«Մոդեռնիզմ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Մոդեռնիստական ճարտարապետներն ու դիզայներները, ինչպիսիք են [[Ֆրենկ Լլոյդ Ռայթ]]<nowiki/>ը և Լե Կորբուզյեն<ref>{{Cite web|url=https://larchmontchronicle.com/gods-work-frank-lloyd-wright-quintessential-american-modernist/|title=God's work: Frank Lloyd Wright, quintessential American modernist : Larchmont Chronicle}}</ref>, կարծում էին, որ նոր տեխնոլոգիան հնացած է դարձնում շինարարության հին ոճերը: Լե Կորբուզյեն կարծում էր, որ շինությունները, որ պետք է իրականացնեն ,, մեքենաներ ՝ապրելու համար,, /machines for living in/գործառույթ, որոնք նա տեսնում էր որպես ճանապարհորդելու գործառույթ։<ref>{{cite web| url=http://www.britannica.com/EBchecked/topic/137221/Le-Corbusier| title=Le Corbusier| encyclopedia=Encyclopædia Britannica}}</ref> Ճիշտ այնպես, ինչպես մեքենաները փոխարինեցին էին ձիերին, այնպես էլ մոդեռնիստական դիզայնը պետք է մերժեր [[Հին Հունաստան]]<nowiki/>ից կամ [[միջնադար]]<nowiki/>ից ժառանգված հին ոճերն ու կառույցները: Այս մեքենայի գեղագիտությանը հետևելով ՝ մոդեռնիստական դիզայներները, որպես կանոն, մերժում էին ձևավորման դեկորատիվ դրդապատճառները ՝ գերադասելով շեշտը դնել օգտագործված նյութերի և մաքուր երկրաչափական ձևերի վրա:<ref name="GEMbook">{{cite web|url=http://www.gsa.gov/graphics/pbs/GEMbook.pdf|title=Growth, Efficiency, and Modernism|last=|first=|year=2006|website=|publisher=U.S. General Services Administration|pages=14–15|accessdate=18 February 2017|origyear=2003|url-status=dead|archiveurl=https://web.archive.org/web/20110331105542/http://www.gsa.gov/graphics/pbs/GEMbook.pdf|archivedate=31 March 2011|df=dmy-all}}</ref> [[Երկնաքեր]]<nowiki/>ը արքեթիպային մոդեռնիստական կառույց է, իսկ Ուեյնվրայթ շենքը ՝ 10 հարկանի գրասենյակ է՝կառուցված 1890–91-ին, ԱՄՆ [[Միսսուրի]]<nowiki/>ի նահանգի [[Սենթ Լուիս]] քաղաքում, համարվում է [[առաջին երկնաքեր]]<nowiki/>երից մեկն է: [[Նյու Յորք]]<nowiki/>ի Լյուդվիգ Միզ վան դեր Ռոհեի Seagram- ի շենքը (1956–1958) հաճախ դիտվում է որպես այս [[մոդեռնիստական]] ճարտարապետության գագաթնակետ: Մոդեռնիստական դիզայնի շատ ասպեկտներ դեռևս պահպանվում են ժամանակակից ճարտարապետության հիմնական մասում, չնայած նախորդ դոգմատիզմը տեղ է տվել դեկորացիայի, պատմական գնանշումների և տարածական դրամայի ավելի խաղային օգտագործմանը: 1913 թ. – ին, որը փիլիսոփա [[Էդմունդ Հուսերլ|Էդմունդ Հուսերլի]] գաղափարների տարի էր, [[Էզրա Փաունդ]]<nowiki/>ի երևակայության հիմքը, [[Armory Show]]- ը [[Նյու Յորք]]<nowiki/>ում, իսկ [[Սանկտ Պետերբուրգ]]<nowiki/>ում ՝ «առաջին ֆուտուրիստական օպերան» ՝ [[Միխայիլ Մատյուշկին]]<nowiki/>ի «<nowiki/>[[Հաղթանակը արևի վրա]]<nowiki/>»․ մեկ այլ ռուս կոմպոզիտոր ՝ [[Իգոր Ստրավինսկի]]<nowiki/>ն, կազմեց [[«Սրբազան Գարուն»]], բալետը, որը պատկերում է [[մարդկային զոհաբերություն]]<nowiki/>ը, և ունի երաժշտական պարտիտուրա՝ լի դիսոնանսով և պարզունակ ռիթմով: Դա իրարանցում առաջացրեց Փարիզում իր առաջին ներկայացման վրա: Այս պահին թեև մոդեռնիզմը դեռևս «առաջադիմական» էր, այն ավելի ու ավելի հաճախ տեսնում էր, որ ավանդական ձևերը և ավանդական սոցիալական պայմանավորվածությունները խոչընդոտում են առաջընթացին, և նկարիչը վերակենդանացնում էր որպես հեղափոխական, որը զբաղվում էր ոչ թե լուսավորող հասարակությամբ, այլ ոչ թե տապալող հասարակությամբ: Դա իրարանցում առաջացրեց Փարիզում իր առաջին ներկայացման վրա: Այս պահին թեև մոդեռնիզմը դեռևս «առաջադիմական» էր, այն ավելի ու ավելի հաճախ տեսնում էր, որ ավանդական ձևերը և ավանդական սոցիալական պայմանավորվածությունները խոչընդոտում են առաջընթացին, և նկարչին դարձնում էր որպես հեղափոխական, որը զբաղվում էր ոչ թե հասարակությանը լուսավորելով, այլ տապալելով: Նաև 1913-ին Ֆրանսիայում տեղի ունեցավ ավելի քիչ բռնի իրադարձություն `հրապարակելով [[Մարսել Պրուստ]]<nowiki/>ի կարևոր վեպի առաջին հատորը` ''[[À la recherche du temps perdu]]'' (1913–1927) (''[[In Search of Lost Time]]'') (Կորած ժամանակի որոնումներում): Սա հաճախ ներկայացվում է որպես գրողի վաղ օրինակ ՝ օգտագործելով հոսքի գիտակցության հոսքը, բայց Ռոբերտ Համֆրին մեկնաբանում է, որ Պրուստը «մտահոգված է միայն գիտակցության հիշեցնող կողմով», և որ նա «միտումնավոր կերպով վերականգնում է անցյալը ՝ նպատակ ունենալով շփվելը, հետևաբար նա չի գրել հոսքի գիտակցության վեպ»: