«Խնածախի մելիքական ապարանք»–ի խմբագրումների տարբերություն

Ապարանքը պատմամատենագրական աղբյուրներում չի հիշվում։ Հայ ճարտարապետ, ճարտարապետության պատմաբան [[Նուբար Պապուխյան]]ը, վկայակոչելով Խնածախ գյուղի 17-րդ դարի հուշարձանները, ապարանքը ևս համարում է 17-րդ դարի կառույց և վերագրում Մելիք-Հայկազ Բ-ին։ին<ref>Ն․Պապուխանյան, Սիսիանի, Գորիսի ու Ղափանի ժողովրդական ճարտարապետության կառուցվածքները, «Տեղեկագիր հաս․գիտ․ 1963, 11, էջ 58-59, նույնի՝ Չայրվող ծածկերով բնակարանները, էջ 333, նույնի Սյունիքի ժողովրդական ճարտարապետությունը, էջ 71-73։ </ref>։ Այս տեսակետին է նաև Վ․ Հարությունյանը։ Հուշարձանի կառուցման հանգամանքներին առավել հիմնավոր անդրադարձել է հայ պատմաբան-բանասեր [[Մորուս Հասրաթյան]]ը։ [[Քաշաթաղ]]-Խնածախի պատմությանը նվիրված քննական ակնարկում հիշատակելով Քաշաթաղ ավանում 15-րդ դարի վերջերին կառուցված Մելիք-Հայկազ Ա-ի ապարանքը՝ նա մասնավորապես գրում է՝ «16-րդ դարի սկզբից գավառի վարչական կենտրոնը Քաշաթաղ ավանից փոխադրվում է 10-12 կմ դեպի հարավ․․․ Խոնածախ գյուղը։ Փոխադրվողը լինում է Մելիք Հայկազի որդին՝ Հախնազարը։