոս]]ի հետ
Ռոզենբերգ Ալֆրեդ, (1943)[1920] [[Անբարոյականություն]]ը [[Թալմուդ]]ում, [[Ֆրանց Էհեր Վերլագ]], էջ 19|Ն}}: Նա մերժել է [[քրիստոնեություն]]ն իր համակողմանիության համար, իր իսկ մեղքի ուսմունքի (գոնե գերմանացիների համար, որոնց նա մի առիթով հայտարարել էր ազնվածին) և հոգու անմահության վերաբերյալ իր դասերի համար{{Sfn|Cecil|1972|pp=84–85}}, ասելով. «իսկապես, կլանող քրիստոնեությունը ժողովրդին տկարացրել է»{{Sfn|Cecil|1972|p=92}}:
Ռոզենբերգը հրապարակայնորեն ափսոսանք է հայտնել, որ քրիստոնեությունը այլասերվել է հրեական ազդեցությամբ{{Sfn|Cecil|1972|p=85}}: Չեմբեռլենի գաղափարներին հետևելով նա դատապարտել է այն, ինչ նա կոչում էր «բացասական քրիստոնեություն» ([[բողոքական]] և [[կաթոլիկ]] եկեղեցիների [[ուղղափառ հավատալիքներ]]ը), փոխարենը ջատագովելով այսպես կոչված «դրական» քրիստոնեությունը
Քսաներորդ դարի առասպելը (1930) էջ 623|Ն}}:▼
Հատկանշական է, որ Ռոզենբերգը նացիստական ինտելեկտուալ հավատալիքների համակարգը բացատրող իր աշխատության մեջ՝ Քսաներորդ դարի առասպելը, գաղտնագրորեն ակնարկում և գովերգում է վաղ քրիստոնեական [[հերձվածող]] [[Մարկիոն]]ին (որը մերժել է [[Հին կտակարան]]ը, ինչպես նաև Քրիստոսը [[հրեաների մեսիա]]ն է հասկացությունը) և մանիքեականությամբ ներշնչված «արիաիրանական» [[կատարներ]]ին, իբրև քրիստոնեության ավելի հավաստի մեկնաբանողներ, ընդդեմ պատմականորեն գերակշռող հուդայական քրիստոնեության
Քսաներորդ դարի առասպելը (1930) էջ. 160|Ն}}: Ավելին, այդ հին, արտաքուստ [[քրիստոնեական մետաֆիզիկա]]կան ձևերն «օրգանապես ավելի համատեղելի էին հյուսիսային ռասայի հոգևոր և արյունահոգի իմաստի հետ:» Քսաներորդ դարի առասպելը (1930) էջ 247|Ն}} հյուսիսային ռասայի շահերը սպասարկելուց կապելով անհատին նրա ռասայական էության հետ{{ref+|12. Ռոզենբերգը գրել է. «Խորաթափանց դիտորդը ճիշտ է նկատել, որ [[Սիքստինյան]] տիրամոր երեխա Հիսուսն իր հայացքով և կեցվածքով« անկեղծորեն հերոսական է» ([[Վիլֆլին]]):▼
Դա տեղին է արտահայտված, բացառությամբ այն բանի, որ բացակայում է այն հիմնավորումը, թե ինչո՞ւ իբր հրեական ընտանիքը հերոսական հայացքը ունի նկարում: Այստեղ որոշիչ են միայն կոմպոզիցիան և գույնի բաշխումը, ոչ թե «էությունը» և «բարեպաշտությունը»:▼
Սրանք կառուցողական կամքի, ևս մեկ անգամ՝ իդեալական ռասայական գեղեցկության հաջողության նախապայմաններն են:▼
Բաց շագանակագույն, բաց գույնի մաշկ ունեցող երեխա Հիսուսի տեղում տեսնել կապտասև, բրդյա մազերով, շագանակագույն մաշկ ունեցող հրեա տղայի անհնար կլիներ: Հավասարապես, մենք չենք կարող խորհել [[աստվածհայտնության օր]]վա հրեա աստվածամոր մասին, նույնիսկ եթե վերջինս ունենար [[Օֆենբախ]]ի կամ [[Դիզրեյելի]]ի «ազնիվ դեմքը»:▼
Քսաներորդ դարի առասպելը (1930) էջ 441|Ն}}:▼
[[1934]] թվականի հունվարին Հիտլերը Ռոզենբերգին նշանակել է ռայխի մշակույթի և կրթության առաջնորդ<ref name="William L. Shirer p240">[[William L. Shirer|Shirer, William L.]] (1960) ''[[The Rise and Fall of the Third Reich]]'' London: Secker & Warburg; London. p. 240</ref><ref>''The Nazi War Against the Catholic Church''; National Catholic Welfare Conference; Washington D.C.; 1942</ref>: [[Հռոմի հավատքի վարդապետության խորհուրդ]]ն առաջարկել էր Ռոզենբերգի «Քսաներորդ դարի առասպելը» դնել կաթոլիկների համար առանց կարդալու թույլտվության արգելված գրքերի ցուցակում «Կաթոլիկ եկեղեցու բոլոր [[դոգմա]]ները, իրապես քրիստոնեության բուն հիմունքները» նախատելու և մերժելու համար:<ref>
Տող 208 ⟶ 223՝
== Ծանոթագրություններ ==
{{ծանցանկ}}
▲Ռուսը վերջնականապես կազմալուծվել է [[1917]] թվականինն, երկու մասի տապալվելով: Հյուսիսային ռասայի ռուսական արյունը պայքարը դադարեցրել է, [[արևելամոնղոլական]] զորությունն ակտիվորեն աշխուժացել, հրավիրել [[չինացի]] և [[անապատային ժողովուրդներ]]ին, [[հրեաներ]]ն ու [[հայեր]]ը առաջ են մղվել դեպի ղեկավարություն և [[կալմիկ]] [[թաթար]] [[Լենին]]ը տեր է դարձել: Արյան այս չարքը բնազդաբար ինքն իրեն ուղղել է այն ամենի դեմ, ինչն արտաքուստ դեռևս ազնիվ լինելու տապավորություն էր թողնում, մարդկային և հյուսիսային ռասայի տեսք ուներ, կենդանի նախատինք էր մարդու այն տեսակին, ում [[Լոթրոպ Սթոդդարդը]] բնութագրել իբրև «ենթամարդ»:
▲8. Ռոզենբերգը մեջբերել է դոկտոր [[Էմիլ Յունգ]]ին, անդրադառնալով [[սիրիացի քրիստոնյա]] [[քարոզիչ Եփրեմ]]ի (4-րդ դար) հայտարարություններին. «Հիսուսի մայրը [[դան]] (այսինքն` [[Դան]]ում ծնված որևէ մեկը) ցեղից էր և նրա հայրը [[լատինացի]] էր: Եփրեմը դա չի համարում անպատվաբեր և հավելում է. Այսպիսով Հիսուսը ծագում է ամենամեծ և անահայտնի ազգերից, ասինքն մայրական կողմով [[սիրիացի]]ներից և հայրականով՝ [[հռոմեացի]]ներից»
▲9. Ռոզենբերգը գրել է. «[[Հերդեր]]ը ժամանակին պահանջել է, որ Հիսուսին նվիրված կրոնը դառնա Հիսուսի [[դավանանք]]: Հենց դրան էր ձգտում [[Չեմբեռլեն]]ը: Լիովին ազատ մարդ հանդիսանալով, ով ներքուստ տրված էր մեր ժամանակների ամբողջ մշակույթին, ցուցաբերել է խորը զգայունություն Քրիստոսի գերմարդկային պարզության հանդեպ: Նա Հիսուսին ներկայացնում էր որպես այն, ինչպիսին նա թվում էր ժամանակին՝ միջնորդ աստծո և մարդու միջև»
▲Քսաներորդ դարի առասպելը (1930) էջ 623
▲11. Ռոզենբերգը գրել է. «Աստծո հին գերմանական գաղափարը նույնպես անհնար է պատկերացնել առանց հոգևոր ազատության: Հիսուսը նաև խոսել է մեջ երկնքի արքայության մասին: Հոգևոր որոնման ուժն արդեն իրեն ցույց է տվել հանձինս աշխարհի թափառական [[Օդին]]ի, տեսանելի է և հավատացյալ [[Էքհարթ]]ի մեջ և մենք տեսնում ենք այն բոլոր մեծերի մեջ, [[Լյութեր]]ից մինչև [[Լագարդ]]: Այս հոգին ապրում էր նաև սրբացված [[Թովմա Աքվինացու]] և եկեղեցական հայտնի հայրերից ցանկացած մեկի մեջ»:
▲12. Ռոզենբերգը գրել է. «Խորաթափանց դիտորդը ճիշտ է նկատել, որ [[Սիքստինյան]] տիրամոր երեխա Հիսուսն իր հայացքով և կեցվածքով« անկեղծորեն հերոսական է» ([[Վիլֆլին]]):
▲Դա տեղին է արտահայտված, բացառությամբ այն բանի, որ բացակայում է այն հիմնավորումը, թե ինչո՞ւ իբր հրեական ընտանիքը հերոսական հայացքը ունի նկարում: Այստեղ որոշիչ են միայն կոմպոզիցիան և գույնի բաշխումը, ոչ թե «էությունը» և «բարեպաշտությունը»:
▲Սրանք կառուցողական կամքի, ևս մեկ անգամ՝ իդեալական ռասայական գեղեցկության հաջողության նախապայմաններն են:
▲Բաց շագանակագույն, բաց գույնի մաշկ ունեցող երեխա Հիսուսի տեղում տեսնել կապտասև, բրդյա մազերով, շագանակագույն մաշկ ունեցող հրեա տղայի անհնար կլիներ: Հավասարապես, մենք չենք կարող խորհել [[աստվածհայտնության օր]]վա հրեա աստվածամոր մասին, նույնիսկ եթե վերջինս ունենար [[Օֆենբախ]]ի կամ [[Դիզրեյելի]]ի «ազնիվ դեմքը»:
▲13. Ռոզենբերգը գրել է. «Հրեական գաղափարը «աստծո ծառայի» վերաբերյալ, որը բռնակալ, ինքնակալ աստծուց ողորմություն է ստանում, փոխանցվել է [[Հռոմ]] և [[Վիտենբերգ]], և կարող է վերագրվել [[Պողոս առաքյալ]]ին՝ որպես այս վարդապետության իրական ստեղծողի, որը ասել է, որ մեր եկեղեցիները ոչ թե քրիստոնեական, այլ պողոսական են: Հիսուսն անվիճելիորեն փառաբանվում է որպես աստծո հետ մեկ էություն: Սա էր նրա փրկագնումը, նպատակը: Նա չէր քարոզում ամենազոր էակի կողմից բարեհաճության ողորմություն շնորհելը, որի դիմաց նույնիսկ մարդկային ամենամեծ հոգին զուտ դատարկություն է ներկայացնում: Այս ողորմածության վարդապետությունը, բնականաբար, յուրաքանչյուր եկեղեցու կողմից շատ ողջունելի է: Նման սխալ մեկնաբանությամբ [[եկեղեցի]]ն և նրա առաջնորդները հայտնվում են որպես «աստծո ներկայացուցիչներ»: Այսպիսով, նրանք իշխանություն կարող էին ձեռք բերել իրենց կախարդական ձեռքերով ողորմություն շնորհելու միջոցով:
▲14. Ռոզենբերգը գրել է. «Մենք այժմ, անկասկած, կարող ենք նաև ասել, որ Հիսուս Քրիստոսի սերը եղել է սեր հանդեպ նրա, ով իր ազնվականության հոգին և իր ուժեղ անհատականությունը գիտակցում է: Հիսուսը զոհաբերել է իրեն որպես տեր, ոչ որպես ծառա ... Եվ նաև [[Մարտին Լյութեր]]ը շատ լավ էր գիտակցում իր ասելիքը, երբ իր մահից անմիջապես առաջ գրել էր. «Այս երեք բառերը՝ ազատ, քրիստոնյա, գերմանացի, [[Հռոմի պապ]]ի և [[հռոմեական դատարան]]ի համար ոչ այլ ինչ են, եթե ոչ պարզապես թույն, մահ, սատանա ու դժոխք: Նրանք անկարող են տառապել, տեսնել, լսել: Հաստատ դրանից ոչ մի այլ բան չի ստացվի»: (Սատանայի նվիրած Հռոմի պապականության դեմ, 1645)
▲15. Ռոզենբերգը գրել է. «Ասվել է ամենայն լրջությամբ, որ տիեզերական աստված նույնական է [[Հին կտակարան]]ի կասկածելի հոգևոր գնահատման հետ: [[Եբրայական]] [[բազմաստվածություն]]ը բարձրացվել էր միաստվածության մոդելի և ավելի խորը գիտելիքներ դեպի [[լյութերական աստվածաբանություն]] չէին եկել աշխարհի բնօրինակ հոյակապ [[արիա-պարսկական]] գաղափարից, աստծո տիեզերական ըմբռնումից: Բացի այդ, հայտնվել է Պողոսի շրջադարձը, բողոքականության ինքնատիպ մեղքը, որի դեմ Լագարդն, ինչպես հայտնի է, ապարդյուն պայքար է մղել, հարձակման ենթարկվելով իր ժամանակի ողջ պաշտոնական աստվածաբանության կողմից»:
▲16.Ռոզենբերգը գրել է. «Որքան էլ մեծատաղանդ, հզոր ու ձևով գերազանցող լիներ այն, մինչ այժմ, դեռևս չենք ստեղծել մեզ վայել կրոնական ձև: Ո՛չ [[Ֆրանցիսկ Ասսիզեցի]]ն, Լյութերը, [[Գյոթե]]ն, ո՛չ էլ [[Դոստոևսկի]]ն մեզ համար կրոնի հիմնադիր չեն»:
▲Քսաներորդ դարի առասպելը (1930) էջ 441
== Արտաքին հղումներ ==
| |||