|
== Պարգևներ ==
ՅՈՒՆԵՍԿՈ մրցանակ (1983)
Թագավորության պահապանի շքանշանի սպա Մալազիայի բարձրագույն կառավարիչից (1990)
Офицер ордена защитника королевства (Darjah Kesatria Mangku Negara) от Верховного правителя Малайзии (1990)
Գահին նվիրվածության շքանշան (1997)
Орден преданности короне (Jasa Setia Mahkota) (1997)
Ա. Պուշկինի 200 ամյակին նվիրված պուշկինյան ոսկե մեդալ (1999)
Золотая Пушкинская медаль, посвящённая 200-летию со дня рождения А. С. Пушкина (1999)
«Մինդանաոի գահի ասպետ շքանշան» (1999)
Орден «Рыцарь короны Минданао» (Dato’ Mahkota Mindanao) (1999)
«Գահին նվիրված ասպետ շքանշան» Կելանտանի սուլթանից (2001)
Орден «Рыцарь, преданный короне» (Pingat Datuk Paduka Setia Mahkota) от султана Келантана и титул Дато (2001)
Մալազիայի գրական գլխավոր մրցանակ (2002/2003)
Главная литературная премия Малайзии (2002/2003)
Կելանտանա գրական մրցանակ (2003)
Литературная премия Келантана (2003)
Գապենի մշակութային գործչի մրցանակ (2011)
Премия деятеля культуры Гапены (2011)
«Ուտուսան» խմբի գրական մրցանակ (2013)
Литературная премия группы «Утусан» (2013)
«Ազգային լեզվի համար պայքարի մարտիկ» կոչում և մրցանակ (2016)[6]
Награда и звание «Борец за национальный язык» (Anugerah Tokoh Pejuang Bahasa) (2016)[6]
Մալազյզական աշխարհի գրականագետի մրցանակ 2018)
Премия литератора малайского мира (Исламский университет «Нусантара Алвашлиях», Медан, 2018)
== Կարծիքներ ==
Նա սիրում է իր հայրենիքը և հպարտանում է իր հայրենիքի գեղեցկությամբ, բայց միևնույն ժամանակ անհանգստանում է նրա համար, թե ինչպես են անխղճաբար վարվում բնության հետ նրանք, ովքեր ձգտում են միայն իրենց բարեկեցությանը: «Որտե՞ղ են այդ հրաշալի լանդշաֆտները», «Իրենց փոխարեն մերկ բլուրներ են», «Անպտուղ չոր հող» : Կտրված ծառի տաշեղների հետ, գրում է նա այրվում են մեր սրտերը: Մարդը ինչպես բնության մի մասնիկչի կարող ապրել առանց նրա: Եվ պոետին վախեցնում է իր հեռապատկերի կործանումը: Նույնիս գիշերը նա երազում չի դադարում մտածել դրա մասին, և արթնանում է մղձավանջից, թեթևությամբ հառաչում է, և հասկանում, որ սա միայն երազ էր: Բայց ի՞նչ կլինի եթե այդ երազը իրականություն դառնա:▼Он любит родину и восхищается красотами своей страны, но в то же время переживает за то, как безжалостно обращаются с природой те, кто стремится только о своём благополучии. «Где эти дивные пейзажи? // Вместо них голые холмы, // Бесплодная сухая земля» (Заблудившиеся в дебрях сердца). Вместе со щепками срубленного дерева, пишет, он, сгорают наши сердца. Человек, как часть природы не может жить без неё. И поэта страшит перспектива её гибели. Даже ночью во сне он не перестаёт думать об этом и, просыпаясь от кошмара, облегчённо вздыхает, понимая, что это только сон (Ночной кошмар). Но что если однажды этот кошмар станет явью?
- Վիկտոր Պոգադաև<ref>''Виктор Погадаев''. Предисловие // А. Азиз Дераман. Странствия поэта. Стихи. / Перевод с малайского В. А. Погадаева при участии А. В. Погадаевой. Редактор-составитель Н. М. Смурова. Художник Наим Хаджи Ахмат. — {{М.}}: Гуманитарий, 2002. — С. 8.</ref>
— Виктор Погадаев[7]
▲Նա սիրում է իր հայրենիքը և հպարտանում է իր հայրենիքի գեղեցկությամբ, բայց միևնույն ժամանակ անհանգստանում է նրա համար, թե ինչպես են անխղճաբար վարվում բնության հետ նրանք, ովքեր ձգտում են միայն իրենց բարեկեցությանը: «Որտե՞ղ են այդ հրաշալի լանդշաֆտները», «Իրենց փոխարեն մերկ բլուրներ են», «Անպտուղ չոր հող»
_________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
{{Տեղեկաքարտ Նկարիչ}}
'''Աննա Տոնելլի''' ({{lang-it|Anna Tonelli}}), իտալիացի դիմանկարիչ, ակտիվ գործունեություն է ծավալել 18-րդ վերջին սկզբին և 19-րդ դարի սկզբին, հիմնականում Ֆլորենցիայում և Լոնդոնում: Նա հաճախ աշխատել է մանրանկարչության վրա ջրաներկերով և պաստելներով:
== Կենսագրություն ==
Աննա Նիասթրին ծնվել է մոտավորապես 1763 թվականին Ֆլորենցիայում, Իտալիայում<ref name=":0" />: 1785 թվականին նա ամուսնացել է իտալացի ջութակահարի և կոմպոզիտորի Լուիջի Տոնելլի հետ, և իրար հետ ունեցել են երկու երեխա:Ենթադրվում է որ նա, որ նա գեղարվեստի դասեր է ստացել Ջուզեպպե Պիատտոից:
Իր վաղ կարիերայում նա նկարել է Հենրի Բլունդելլի և Փովիսի կոմս Էդվարդ Քվիվիդիմանկարները, <ref name=":0" />: 1794 թվականից նա ապրել է Լոնդոնում, որտեղ նա ուսուցանել է Քլիվի երեխաներին և ցուցադրվել է Թագավորական արվեստի ակադեմիայում 1794 և 1797 թվականներին<ref name=":0" />: 1798 թ-ից 1801 թ-ը նա ուղեկցել է Քլիվների ընտանիքին դեպի Հնդկաստան ճանապարհորդության ժամանակ, որտեղ նա հիմանականում աշխատել է ջրաներկով: Դեպի Հնդկաստան ճանապարհորդությունից հետո նա վերադարձել է Իտալիա որպեսզի լինի իր ընտանիքի հետ:
Նրա աշխատանքները ներառված են հանրային թանգարանների հավաքածուներում այդ թվում Բրիտանիայի թանգարանում, Հոլբուրն թանգարանում, Ազգային պատկերասրահի թանգարանում, և այլն:
== Ծանոթագրություններ ==
{{ծանցանկ}}
{{Արտաքին հղումներ}}
| 