«Ալֆրեդ Ստիգլից»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
չ մանր-մունր oգտվելով ԱՎԲ
չ Ռոբոտ․ Տեքստի ավտոմատ փոխարինում (-books.google.com.ua/ +books.google.am/)
Տող 17.
Նրա հանրաճանաչությունը աստիճանաբար աճում է, և 1893-ին նա դառնում է «Ամերիկացի սիրողական լուսանկարիչ» ամսագրի երկրորդ խմբագիրը ({{Lang-en|''The American Amateur Photographer''}})<ref name=":2" />։ 1903-1917 թվականներին Ստիգլիցը հրատարակում է «''Camera Works''» լուսանկարչական ամսագիրը, որի գոյության 14 տարիների ընթացքում լույս է տեսել հրատարակության 50 համար: 1902 թվականին նրա կողմից կազմակերպված լուսանկարների ցուցահանդեսը Նյու Յորքի Ազգային գեղարվեստական ակումբում մեծ հաջողություն ունեցավ։ Ստիգլիցը դարձել է առաջին լուսանկարիչը, որի ստեղծագործությունները դարձել են ԱՄՆ առաջատար թանգարանների հավաքածուների մի մասը և սկսել են ցուցադրվել հայտնի նկարիչների նկարների հետ միասին<ref name=":4" />։
 
Ստիգլիցը ստեղծել և գլխավորել է «ֆոտո-Սեցեսիոն» խումբը, որտեղ ընդգրկված էին Էդվարդ Ստեյխենը, Կլարենս Ուայթը, Էլվին Լենգդոն Կոբերնը, Գերտրուդա Քեզեբիրը և Ֆրենկ Յուջինը<ref name=":0" />{{sfn|Морозов|1963|с=111}}։ 1905-1917 թթ. եղել է 5-րդ պողոտայի «291» լուսանկարների պատկերասրահի տնօրենը, իսկ հետագայում՝ ևս մի քանի լուսանկար: Համախոհների ոչ ֆորմալ միավորումը առավել հաճախ անվանում էին «291 խումբ», բայց ավելի ուշ իրենց նվիրվածության վավերագրական, ռեպորտաժային նկարահանման տարրերը, քաղաքային իրականության որոշ անհրապույր հատկություններ ամրագրելու համար, Նյու Յորքի ծայրամասերում և ետնախորշերում կյանքի ներգաղթածները սկսեցին քննադատել և զանգահարել ({{Lang-en|''the Mop and Pail Brigade''}})<ref>На русский язык примерно можно перевести как «бригада швабры и ведра».</ref><ref>{{Книга|год=1982|страниц=346|издательство=National Endowment for the Humanities|заглавие=Humanities|ссылка=https://books.google.com.uaam/books?id=Eeb_4ln58U0C&pg=RA8-PA7&dq=Mop+and+Pail+Brigade+Alfred+Stieglitz&hl=ru&sa=X&ved=0ahUKEwiAqYuZsuPkAhVuoosKHUjHACAQ6AEIMTAB#v=onepage&q=Mop%20and%20Pail%20Brigade%20Alfred%20Stieglitz&f=false}}</ref><ref>{{Книга|автор=Wish, Harvey|год=1962|страниц=694|издательство=D. McKay Company|заглавие=Society and Thought in America: Society and thought in modern America; a social and intellectual history of the American people from 1865|ссылка=https://books.google.com.uaam/books?id=0a52AAAAMAAJ&q=Mop+and+Pail+Brigade+Alfred+Stieglitz&dq=Mop+and+Pail+Brigade+Alfred+Stieglitz&hl=ru&sa=X&ved=0ahUKEwiAqYuZsuPkAhVuoosKHUjHACAQ6AEIQTAD|ответственный=|издание=|место=|страницы=|isbn=|isbn2=}}</ref><ref>{{Книга|автор=Lerman, Leo|заглавие=The museum: one hundred years and the Metropolitan Museum of Art|ответственный=|издание=|место=New York|издательство=Viking Press|год=1969|страницы=124|страниц=400|isbn=|isbn2=}}</ref>։ Այդ անբարեխիղճ քննադատությամբ մականունը առաջացել է ոչ միայն այդ վարպետների կողմից իրականության իրատեսական պատկերմանը հավատարիմ մնալու համար, այլ նաև նույն արվեստագետների միավորման անունով հարող [[Ռոբերտ Հենրի|Ռոբերտ Հենրը]], որը քննադատությանը զուգորդել է «[[աղբամանների դպրոց]]»։ Արվեստաբան Ե. Մ. Մատուսովսկայան ներկայացնում է «The Mop and Pail Brigade» մականունով մեկ այլ ռուսալեզու տարբերակ՝ «աղբահավաքներ» {{sfn|Матусовская|1986|с=112}}։
 
[[Պատկեր:Alfred Stieglitz - The Steerage - Google Art Project, from Getty.jpg|thumb|Ալֆրեդ Ստիգլից։ «Երրորդ կարգի ուղևորները»<sup>Հղում աղբյուրներին</sup> 1907]]
Տող 32.
 
Նա ծանոթ էր բազմաթիվ [[Դադաիզմ|դադաիստների]] հետ, որոնցից առավել մտերիմ հարաբերություններ ուներ [[Ֆրանսիս Պիկաբիա]]յի հետ։ Չկիսելով բազմաթիվ ծայրահեղ դրսևորումները նոր արվեստի, Ստիգլիցը, այնուամենայնիվ, ցուցահանդեսի նախաձեռնողներից և հովանավորներից մեկն էր, որտեղ ներկայացված էին Եվրոպական (առաջին հերթին՝ ֆրանսիական) մոդեռնիզմի ստեղծագործությունները, Հայտնի Արսենալ ցուցահանդեսը, որը կարևորագույն նշանակություն ուներ ԱՄՆ-ում ժամանակակից արվեստի հաստատման համար, և որին այցելել էր 100 000 մարդ<ref name=":6" />։ 1908 և 1915 թվականների միջև իր պատկերասրահում նա ցուցադրել է Պիկասոյի 89 գեղանկարներ և նկարներ, սակայն կարողացել է վաճառել միայն մեկ աշխատանք, որն ինքն է ի վերջո ձեռք բերել: 1911 թվականին Ստիգլիցն առաջարկել է ձեռք բերել
Պիկասոյի տնօրինության [[Մետրոպոլիտեն թանգարան (Նյու Յորք)|Մետրոպոլիտեն թանգարանի]] աշխատանքների հավաքածուն 2000 ԱՄՆ դոլարով, սակայն մերժում է ստացել, քանի որ ըստ տնօրենի. «նման խելագար բաները երբեք չեն ընդունվի Ամերիկայի կողմից<ref name=":4">{{Cite web|url=https://www.svoboda.org/a/24453713.html|title=Стиглиц, или как модернизм открыл Америку|publisher=Радио Свобода|lang=ru|accessdate=2019-09-23}}</ref><ref>{{Книга|автор=Чернышёв Д. А|год=2016|isbn=978-5-905641-30-5|страниц=125|издательство=Библос|заглавие=Как люди видят|ссылка=https://books.google.com.uaam/books?id=QKzbCwAAQBAJ&pg=PA7&dq=%D1%81%D1%82%D0%B8%D0%B3%D0%BB%D0%B8%D1%86+291&hl=ru&sa=X&ved=0ahUKEwjMgIyW7efkAhWopIsKHZ-vBvEQ6AEIXDAJ#v=onepage&q&f=true|ответственный=|издание=|место=М.|страницы=7|isbn2=}}</ref>»։ 1914 թվականին հանրությանը ներկայացրեց նեգրական քանդակի ստեղծագործություններ, ապա՝ մանկական նկարներ{{sfn|Морозов|1963|с=115}}։ Վերներ Հաֆթմանը, իր «նկարչությունը 20-րդ դարում» գրքում նշել է, որ Ստիգլիցը «շատ զգայուն միտք ուներ, որը նվիրված էր բոլոր նոր ու հեղափոխական մտքերին...»<ref name=":6" />։ «[[Բրիտանիկա հանրագիտարան|Բրիտանացիների]]» գնահատմամբ՝ Ստիգլիցը «գրեթե միայնակ է իր երկիրը մղել 20-րդ դարի արվեստի աշխարհ»<ref name="Britannica">[http://www.britannica.com/eb/article-9069689/Alfred-Stieglitz Britannica]</ref>։ Հայտնի է դարձել 1917 թվականին [[Մարսել Դյուշան]]ի կողմից նրա [[Ռեդի-մեյդ|Ռեդի - մեյդի]] «[[Շատրվան (Դյուշան)|Շատրվան]]» ներկայացման հետ կապված պատմությամբ, կերամիկական [[պիսուար]] ստորագրությամբ «R. Mutt» (Ռ. Հիմար)։ Այն ներկայացվել է որպես «[[շատրվան]]» ցուցահանդեսի համար «Անկախ նկարիչների միություն», սակայն ի վերջո Դյուշանի այս աշխատանքը մերժվեց պաշտոնապես և գեղագիտական պատճառներով ցուցադրությանը մասնակցելուց<ref name=":7">{{Cite news|accessdate=2019-09-24|first=Келли|last=Гровье|date=2018-07-02|title=Писсуар Дюшана — шах и мат искусству|url=https://www.bbc.com/ukrainian/vert-cul-russian-44684744|author=|website=BBC News}}</ref>։ «Շատրվանը» ցուցադրվեց և լուսանկարվեց Ստիգլիցի «291» պատկերասրահ-ստուդիայում։ Այս պաշտամունքային լուսանկարը հրապարակվել է «The Blind Man» ամսագրում, սակայն ցուցադրությունից անմիջապես հետո բնօրինակը անհետացել է<ref name=":7" />։ Դյուշան Կելվիկ Տոմկինսի կենսագրականի ենթադրությամբ, պիսուարը աղբակույտի նման նետվել է։ Հետագայում հենց այդ լուսանկարն է դարձել այդ ինստալյացիայի տեսքի վերականգնման գլխավոր աղբյուրը և այդ եղանակով չնայած առաջին հեղինակային օրինակը անհետացել է, Դյուշանի «Շատրվան» - ը մտավ պատմության մեջ և վերստեղծվեց հեղինակի անմիջական մասնակցությամբ<ref>{{Статья|автор=Балаш А. Н|заглавие=Реди-мейды Марселя Дюшана и их репродуцирование|ссылка=|язык=|издание=Вестник СПбГУКИ|тип=|год=2017|месяц=март|число=|том=|номер=1|страницы=99—102|issn=}}</ref><ref name=":8">{{Cite news|accessdate=2019-09-24|first=Александр|last=Кан|date=2019-04-17|title=Марсель Дюшан украл свой "Фонтан"? Это концептуально!|url=https://www.bbc.com/russian/features-47859775|author=|website=BBC News}}</ref>։ Հետագայում մի քանի թանգարաններում ներկայացվեցին պիսուարի կրկնօրինակները, իսկ «Շատրվանը» կարևոր հանգրվան է համարվում 20-րդ դարի արվեստում, բրիտանացի մասնագետների կողմից ճանաչվել է դարաշրջանի մեծագույն ստեղծագործությունը, ռազմական ամենահայտնի և հեղափոխական գործերից մեկը, փոխեց արվեստի հայեցակարգը<ref name=":7" /><ref name=":8" /><ref>{{Cite news|accessdate=2019-09-24|date=2004-12-01|title=Duchamp's urinal tops art survey|url=http://news.bbc.co.uk/2/hi/entertainment/4059997.stm|author=|website=BBC News}}</ref>։ 2004 թվականին բրիտանացի հինգ հարյուր ամենահայտնի ԱՐՏ-գործիչներ «Շատրվան» -ը ճանաչել են «20-րդ դարի արվեստի ամենաազդեցիկ ստեղծագործությունը»<ref name=":8" />։
 
1916 թվականից մշտական կապի մեջ աշխատել է [[Ջորջիա Օ’Քիֆ|Ջորջիա Օ'Քիֆի]] հետ, 1924 թվականին դարձել են ամուսին և կին։ Ստեղծել է մոտ 300 լուսանկար Օ'Քիֆից։ Քննադատներից մեկը գրել է այդ լուսանկարների մասին. «?։ Ամբողջ հմայքը պատկերված է այդ նկարներում»<ref name=":5">{{Citeweb|url=https://www.svoboda.org/a/24453709.html|title=Переписка Джорджии О'Киф и Альфреда Стиглица|publisher=Радио Свобода|lang=ru|accessdate=2019-09-23}}</ref>։ Նրա ազդեցության տակ նա վերադարձավ նկարչությանը, որը նախկինում թողել էր։ 1923 թվականից Ստիգլիցի աջակցությամբ նա սկսել է ակտիվորեն ցուցադրվել (հատկապես հայտնի են նրա ծաղիկներով նատյուրմորտները)։ 1934 թվականին Ստիգլիցը նոր աշակերտ է ունեցել, որը 22-ամյա Դորոտի Նորմանն էր, նրանց միջև սիրային հարաբերություններ են սկսվել: 1929 թվականին Ստիգլիցի կինը տեղափոխվել է [[Նյու Մեքսիկո]] նահանգ, որտեղ նա ստեղծեց իր հայտնի անապատի լանդշաֆտներ շարքը, ստացել է խոստովանություն, նյութական ապահովություն և վերադարձել Նյու Յորք Ստիգլիցի մոտ, որը մինչ այդ ավարտել է Նորմանի հետ սիրավեպը, բայց նրանք այլևս չեն կարողանում վերադարձնել նախկին հարաբերությունները<ref name=":5" />։