«Հյուսիսային Կովկաս»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չ →Իսլամը Հյուսիսային Կովկասում: մանր-մունր oգտվելով ԱՎԲ |
|||
Տող 3.
== Իսլամը Հյուսիսային Կովկասում ==
Մշտապես խիտ բնակեցված Կովկասի լեռնային և մասամբ նախալեռնային շրջանները վաղ միջնադարում իրենցից ներկայացնում էին բազմաթիվ ցեղերի կուտակումներ: Դեռ հնուց Լեռնային Կովկասը շատ ժողովուրդների համար ապաստարան է եղել:[[:Պատկեր:///D:/arkhiv personal/Islam@ Kovkasum/New Microsoft Word Document.docx#%20ftn1|[1]]]
Հյուսիսային Կովկասը, ըստ էթնիկական կազմի, իրենից ներկայացնում է անմիատարր տարածք` բնակեցված բազմաթիվ ազգերով: Դրանց մի մասը բազմաքանակ է, իսկ մյուսներն էլ մի քանի հազար են: Շատ ժողովուրդներ ունեն իրենց լեզուն, որոշներն էլ կամ կորցրել են լեզուն կամ էլ ձուլվել են ավելի մեծ լեզվաընտանիքների: Որոշները համարվում են Կովկասի բնիկ ժողովուրդներ, իսկ մյուսները այս տարածքում վերաբնակվել են բոլորովին վերջերս:
Հյուսիսային Կովկասի տարբեր ազգային խմբերի փոխազդեցությունն արտացոլվել է նրանց լեզվի, մարդաբանական տեսակի, նյութական և հոգևոր մշակույթի առանձնահատկություններում:
Հյուսիսային Կովկասի բնիկ ժողովուրդներն են ադիգները, ավարները, լակցիները, դարգինները, ինգուշները, կաբարդինո-բալկարները, չերկեսները, օսերը և չեչենները:[[:Պատկեր:///D:/arkhiv personal/Islam@ Kovkasum/New Microsoft Word Document.docx#%20ftn2|[2]]]
Հյուսիսային Կովկասը հնուց բնակեցված էր ադիգների նախնիներով, ովքեր հայտնի են նաև որպես ղաշաղներ կամ զիքեր: Ադիգեական ցեղերը վաղ միջնադարում համարվում էին Կովկասի ամենաբազմաքանակ ժողովուրդներից մեկը` զիջելով միայն ալաններին: Նրանք միշտ մասնատված էին և թշնամացած էին ոչ միայն իրենց հարևանների, այլև միմյանց հետ: Ադիգները` որպես Հյուսիսային Կովկասի բնիկ ժողովուրդներ, ունեն “ադիգե” էթնոնիմը:
Հնագույն ժամանակներում իրենց “ադիգե” էին կոչում նաև չերկեսները: Չերկեսների էթնիկական ձևավորումը տեղի է ունեցել հին ադիգեական ցեղերի հիման վրա, ովքեր բնակեցված էին ժամանակակից Չերկեսիայի տարածքում: “Չերկես” տերմինի ծագումը կապված է 13-րդ դարի քաղաքական իրադարձությունների հետ:
Ժամանակակից կաբարդինների նախնիները, ովքեր նույնպես հայտնի են ադիգե անունով, մ. թ. ա. 1-ին հազարամյակի կեսերին Թամանի թերակղզում ունեին իրենց պետական միավորումը, որը հետագայում մտավ Բոսպորի թագավորության կազմի մեջ: 4-րդ դարում հոների արշավանքը ստիպեց ադիգեյցիներին վերաբնակվել Կովկասի լեռների մոտ: Մոտավորապես այդ նույն ժամանակ հյուսիսկովկասյան ցեղերի և Պրիազովյայի բուլղարների միախառնման արդյունքում ձևավորվեց բալկարիական ազգը: 13-րդ դարում մոնղոլ-թաթարների ներխուժման հետ կապված բալկարների նախնիները վերաբնակվեցին լեռներում: 14-րդ դարում ադիգների մի մասը ստացավ կաբարդիններ անվանումը և զբաղեցրեց բնակչության ժամանակակից տարածքը:
Ավարները, ագուլները, անդինները, արչինները, բեժտինները, բոտլիհները, հինուհները ձևավորում են Դաղստանի ժողովուրդների ամբողջությունը: Չեչենների և ինգուշների նախնիներն են համարվում վայնախները: Ինգուշների ինքնանվանումը գիտնականների մեծ մասի կողմից թարգմանաբար նշանակում է “աշտարակների բնակիչներ”: Ինգուշական աշտարակները համարվում են Հյուսիսային Կովկասի խորհրդանիշներից մեկը: “Ինգուշը” ժողովրդի ռուսական անվանումն է, որն առաջին անգամ ռուսական աղբյուրներում հայտնվել է 18-րդ դարում և ծագում է 17-րդ դարում ինգուշների կողմից հիմնված Անգուշտ բնակավայրի անվանումից: Չեչենները Հյուսիսային Կովկասի ամենաբազմաքանակ ժողովուրդն են: Չեչենների էթնոնիմն է “նոխչո” (հին անվանումը` “նախչա”, որը թարգմանաբար “նախ” վայնախական բառից նշանակում է ժողովուրդ, մարդիկ):[[:Պատկեր:///D:/arkhiv personal/Islam@ Kovkasum/New Microsoft Word Document.docx#%20ftn3|[3]]]
Օսերը համարվում են ալանների սերունդները, ովքեր Կովկասում հիշատակվում են մեր թվարկության 1-ին հազարամյակի սկզբներից, թեև, անկասկած, նրանք այստեղ են եկել ավելի վաղ: Այս ժողովրդի պատմությունը համարվում է բարդ ուսումնասիրության համար: Բազմաթիվ գիտնականների մի քանի սերունդների ուսումնասիրությունները հաստատել են, որ օսերի էթնոգենեզը նախևառաջ Հյուսիսային Կովկասի սկյութա-սարմատա-ալանական ցեղերի երկարատև ներքին զարգացման արդյունք է:
Տող 29.
Մուսուլմանական միսիոներները սկսեցին ակտիվորեն Դաղստանից Չեչնիա թափանցել 16-րդ դարից: Շատ ժողովրդական լեգենդներում պատմվում է, թե ինչպես ավարական և կումիկական մուլաները չեչենական գյուղերում վարձվում էին որպես հովիվներ և այնտեղ տարածում իսլամը: Քանի որ 15-17-րդ հարյուրամյակներում չեչենական և ինգուշական լեռնական հասարակությունը գտնվում էր զարգացման ավելի վաղ փուլում, քան իրենց հարևանները` դաղստանցիներն ու կաբարդինները, որտեղ տեղի էր ունենում ֆեոդալական հարաբերությունների զարգացում, ապա բնական է, որ նրանք ձգտում էին իրենց ազդեցությունը հաստաատել չեչենների և ինգուշների վրա: Բացի դրանից նրանց հետաքրքրում էր Չեչենա-Ինգուշետիայի դիրքը, որի նկատմամբ հատուկ հետաքրքրություն էին ցուցաբերում որոշ դաղստանցի ֆեոդալներ:
Բնականաբար, ձգտելով քաղաքականորեն հաստատվել այն տարածքում, որտեղ ապրում էին չեչեններն ու ինգուշները, ֆեոդալները ջանում էին ամրապնդել իրենց գաղափարական դիրքերը: Դրա համար էլ նրանք ակտիվորեն տարածում էին իրենց ազդեցությունը Հյուսիսային Կովկասի այդ հատվածի բնակչության վրա: Քանի որ այդ ժամանակ Դաղստանում իսլամը կրոնի գերիշխող ձևն էր, ապա դաղստանական ֆեոդալները օգտագործում էին այն իրենց քաղաքական նպատակներում Չեչենա-Ինգուշետիա թափանցելու և այն տեղի բնակչության շրջանում տարածելու համար: Դա բավական երկար գործընթաց էր: Չեչենա-Ինգուշետիայի որոշ ցեղերի մոտ իսլամը թափանցեց ավելի վաղ, իսկ մյուսների մոտ` բավական ուշ:[[:Պատկեր:///D:/arkhiv personal/Islam@ Kovkasum/New Microsoft Word Document.docx#%20ftn5|[5]]]
Չեչենական բնակավայրերից իսլամը սկսեց տարածվել Ինգուշետիայի լեռնային աուլները:
Օսմանյան կայսրության պատմության ամբողջ ընթացքում ստամբուլական սուլթանների և պարսկական շահերի միջև մրցակցություն էր տեղի ունենում: Շատ տարիների ընթացքում սուլթանական Թուրքիայի և շահնշահական Իրանի միջև տեղի էին ունենում արյունահեղ և հյուծիչ պատերազմներ: Արդեն 15-րդ դարում Թուրքիայի ձեռքն անցան Վրաստանի սևծովյան ափը, Աբխազիան: 1475 թ. նվաճվեցին Սև ծովի ափերի գենուեզական և վենետիկյան գաղութները: Փաստացի Թուրքիայի ձեռքերում էր Ղրիմը, որի խանը դարձավ սուլթան-հավատակցի վասալը:
Ձգտելով ամրապնդել իրենց ազդեցությունը Ադիգեայում, Կաբարդիայում և Չերկեսիայում` նվաճողները արմատավորում էին իսլամը: Սակայն թուրքական փաշաները և Ղրիմի խաները այդ ռազմական արշավանքները միայն հանուն իրենց կրոնի տարածման չէին կատարում: Իսլամական կրոնը հանդիսանում էր միայն վառ նվաճողական բնութագիր ունեցող այդ արշավանքների նշանը:
Մուսուլմանական պաշտամունքի հետևորդներն այն շրջաններում, որտեղ իսլամը գերիշխող կրոն էր, մոտ էին գտնվում իշխող դասակարգին: Չնայած առանձին լեռնական ժողովուրդների, օրինակ կաբարդինների մոտ, իսլամն արդեն 17-րդ դարում սկսեց նշանակալի դեր խաղալ, սակայն տեղական բնակչության շրջանում մուսուլմանական հոգևորականությունը մեծ հեղինակություն չուներ: Մուլլերը և ղադիները ամենայն հավանականությամբ եկվորներ էին Ղրիմից և Թուրքիայից: Նրանք լեռնականների շրջանում պարտադրում էին օտար սովորույթներ և բարքեր: Տեղական բնակչությունը հատկապես դիմադրեց մուսուլմանական կրոնական-ֆեոդալական օրենքին` շարիաթին, նախընտրելով ադատներով դատավարությունը: Երբեմն այն ստիպում էր հոգևորականությանը իր գործունեությունը հարմարեցնել տեղական ադատներին:[[:Պատկեր:///D:/arkhiv personal/Islam@ Kovkasum/New Microsoft Word Document.docx#%20ftn6|[6]]]
Տող 43.
15-րդ դարի վերջին և 16-րդ դարի սկզբին թուրքերը ներթափանցեցին Հյուսիսային Կովկասի ծովափնյա շրջաններ: 16-րդ դարի կեսերին սկսվեց Հյուսիս-արևմտյան Կովկասի ժողովուրդների իսլամականացումը (ադիգեական և աբազինական ցեղերի): 16-17-րդ դարերում այստեղ այդ քաղաքականության ակտիվ քարոզիչներն էին Ղրիմի խաները:
Քաղաքական իրավիճակով պայմանավորված` ադիգեական ցեղերից որոշների մոտ իսլամը ավելի վաղ հաստատվեց, մյուսների մոտ` ավելի ուշ: Տարածման կենտրոնը Անապան էր, որը մինչև 1829 թ. գտնվում էր Թուրքիայի տիրապետության տակ: Այդ պատճառով էլ ծովափին մոտ գտնվող ադիգեական հասարակությունները ավելի շուտ ենթարկվեցին իսլամի և թուրքական հոգևորականության ազդեցությանը, քան նրանք, ովքեր ապրում էին լեռների խորքում: Այսպես, ճանապարհորդների վկայությամբ, ովքեր այդ ժամանակ այցելել են Հյուսիս-արևմտյան Կովկաս, 16-րդ դարի կեսերին իսլամն արդեն ամրապնդվել էր միայն ադիգեական ցեղերի շրջանում, իսկ նրանցից արևելք` Կաբարդիայում ապրող չերկեսական և աբազինական ցեղերը հեթանոսներ էին: 1641թ. թուրք ճանապարհորդ Էվլիան, լինելով այդ վայրերում, գրում է, որ իսլամը դանդաղ ներթափանցում է Վերին Կուբանում և Ղում գետի մոտ ապրող աբազինների, չերկեսների և կաբարդինցիների շրջանում: Արտասահմանցի ճանապարհորդներ Ասկոլին, Վիթթսենը և Շարդենը նշում են, որ դեռևս 17-րդ դարում մի քանի աբազինական ցեղեր քրիստոնյա են եղել: Իսկ Գագրում և Պսհու գետի ափերում բնակվող աբազինների շրջանում կային անձեռնամխելի հեթանոսական սրբավայրեր:[[:Պատկեր:///D:/arkhiv personal/Islam@ Kovkasum/New Microsoft Word Document.docx#%20ftn7|[7]]]
Բավական ուշ, քան աբազինական և ադիգեական ժողովուրդների մոտ, իսլամը ներթափանցեց բալկարների և կարաչաևների մոտ: Կարաչայի լեռներում իսլամը սկսել է ներթափանցել միայն 18-րդ դարի վերջին քառորդում: Գերմանացի ճանապարհորդ Յուլիուս Կլապրոտը, ով 1807-1808 թթ. այցելել է Կարաչա, նշում է, որ նոր կրոնն այստեղ առաջին անգամ սկսել է քարոզել էֆենդի Իսհակ Աբուկովը 1782 թ.: Նա ծառայում էր սուլթանական Թուրքիայի կառավարությանը: Կարաչաևցի պատմիչ Հ. Օ. Լայպանովը նշում է.”Իսհակ էֆենդիի քարոզներին ժողովուրդը թշնամաբար էր մոտենում: Իսլամի ներմուծումը նպաստեց կարաչևո-բալկարիական հասարակության ավատական վերնախավի իշխանության ուժեղացմանը, աշխատող զանգվածների հարստահարմանը և նրանց աղքատացմանը”:[[:Պատկեր:///D:/arkhiv personal/Islam@ Kovkasum/New Microsoft Word Document.docx#%20ftn8|[8]]] Բալկարիացիների մոտ իսլամը սկսել է ներթափանցել 18-րդ դարի կեսերից: Բայց միայն 19-րդ դարի սկզբում այն վերջնականապես հաստատվեց Կարաչայի և Բալկարիայի լեռներում, սակայն դեռ շատ տասնամյակների ընթացքում այդ ժողովուրդների շրջանում պահպանվում էին նախկին, մինչմուսուլմանական հավատալիքները:
Օսերի ճնշող մեծամասնությունը նախքան հեղափոխությունը քրիստոնեություն էր դավանում, միայն մի փոքր մասն էր մուսուլման: Իսլամը օսերի մոտ ներթափանցեց Կաբարդիայից 17-18-րդ դարերում և տարածվեց առավելապես Հյուսիսային Օսեթիայի բարձր դասի շրջանում:
==== Գրականություն ====
| |||