«Աշխատանքային գումարտակ»–ի խմբագրումների տարբերություն

1915 թվականի փետրվարի 25-ին օսմանյան գլխավոր շտաբը հրապարակել է ռազմական նախարար [[Էնվեր փաշա]]յի թիվ 8682 հրահանգը, որում ասվում էր, որ հայերի կողմից զինվորների վրա հարձակումների և հայկական տներում ռումբերի կուտակման պատճառով «հայերը խստորեն պետք է չօգտագործվեն շարժական բանակներում, շարժական և ստացիոնար ժանդարմերիաներում կամ որևէ զինված ուժերում»<ref>Kaman Gürün (1986), ''The Armenian File''. Palgrave McMillan. {{ISBN|978-0312049409}}</ref>։ Էնվեր փաշան այդ որոշման ընդունումը բացատրել է նրանով, որ նրանք դա արել են «վախից, որ հայերը հնարավոր է համագործակցեն ռուսների հետ»<ref>{{harvnb|Suny|2015|pp=244}}</ref>։ Ավանդաբար օսմանյան կանոնավոր բանակ են զորակոչել միայն 20-45 տարեկան ոչ մուսուլման տղամարդկանց։ Ավելի երիտասարդ (15-20) և ավելի տարեց (45-60) ոչ մահմեդական զինվորները միշտ օգտագործվել են որպես նյութատեխնիկական աջակցություն աշխատանքային գումարտակների աշխատուժ: ՄինչեւՄինչև փետրվարը հայկական հավաքագրումներից մի քանիսը օգտագործվել են որպես բանվորներ (խամալներ), ի վերջո նրանք մահապատժի են ենթարկվել: Մինչև փետրվարը որոշ հայ նորակոչիկները օգտագործվել են որպես բանվորներ, ինչից հետո ուղղակի մահապատժի են ենթարկվել<ref>Toynbee, Arnold. ''Armenian Atrocities: The Murder of a Nation''. London: Hodder and Stoughton, 1915, pp. 181–2.</ref>։