«Գուրգեն Մահարի»–ի խմբագրումների տարբերություն

Այդ տարիներին նա գրել է իր ամենահայտնի ստեղծագործությունները՝ «[[Ծաղկած փշալարեր]]» վիպակ-հուշագրությունը (հրատարակվել է [[1986]] թ. [[Բեյ­րութ|Բեյրութում]], այնուհետև՝ 1988 թ. [[Երևան]]ում) և «Այրվող այգեստաններ» վեպը ([[1966]] թ.)։ 1959 թվականինին լույս են տեսնում Մահարու «Հնձաններ» բանաստեղծությունների, [[1962]] թ.՝ «Լռության ձայնը» պատմվածքների ժողովածուները։ Մահարին գրել է նաև «Մարդը՝ մարդուն...», [[Կոմիտաս]]ին նվիրված «Երգ մահու և անմահության» թատերգությունները, «[[Եղիշե Չարենց|Չարենց]] նամե» (1968 թ.), «Այս հմուտ, հանճարեղ լոռեցին» ([[1971]] թ.), «[[Վիլյամ Սարոյան]]ի հետ» ([[1960]]), «Արծիվ Նաիրի» (1960), «[[Վարդան Աճեմյան]]ի հետ» ([[1966]]), «Ակսելյան քանդակներ» դիմանկարանյին-հուշագրական գրքերը։ Նրա կյանքի վերջին տարիները խաղաղ չեն անցել: «Այրվող այգեստաններ» վեպի լույս [[1966|տեսնելու]]ցտեսնելուց հետո (1966) Մահարին հակադրվում է վեպը կարդացած վանեցիներին, որոնք նրան մեղադրում էին Վանն ու վանեցիներին ծաղրելու մեջ: Նրան սուր քննադատության են ենթարկում նաև գրողները: Հոգեկան ծանր ապրումներն ու աքսորավայրերում քայքայած առողջությունը տեսնում են իրենց գործը: Մահարին ծանր հիվանդանում է և բուժման համար տեղափոխվում [[Լիտվա]]յի Պալանգա առողջարանական քաղաք, որտեղ էլ նա կնքում է իր մահկանացուն [[Լիտվա|1969]] թվականի [[Լիտվա|հուլիսի 17-ի]]ն, 66 տարեկան հասակում։