«Գեղագիտական ոճ»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[Պատկեր:Turner Tintern1.jpg|thumb|right|Պատկեր «В аббатстве Тинтерн. Տեսարան արևելյան պատուհանից» (''[[Ջոզեֆ Մալորդ Ուիլյամ Թըրներ]], 1794, մատիտ, ակվարել, թուղթ, 358 x 255 մմ'')]]

'''Գեղագիտական ոճ''' ({{lang-en|Picturesque style}}), ճարտարապետական ուղղություն [[Անգլիա|Անգլիա]]յում XVIII դարի վերջին, XIX դարի սկզբին, որը նախորդում է [[Գոթական ճարտարապետություն|գոթական]] [[Վերածնունդ|Վերածնունդին]]։ Գեղագիտական ոճը զարգացել է որպես մարտահրավեր՝ ճարտարապետության մեջ գիտական և մաթեմատիկական ճշգրտության պահպանմանը։ Այն ուրվագծվել է XVIII դարում։ Համաչափության հիմնական սկզբունքները և կանոնակարգությունը ճարտարապետության մեջ մերժվեցին, և շեշտը դրվեց բնական զգայականության, բազմազանության և անկանոնության վրա։ [[Թոմաս Ուոթելի|Թոմաս Ուոթելի]]ի «Դիտարկումներ ժամանակակից այգեգործության վերաբերյալ» ([[1770]]) աշխատանքը եղել է առաջին հետազոտությունը՝ նվիրված գեղագիտական ոճի տեսությանը։ Այնտեղ դիտարկվում են անգլիական այգիները, որոնք ներկայացված են գեղագիտական ոճով։ Այգիները կամ բնությունն ամբողջությամբ համարվում էին գեղագիտական ոճի էական հիմքը։ Գեղագիտության ([[Գեղագիտություն]]) գեղագիտական հայեցակարգի մշակման գործում մեծ ներդրում է ունեցել [[Պրայսը, Յուվդեյլ|Յուվդեյլ Պրայս]]ը (1747-1829)։ Տվյալ ժամանակաշրջանի հրաշալի գաղափարներից մեկն այն էր, որ ճարտարապետությունը բնության մի մասն է։ Տաղանդավոր ճարտարապետ և քաղաքաշինարար [[Նեշ, Ջոն |Ջոն Նեշ]]ը ([[1752]]-[[1835]]) ստեղծել է առաջին «քաղաք–այգին» և հետագա դարաշրջանի առավել ուշագրավ օրինակներից մեկը։ Այն փաստը, որ ոճի յուրահատուկ առանձնահատկությունն անկանոնությունն է, իր արտահայտությունը գտավ Քրոնհիլլի ([[1802]]) ասիմետրիկ ուրվանկարներում (Էփեմ, Շրոփշիր կոմսություն)։ Գյուղ Բլեյզ-Համլետ Նեշը ([[1811]]) համարվում է գյուղի մոդել՝ բաղկացած անկարգություններ ունեցող հատվածներում տեղակայված «հասարակ տնակներից», որոնց տանիքները ոճավորված էին ծղոտով։ [[Սմիթսոնյան ինստիտուտ|Սմիթսոնյան ինստիտուտ]]ը [[Վաշինգտոնում ([[Կոլումբիայի շրջան]])|Վաշինգտոն]], կառուցված է համաձայն [[Ջեյմս Րևնիկ|Ջեյմս Րևնիկի]] նախագծի և շրջապատված է հոյակապ այգու լանդշաֆտով–սա գեղագիտական ոճի կառուցվածքի ևս մեկ վառ օրինակ է։