«Վարդգես Պետրոսյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
չNo edit summary
Տող 8.
Սկզբում հանդես է եկել որպես բանաստեղծ, հետո անցել է արձակի։ Նրա առաջին բանաստեղծությունը տպագրվել է [[1947]] թվականին՝ «[[Պիոներ կանչ]]» թերթում։ Վարդգես Պետրոսյանի ստեղծագործությունների հիմնական թեման երիտասարդությունն է։
 
Վարդգես Պետրոսյանը գրականություն է մտել բանաստեղծություններով («Բալլադ մարդու մասին» ժողովածու, [[1958]] ժողովածու), այնուհետև անցել է արձակի, գրել «Նամակներ մանկության կայարաններից» պատմվածաշարը, «[[Ապրած և չապրած տարիներ]]» ([[1970]]), «[[Վերջին ուսուցիչը (վիպակ)|Վերջին ուսուցիչը]]» ([[1980]]) վիպակները և այլ գործեր։ Սովետական Հայաստանի և սփյուռքահայության կյանքի ու պատմության իմաստավորման տեսանկյունից է գրված «Հայկական էսքիզներ» ([[1969]], [[1982]]) էսսեն։
 
Վարդգես Պետրոսյանի ստեղծագործությունների մեծ մասը նվիրված է երիտասարդության հոգեբանության բացահայտմանը («Քաղաքի կիսաբաց լուսամուտները» (1964), «Դեղատուն «Անի» (1973) և այլն։այլն)։ Հայաստանի լեռնային գյուղերի ճակատագրին և արդիական խնդիրներին է նվիրված «[[Մենավոր ընկուզենի (վեպ)|Մենավոր ընկուզենինընկուզենի]]» (1981) վեպը (կինոնկար՝[[Մենավոր ընկուզենին (ֆիլմ)|կինոնկար]]՝ [[1986]], Հայֆիլմ)։ Հեղինակի հրապարակախոսական, ուղեգրական, գրաքննադատական նյութերն ի մի են բերված «Հավասարում բազմաթիվ անհայտներով» (1977) գրքում։ Հայոց ցեղասպանության մասին է նրա [[Կրակե շապիկ (վեպ)|«Կրակե շապիկ»]] վեպը։ Բեմադրվել է Վարդգես Պետրոսյանի «Ծանր է Հիպոկրատի գլխարկը» (1975) թատերգությունը, բեմականացվել են «Վերջին ուսուցիչը» (1979), «[[Հայկական էսքիզներ (վիպակ-էսսե)|Հայկական էսքիզներ]]» (1980), «Ապրած և չապրած տարիներ» (1982) գործերը։ Երևանի [[Գաբրիել Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոն|Գ. Սունդուկյանի անվան թատրոնը]] 1985 թվականին բեմադրել է նրա «Համր լեռան ճիչը» դրաման:

Նրա ստեղծագործություները թարգմանվել են նաև լատիշերեն, բուլղարերեն, սերբո-խորվաթերեն, չեխերեն, անգլերեն, ուկրաիներեն, վրացերեն, կիրգիզերեն, հունգարերեն և աշխարհի այլևայլ լեզուներով։ Հայաստանի լենինյան կոմերիտմիության դափնեկիր (1969), ՀԽՍՀ պետական մրցանակ (1979)։ ՀԿԿ Կենտկոմի անդամ է 1966 թվականից։ ՀԽՍՀ IX-X գումարումների Գերագույն սովետի դեպուտատ է: Պարգևատրվել է Լենինի (1984), Հոկտեմբերյան հեղափոխության (1982) և «Պատվո նշան» շքանշաններով<ref>{{cite book|author=|title=Ով ով է. Հայեր. Կենսագրական հանրագիտարան, հատոր երկրորդ, Երևան, 2007}}</ref>։
 
Սպանվել է [[1994]] թվականին իր տան շքամուտքում։<ref>[http://araratnews.am/%D5%BE%D5%A1%D6%80%D5%A4%D5%A3%D5%A5%D5%BD-%D5%BA%D5%A5%D5%BF%D6%80%D5%B8%D5%BD%D5%B5%D5%A1%D5%B6%D5%AB-%D5%A1%D5%BC%D5%A5%D5%B2%D5%AE%D5%BE%D5%A1%D5%AE%D5%A1%D5%B5%D5%AB%D5%B6-%D5%BD%D5%BA%D5%A1/ Վարդգես Պետրոսյանի առեղծվածային սպանությունը, 16 Ապրիլի, 2014, Araratnews]</ref>
Տող 37 ⟶ 39՝
* [[Հայկական էսքիզներ (վիպակ-էսսե)|Հայկական էսքիզներ (վիպակ–էսսե)]], գիրք 1-ին և 2-րդ, [[Երևան]], 1984, 305 էջ:
* Հայկական էսքիզներ, գիրք Ա–Բ, [[Թեհրան]], 1984:
* [[Ապրած և չապրած տարիներ|Ապրած եւև չապրած տարիներ]] (վիպակ), Թեհրան, 1985, 169 էջ:
* Վերջին ուսուցիչը (վիպակ), Թեհրան, 1985, 160 էջ:
* [[Կրակե շապիկ (վեպ)]], Երևան, 1986, 592 էջ: