Պիեսը գրել է 1948 թվականին, առաջին անգամ բեմադրվել է Նիկոլա Բատայի կողմից «Théâtre des Noctambules»-ում: Պրիմերան կայացել է 1950 թվականի մայիսի 11-ին: Պիեսը հաջողության է հասել, երբ հայտնի քննադատներ ու գողներ, ինչպիսիք են Ժան Անյուն և Ռայմոն Քենոն այն հավանության են արժանացրել: 1957 թվականից այն մշտապես բեմադրվում էր «Théâtre de la Huchette»-ում: Այն դարձել էր Ֆրանսիայում ամենաշատ բեմոադրվող պիեսներից մեկը<ref>Rosette C. Lamont. ''Ionesco’s imperatives: the politics of culture''. University of Michigan Press, 1993. ISBN 0-472-10310-5. p. 3.</ref>:
== Ստեղծման պատմություն ==
Պիեսի մտահղացումը ծագել է, երբ Իոնեսկոն Assimil մեթոդով անգլերեն էր սովորում, որը ենթադրում էր ամբողջական նախադասության մտապահումը: Վերընթերցելով նախադասությունը նա զգում է, որ անգլերեն չի սովորում, այլ ավելի շուտ բացահայտում է այն զարմանալի ճշմարտությունները, որ շաբաթը յոթ օր ունի, որ առաստաղը վերևում է, հատակը` ներքևում. երևույթներ, որոնց մասին նա տեղյակ էր, բայց որոնք նրան ապշեցրել էին, քանի որ նույնքան զարմանալի էին, որքան անհերքելիորեն ճշմարիտ<ref>Ionesco, ''La tragedie du langage'' // Spectacles, Paris, no. 2, July 1958.</ref>:
Այս զգացումը ուժեղանում է հաջորդ դասերին` տեր և տիկին Սմիթների հայտնվելուն պես: Ի զարմանս Իոնեսկոյի տիկին Սմիթը հայտնում է ամուսնուն, որ նրանք մի քանի երեխաներ ունեն, որ նրանք ապրում են Լոնդոնի շրջակայքում, որ նրանց ազգանունը Սմիթ է,
Это чувство только усилилось с появлением в последующих уроках персонажей «г-н и г-жа Смит». К изумлению Ионеско, г-жа Смит сообщила мужу, что у них несколько детей, что они живут в окрестностях Лондона, что их фамилия Смит, что господин Смит — служащий, что у них есть служанка, Мэри, которая, как и они, англичанка. Особенно примечательной в г-же Смит Ионеско показалась чрезвычайно методичная техника поиска истины в разговоре. Для Ионеско [[клише]] и [[трюизм]]ы учебника представляли собой нелепую карикатуру и пародию, а сам язык распадался на разъединенные фрагменты слов.
Отталкиваясь от этого опыта, Ионеско решил написать [[Театр абсурда|абсурдистскую]] пьесу под названием «L’anglais sans peine» (фр. ''Английский без труда''). Пьеса была написана на родном для Ионеско румынском языке, а затем он написал её снова, уже на французском. Название пьесы, под которым она стала известна, возникло в результате оговорки актера на репетиции.<ref>Erich Segal. ''The Death of Comedy''. Harvard University Press, 2001. ISBN 0-674-01247-X p. 422.</ref>
== Սյուժե ==
Գործողությունը տեղի է ունենում Լոնդոնի շրջակայքում գտնվող մի անգլիական տան մեջ, որտեղ ընթացող զրույցը ավելի տարօրինակ, անիմաստ և անտրամաբանական է դառնում:
Զրույցի մասնակիցները` երկու ամուսանակն զույգ են, Սմիթը և Մարտինը, աղախին և հրշեջ:
== Трактовки ==
Основная идея пьесы не лежит на поверхности, что характерно для большинства пьес [[Театр абсурда|театра абсурда]]. Принято считать, что она выражает тщетность попыток осмысленной [[Коммуникация|коммуникации]] в современном обществе. Текст изобилует выводами, не соответствующими посылкам, что создает впечатление, что персонажи даже не слушают друг друга в неистовых попытках быть услышанными. Когда пьеса ставилась первый раз, считалось, что это может быть [[пародия]]. В [[эссе]], написанном для критиков, Ионеско заявил, что у него не было намерений написать пародию.
Согласно Ионеско, у него было несколько вариантов концовки, в том числе кульминация, в которой «автор» или «директор» противостоит публике, и даже вариант, в котором в публику стреляют из [[пулемёт]]ов. В конце концов было выбрано более дешевое решение — цикличность пьесы. Ионеско сказал в одном из интервью: «Я хотел наделить пьесу смыслом, повторив её с двумя персонажами. Таким образом, конец становится началом, но, поскольку в пьесе две пары, первый раз она начинается со Смитами, а второй — с Мартинами, подразумевая взаимозаменяемость персонажей: Смиты — это Мартины, а Мартины — это Смиты»<ref>Bonnefoy, Claude. ''Conversations with Ionesco''. Trans. Jan Dawson. New York: Hold, Rinehart and Winston, 1971. p. 81.</ref>.
