«Ագրիպա Դ’Օբինե»–ի խմբագրումների տարբերություն

«Գարուն» (Le Printemps) գիրքը ներառում է ստանսների, ներբողների և սոնետների ընտրանի. վերջիններս միավորվել են «Գեկատոմբա Դիանե» (L’Hécatombe à Diane, հրատարակվել է 1874 թվականին) շարքի մեջ, որի վրա աշխատանն սկսվել է դեռևս 1571 թվականին և շարունակվել մինչև 1620-ական թվականներ<ref>[http://www.erudit.org/revue/etudfr/1975/v11/n1/036595ar.pdf. ''Robert Mélançon.'' Le rite de l’Hécatombe: «le Printemps» d’Agrippa d’Aubigné]{{Недоступная ссылка|date=Март 2020 |bot=InternetArchiveBot }}</ref>։

 

 

Ինչպես նշել է Յ․ Բ․ Վիպերը, սոնետները և հատկապես Ագրիպա Դ՚Օբինեի ստանսները իրենց առոգանությամբ տարբերվում են [[Պլեադա]]յի բանաստեղծների համանման ստեղծագործություններից և ավելի շուտ արձագանքում են Դյու Բարտասի ստեղծագործությանը՝ <blockquote>Ի տարբերություն ներդաշնակության և համաչափության ձգտման՝ այստեղ, ընդհակառակը, ամեն ինչ լի է աններդաշնակությամբ և անչափության զգացումով։ Ստանսների մեծ մասը զարդարված է կատաղի, պարոքսիզմալ հուսահատությամբ։ Ագրիպայի հուսահատությունն ընդունում է տիեզերական բնույթ. այն վերաճում է աշխարհի հետ բաժանվելու զգացողության, ներկում է իրականության բանաստեղծի բոլոր ընկալումները, դրդում նրան ապավինել կործանման, անկման, հալեցման նկարներին, ապա գործն էլ վերափոխվում է ֆանտաստիկ տեսիլքների։ Ստանսների երկրորդ յուրատեսակ առանձնահատկությունն այն է, որ այն նախկինում անտեսանելի դինամիզմ է զգացմունքների փոխանցման և շարժման մեջ։ Ագրիպայի զգացմունքները թափվում են հոսքի տեսքով՝ առաջացնելով ռիթմի արտասովոր, ինքնաբուխ և հզոր պոռթկումներ<ref>''Виппер Ю. Б.'' [http://www.philology.ru/literature3/vipper-90c.htm Когда завершается эпоха Возрождения во французской литературе?]</ref>։</blockquote>[[Պատկեր:ChateauTalcy.jpg|right|200px|thumb|Լուարայի հովտում գտնվող Թալսի ամրոցը, որտեղ քաղաքացիական պատերազմի տարիներին թաքնվում էր Ագրիպպաս Դ՚Օբինեն․ այստեղ նա ծանոթացավ Դիանա Սալվիատիի հետ:]]

 

=== Ողբերգական պոեմներ ===

[[Պատկեր:Catherine de Medicis.jpg|150px|left|thumb|Եկատերինա Մեդիչի դիմանկարը: 1559 թվականից հետո]]

 

Բանաստեղծության ողբերգական պաթոսը, բարոկկոյի գծերով նշվող գեղարվեստական ոճը, հեղինակի քաղաքացիական դիրքորոշումը, որը չի թաքցնում հակվածությունները, վկայում են [[Վերածննդի դարաշրջան]]ի հումանիստական գրականության գագաթնակետի և մայրամուտի մասին:

 

 

{{քաղվածք|Դ'Օբինեն, ձգտելով ընթերցողի գիտակցության մեջ պատկերել ժանտախտի ու սովի, մահապատիժների ու արյամբ ծածկված երկրի սարսափելի պատկերը, սաստկացնում է ողբերգական ու ջղաձգական կերպարները. Ֆրանսիան տառապող մայր է, որի կուրծքը պատռում են նրա որդիները, Ֆրանսիան, որը նմանվում է հսկային, որը կորցրել է իր նախկին ուժը, որի չորացած ոտքերն այլևս չեն կարող հզոր մարմին պահել, մահ, որը հավաքում է իր սարսափելի բերքը, գետեր, որոնք արյունոտ փրփուր են փչում և այլն:<ref>[http://svr-lit.niv.ru/svr-lit/vsemirnaya-literatura-france/agrippa-dobine.htm ''Подгаецкая И. Ю.''Агриппа д’Обинье и гугенотская поэзия XVI в. ]</ref>|}}