«Բեռնարդո Բերտոլուչի»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Բեռնարդո Բերտոլուչի''' ({{lang-it|Bernardo Bertolucci}}, {{ԱԾ}}), [[իտալացիներ|իտալացի]] կինո[[ռեժիսոր]], դրամատուրգ, [[սցենարիստ]], [[պրոդյուսեր]] և [[բանաստեղծ]]: [[1960]]-ական թվականներին համարվում էր [[Ժան Լյուկ Գոդար]]ի և [[Պիեռ Պաոլո Պազոլինի]]ի հետևորդ, հետաքրքրություն է դրսևորել [[կոմունիզմ]]ի և [[ֆրեյդիզմ]]ի նկատմամբ, իր ֆիլմերում նրբորեն միաձուլել է սոցիալականը` ինտիմ կապերի հետ: Շատ ֆիլմերում դիմել է մարդկային սեքսուալության արգելքի տակ գտնվող թեմաներին` [[ինցեստ]], եռակողմ սեքս և [[համասեռականություն]]: Արժանացել է «[[Օսկար]]» մրցանակի` «Վերջին կայսրը» ([[1987 ]] թ.) [[կենսագրական ֆիլմ]]ի համար: Մշտապես համագործակցել է օպերատոր [[Վիտորիո Ստորարո|Վիտտորիո Ստորարոյի]] հետ, ում իտալացի քննադատներն անվանում են «[[լուսաստվեր]]ի արքա»:

Բեռնարդո Բերտոլուչին ծնվել է [[Իտալիա]]յի Պարմա [[քաղաք]]ում: Նրա հայրը բանաստեղծ, կինոքննադատ և [[արվեստ]]ների պատմության [[պրոֆեսոր]] [[Աթիլիո Բերտոլուչի]]ն էր և խրախուսում էր Բեռնարդոյի հետաքրքրասիրությունը [[կինո]]յի նկատմամբ` նրան հաճախ տանելով նկարահանման հրապարակ: [[1957]]-[[1958]] թվականներին Բեռնարդոն իրականացնում է կինոյում իր առաջին փորձնական աշխատանքները` «Ճոպանուղի» ([[1957 ]] թ.) և «Խոզի մահը» ([[1958 ]] թ.) սիրողական [[կինոնկար]]ները: Դեռևս լինելով [[Հռոմ]]ի [[համալսարան]]ի փիլիսոփայության ֆակուլտետի ուսանող, նա ծանոթացել էր [[Պիեռ Պաոլո Պազոլինի]]ի հետ: Այդ տարիներին իր «Գաղտնիքներ որոնելիս» բանաստեղծական ժողովածուի համար նա արժանացել էր գրական մրցանակի: [[1961]] թվականին նա հանդես է գալիս որպես Պազոլինիի օգնական` «Ակատոնե» կինոնկարի նկարահանման ժամանակ:

[[1962]] թվականին, թողնելով համալսարանը, նկարահանել է իր առաջին խաղարկային` «Ոսկրոտ սանամայրը» կինոնկարը: Նույն թվականին լույս է տեսնում «Հանելուկներ որոնելիս» բանաստեղծությունների գիրքը, որի համար ստանում է [[Վիարեջո]]յի մրցանակը: Երկու տարի անց, նա նկարահանում է «Հեղափոխությունից առաջ» ([[1964 ]] թ.) կինոնկարը: [[1968]] թվականին նկարահանել է «Գործընկերը» կինոնկարը: [[Սերջիո Լեոնե]]ի և [[Դարիո Արջենտո]]յի հետ միասին աշխատել է «Մի անգամ Վայրի արևմուտքում» (1968 թ.) կինոնկարի սցենարի վրա, իսկ [[1969]] թվականին էկրաններին հայտնվել է նրա «Սարդի ռազմավարությունը» հեռուստաֆիլմը, որը նկարահանվել էր [[Խորխե Լուիս Բորխես]]ի [[պատմվածք]]ի մոտիվներով:

[[1976]] թվականին Բեռնարդո Բերտոլուչին նկարահանել է «Քսաներորդ դար» կինոնկարը, որտեղ գլխավոր դերերով հանդես էին եկել [[Ժերար Դեպարդիե]]ն և [[Ռոբերտ Դե Նիրո]]ն: «Լուսին» ([[1979 ]] թ.) և «Ծիծաղելի մարդու ողբերգությունը» ([[1981 ]] թ.) կինոնկարները քննադատների կողմից ընդունվեցին սրերով, որից հետո Բեռնարդո Բերտոլուչին երկար ժամանակով դադարեց ֆիլմեր նկարահանել իտալական թեմաներով: Տեղափոխվելով [[Անգլիա]], սկսվեց նրա ստեղծագործությունների [[աշխարհաքաղաքացիություն|աշխարհաքաղաքացիական]] փուլը: [[1987]] թվականին նա նկարահանել է «Վերջին կայսրը» կինոնկարը, որը բարձր է գնահատվել և արժանացել է «[[Օսկար]]» մրցանակի` որպես տարվա լավագույն ֆիլմ: [[1990]] թվականին [[Փոլ Բոուլզ]]ի համանուն [[վեպ]]ի հիման վրա նկարահանել է «Երկինքների քողի ներքո» («Թեյ անապատում») կինոնկարը, իսկ [[1993]] թվականի [[նոյեմբեր]]ին, [[Փարիզ]]ում կայացել է «Փոքրիկ Բուդդան» կինոնկարի առաջին ցուցադրությունը, միակ հանդիսատեսի` [[Դալայ լամա XIV|Դալայ լամայի]] ներկայությամբ:

Բեռնարդո Բերտոլուչին մահացել է [[2018]] թվականի [[նոյեմբերի 26]]-ին՝ [[Հռոմ]]ում, [[թոքերի քաղցկեղ]]ից<ref>{{cite web|url=https://www.repubblica.it/spettacoli/cinema/2018/11/26/news/e_morto_bernardo_bertolucci-212656049/|title=È morto Bernardo Bertolucci, l'ultimo grande maestro|work=[[La Repubblica]]|date=նոյեմբերի 26 November, 2018|access-date=26նոյեմբերի November26, 2018}}</ref><ref>https://www.bbc.com/news/entertainment-arts-46342644</ref><ref>https://www.theguardian.com/film/2018/nov/26/bernardo-bertolucci-last-tango-paris-brilliant-last-emperor-of-highbrow-cinema</ref><ref>http://www.italianinsider.it/?q=node/7462</ref><ref>https://edition.cnn.com/2018/11/26/entertainment/bernardo-bertolucci-italy-director-intl/index.html</ref>: