Ֆիլիպիններում[[Ֆիլիպիններ]]ում հայ առաջին վաճառականները հաստատվել են [[16-րդ դարիդար]]ի 2-րդ կեսին` իսպանական տիրապետության ժամանակ: Նրանց մուտքը կղզիներ, ի տարբերություն այլ օտարազգիների, եղել է ազատ և խրախուսվել տեղական իշխանությունների կողմից:
[[1686]] թ. Հնդկաստանում[[Հնդկաստան]]ում գործող Արևելա-հնդկական առևտրական ընկերության և տեղի հայ վաճառականների միջև կնքված պայմանագրով հայ վաճառականներն անգլիական նավերով Մանիլայում[[Մանիլա]]յում ազատ ելումուտի և առևտրի իրավունք են ստացել: Հայ առևտրականները Մանիլայից[[Մանիլա]]յից հիմնականում արտահանել են համեմունք, մետաքս, կերպաս և այլն, ներմուծել շաքար և արծաթ, ինչպես նաև «հայկական» կոչվող ներկատեսակ:
Հայ ակնավաճառների ձեռքում է եղել Ֆիլիպիններում թանկագին քարերի առևտրի մենաշնորհը:
[[18-րդ դարումդար]]ում Մանիլայի հայ գաղութը հիշվում է [[Էջմիածին|Մայր Աթոռ Ս. Էջմիածնի]] գրագրություններում` որպես Իրանա[[Իրան]]ա-Հնդկաստանի[[Հնդկաստան]]ի ([[Նոր ՋուղայիՋուղա]]յի) Հայոց թեմի մեջ մտնող համայնք:
18-րդ դարի երկրորդ կեսին Ֆիլիպիններում ապրել և ստեղծագործել է պատմաբան [[Զաքարիա ՋուղայեցինՋուղայեցի]]ն:
Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ` Ճապոնական օկուպացիայի տարիներին ([[1942]]-[[1945]]), Ֆիլիպիններում հայերի թիվը նվազել է:
Այսօր Ֆիլիպիններում[[Ֆիլիպիններ]]ում բնակվում է 10.000 հայ:
