«Դոն Դելիլո»–ի խմբագրումների տարբերություն

}}</ref>։ Խոսելով Բրոնքսում իր մանկության մասին, Դելիլոն հետագայում նկարագրել է, թե ինչպիսին է նա եղել. միշտ փողոցում։ Փոքր ժամանակ անցկացրել եմ ժամանակիս մեծ մասը ձեւացնելովձևացնելով բեյսբոլի հաղորդավար ռադիոյով։ Ես կարող էի ժամերով տարբեր խաղեր հորինել։ Մենք  տասնմեկն էինք  մի փոքր տնակում, բայց նեղվածքը երբեք խնդիր չի եղել։ Այլ կերպ ես ոչինչ չգիտեի։ Մենք միշտ խոսել ենք անգլերենը եւև իտալերենը միացնելով։  Իմ տատիկը, ով Ամերիկայում ապրել է հիսուն տարի, այդպես էլ անգլերեն չի սովորել։

Դեռահաս տարիքում, Դելիլոն  չի հետաքրքրվել ստեղծագործությամբ, մինչեւմինչև ամռանը ստացել է ավտոկայանատեղիի աշխատանքը, որտեղ ժամանակը անցկացնելով մեքենաներին  սպասելուն և հետևելուն հանգեցրել է ընթերցանության սովորությանը: 2010 թվականին The [[Australian]]-ին տված հարցազրույցում Դելիլոն խորհում էր այդ ժամանակաշրջանի մասին ՝ ասելով<ref name="theaustralian1">{{cite news|url=http://www.theaustralian.com.au/news/arts/dancing-to-the-music-of-time/story-e6frg8nf-1225836068982 |title=Dancing to the music of time |newspaper=The Australian |date=2010-03-06 |accessdate=2010-03-16}}</ref>. Գրողների թվում, որոնց այդ  ժամանակահատվածում կարդացել և ոգեշնչվել է  եղել են [[Ջեյմս Ջոյս]]ը, [[Ուիլյամ Ֆոլկներ]], [[Ֆլեների Օ Կոննոր]] և [[Էռնեստ Հեմինգուեյ]]ը, ովքեր մեծ ազդեցություն են ունեցել Դելիլոյի գրելու  առաջին փորձերին իր  պատանեկության վերջին տարիներին<ref>{{cite web |url=http://www.perival.com/delillo/ddinterview_henning.html |title=DeLillo Interview by Peter Henning, 2003 |publisher=Perival.com |date= |accessdate=December 30, 2011 |url-status=dead |archiveurl=https://web.archive.org/web/20111123024148/http://www.perival.com/delillo/ddinterview_henning.html |archivedate=November 23, 2011}}</ref>։

Բացի մոդեռնիստական ֆանտաստիկայի ազդեցությունից, Դելիլոն նաեւնաև հիշատակել է ջազային երաժշտության ազդեցությունը ՝ "այնպիսի տղաներ, ինչպիսիք են՝ Օրնեթ Քոուլմանը եւև Մինգուսը, Քոլտրեյնը եւև Մայլզ ԴեւիսըԴևիսը" եւև հետպատերազմյան կինոն ՝ "Անտոնիոնին, Գոդարը եւև Տրյուֆոն, իսկ հետո 70 – ականներին եկան ամերիկացիները, որոնցից շատերը եվրոպացիների ազդեցության տակ էին ՝ Կուբրիկը, Ալտմանը, Կոպոլան, Սկորսեզեն և այլն: Ես չգիտեմ, թե ինչպես են նրանք ազդել, թե ինչպես եմ գրում, բայց ես ունեմ տեսողական զգացում:" Խոսելով կինոյի ազդեցոիթյան, մասնավորապես եվրոպական կինոյի, իր աշխատանքներում, Դելիլոն ասել է. " եվրոպական եւև ասիական կինոթատրոնները 1960-ականներին ձեւավորումձևավորում են այն ամենը, ինչ ես մտածում և զգում եմ։ Այդ ժամանակ ես ապրում էի Նյու Յորքում, Ես չունեի շատ գումար, չունեի շատ աշխատանք, ես ապրում էի մեկ սենյակում... Մի մարդ մի փոքր սենյակում։ Եվ ես հաճախ էի գնում կինո, նայում էի Բերգմանին, Անտոնիոնիին, Գոդարին ։ Երբ ես փոքր էի, Բրոնքսում, կինոյի չէի գնում և ամերիկյան ֆիլմերը արվեստի գործեր չէի համարում։ Գուցե անուղղակի կերպով կինոն ինձ թույլ տվեց գրող դառնալ<ref name="perival_b">[http://www.perival.com/delillo/delillo_panic_interview_2005.html ]{{dead link|date=November 2013}}</ref>։

Դելիլոն նաև վերագրում է իր ծնողների ներողամտությունը եւև գրելու իր ցանկությունը, այն բանի համար, որ նրանք խրախուսեցին նրան գրական կարիերայի համար։ Սա այն է, ինչ տեղի է ունենում, եթե դուք ավագ որդին եք իտալական ընտանիքում: Դուք ստանում եք որոշակի ազատության գործողություն, եւև դա աշխատում է իմ դեպքում<ref name="washingtonpost.com">{{cite news|first=Ron|last=Charles |url=https://www.washingtonpost.com/lifestyle/style/don-delillo-is-first-recipient-of-library-of-congress-prize-for-american-fiction/2013/04/24/ae1ff5f8-acd5-11e2-b6fd-ba6f5f26d70e_story.html |title=Don DeLillo is first recipient of Library of Congress Prize for American Fiction |newspaper=The Washington Post |date= 2013-04-25|accessdate=2013-11-23}}</ref>։