«Քլորոֆիլ»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[1817]] թվականին [[Ժոզեֆ Բյենեմե Կավանտու]]ն և [[Պյեր Ժոզեֆ Պելլետյե]]ն [[բույսեր]]ի տերևներից առանձնացրին կանաչ գունանյութ, որը նրանք անվանեցին քլորոֆիլ<ref>Pelletier and Caventou (1817) "Notice sur la matière verte des feuilles"(Նշումներ տերևների կանաչ նյութի մասինmtd), ''Journal de Pharmacie'', '''3''' : 486-491. </ref>{{ref-ru}}. [[1900]]-ական թվականներին [[Միխայիլ Ցվետ]]ը<ref>M. Tswett (1906) ''Physikalisch-chemische Studien über das Chlorophyll. Die Adsorptionen.'' (Քլորոֆիլի ֆիզիկաքիմիական հետազոտություններ: Ադսորբում) ''Ber. Dtsch. Botan. Ges.'' '''24''', 316–323 .</ref> և [[Ռիհարդ Վիլշտետտեր]]ը իրարից անկախ հայտնաբերեցին, որ քլորոֆիլը կազմված է մի քանի բաղադրամասերից։ Վիլշտետտերը մաքրեց և բյուրեղացրեց քլորոֆիլի երկու բաղադրիչները, որոնց նրանք անվանել էին a և b, և տվեց a-քլորոֆիլի բրուտտո-բանաձևը։ [[1915]] թվականին քլորոֆիլի հետազոտության համար նրան հանձնվեց [[Նոբելյան մրցանակ]]: [[1940]] թվականին [[Հանս Ֆիշեր]]ը, որը 1930 թվականին Նոբելյան մրցանակ էր ստացել հեմի կառուցվածքի բացահայտման համար, հաստատեց a-քլորոֆիլի քիմիական կառուցվածքը։