«Մասնակից:Maga Sargsyan/Ավազարկղ224»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Նոր էջ « == Միայնություն== Հոպպերի նկարների մեծ մասը նվիրված է մարդկանց շրջապատող աշխարհի հազիվ ընկալելի փ...»: |
No edit summary |
||
Տող 1.
[[Պլատոնականություն|պլատոնիկ]]
== Միայնություն==
Հոպպերի նկարների մեծ մասը նվիրված է մարդկանց շրջապատող աշխարհի հազիվ ընկալելի փոխազդեցությանը: Այդ կտավներում հանդիպում են ինչպես միայնակ կերպարներ, այնպես էլ զույգեր և խմբեր: Այս գործերով փոխանցված հիմնական հույզերն են միայնությունը, ափսոսանքը, ձանձրույթը և խոնարհությունը: Այս հույզերը կարելի է պատկերել տարբեր պարամետրերում` աշխատավայրում, հասարակական վայրերում, տանը, ճանապարհին կամ արձակուրդում: Նկարիչը կարծես ստեղծում է ֆիլմի կադրեր կամ պիեսի համար արված բեմադրություններ: Հոպերն իր հերոսներին նկարում է այն ժամանակ,երբ գործողությունները հասնում են կուլմինացիոն պահի կամ էլ անմիջապես դրանից հետո:
Տող 6.
Հոպերի կենսագիր Գեյլ Լևինը «Հյուրանոցային համար» նկարի մասին.
{{քաղվածք|Նոսր հորիզոնական և անկյունագծային գույնի շերտերը և լամպի սուր ստվերները ստեղծում են համառոտ և լարված գիշերային դրամա...Բարձր թեման զուգակցելով հզոր պաշտոնական պայմանավորվածության հետ, Հոպերի կոմպոզիցիան իր մաքրությամբ հասնում է գրեթե վերացական զգայականության, բայց դիտողի համար այն պարունակում է նաև բանաստեղծական շերտ:|}}
=== «
«Սենյակ Նյու Յորքում» (1932) և «Երեկո Քեյփ Քոդում» (1939) նկարները Հոպպերի «զույգ» կտավների վառ օրինակ են: Առաջին դեպքում երիտասարդ զույգը թվում է թե անտեսում են միմյանց և խուսափում են հաղորդակցությունից՝ տղան թերթ է կարդում, իսկ աղջիկն աննպատակ նստած է դաշնամուրի մոտ: Դիտողին տրվում է վուայերիստի դերը, նա կարծես մանրադիտակով՝ պատուհանի միջով նայում է բնակարանի ներսը, լրտեսում է զույգին, կորցրնում է մտերմությունը: Ավելի հեռու նկարում մի տարեց զույգ է, որը միմյանց մասին շատ քիչ բան կարող է ասել, որը խաղում է իր շան հետ, որի ուշադրությունն, իր հերթին, շեղվում է տերերից: Ավելի հավակնոտ Հոպերը մոտ է «Էքսկուրսիա փիլիսոփայության մեջ» (1959) նկարի զույգին: Ընկճված տրամադրությամբ միջին տարիքի տղամարդը նստած է մահճակալի ծայրին: Նրա կողքին դրված է բաց գիրք է և կիսամերկ կին է նստած: Նրանց դիմաց հատակին պատուհանից ընկած է լույսի մի կետ: Ժոզեֆինա Հոպերն իր օրագրում գրում է. «Բաց գիրքը Պլատոնն է՝ ավելի ուշ վերընթերցված»
Լևինը նկարը մեկնաբանում է հետևյալ կերպ՝
{{քաղվածք|Փիլիսոփա-[[Պլատոնականություն|պլատոնիկ]]ը իրականի և ճշմարիտի որոնումներում պետք է երես դարձնի այս անցնող աշխարհից և մտորի հավերժական ձևերի ու գաղափարների մասին: Հոպերի կտավի մտածող տղամարդը կնոջ դեմքով գտնվում է երկնային թագավորության խաչմերուկոմւ՝ ներկայացված օդային, լուսավոր կետով: Այդ ընտրության մտածմունքի ցավը և Պլատոնին կարդալուց հետո դրա հետևանքները անընդհատ տեսանելի են:|}}
Եվս մեկ «զույգով» նկար՝ «Գիշերային գրասենյակ»(1940)-ով Հոպերը ստեղծում է հոգեբանական հանելուկ: Նկարում գտնվող տղամարդը փաստաթղթերի հետ կլանված է աշխատանքում, իսկ նրանց կողքին կանգնած է գրավիչ քարտուղարուհին, որը քարտարանից թղթապանակ է հանում:Նկարների մի քանի էսքիզներ ցույց են տալիս, թե ինչպես է Հոպերը փորձեր կատարում երկու կերպարների դասավորության շուրջ, հնարավոր է էրոտիկությունն ու լարվածությունը բարձրացնելու նպատակով: Հոպերը դիտողին հնարավորություն է ինքուրույն դատել այն մասին, թե տղամարդն իսկապե՞ս հետաքրքրված է գրավիչ կնոջով, թե նա ջանասիրաբար աշխատում է նրանից շեղվելու համար: Մեկ այլ հետաքրքիր կողմ է այն, թե ինչպես է Հոպերն օգտագործում երեք լույսի աղբյուրները՝ սեղանի լամպից, պատուհանից և վերևից ընկնող անուղղակի լույսից:
=== «Խմբակային» կտավներ ===
Հոպերի ամենահայտնի կտավը՝ «Գիշերներն անքուն մնացող մարդիկ»-ը (կամ անքունները)(1942) մտնում է նրա «խմբակային» կտավների մեջ: Նրանում պատկերված են շուրջօրյա խորտկարանի սեղաններից մեկում նստած հաճախորդներ: Ձևերը և անկյունագ]երը խնամքով նախագծված են:Կինեմատոգրաֆիական տեսակետից կարծես դիտորդը մոտեցած լինի ճաշին: Կտրուկ էլեկտրական լույսը նրան առանձնացնում է գիշերային փողոցի մթությունից՝ բարելավելով տրամադրությունը: Ինչպես Հոպերի շատ նկարներում, այս նկարում ևս գործողությունը հասցված է նվազագույնի: Նախաճաշի նախատիպը նմանատիպ հաստատություն էր Գրինվիչ գյուղում: Եվ Հոպերը, և նրա կինը այս նկարում բնորդ են հանդիսացել, որի անվանումը տվել է Ջոն: Հնարավոր է, որ նկարի ոգեշնչման աղբյուր է հանդիսացել կամ Էռնեստ Հեմինգուեյի «Մարդասպանները» պատմությունը, որը հիացրեց Հոպերին, կամ «Որտեղ մաքուր է, թեթև է» փիլիսոփայական աշխատանքը: Ավելի ուշ Հոպերն ասաց, որ կտավի անունն ավելի շատ կապված է գիշերային գիշատիչների, այլ ոչ թե միայնության հետ:
Հոպերի երկրորդ ամենահայտնի գործը «Գիշերներն անքուն մնացող մարդիկ»-ը (կամ անքունները)-ից հետո «Վաղ կիրակնօրյա առավոտն» է (Ճշգրիտ անվանումը՝ «Յոթերորդ պողոտա»): այն պատկերում է ամայի փողոցային լանդշաֆտ, լուսավոր կողմնային լուսավորությամբ: Այն պատկերում է լուսավոր կողմնային լուսավորությամբ ամայի փողոցային բնապատկեր, որտեղ վարսավիրանոցը փոխարինում է մարդկային կերպարներին: Հոպերն ի սկզբանե նպատակ ուներ կերպարները տեղադրել վերին պատուհանների մեջ, սակայնդրանք դատարկ թողեց, որպեսզի ուժեղացնի անմարդաբնակության զգացումը:
| |||