[[Պատկեր:Efficiency wage Shapiro Stiglitz.svg|thumb|right|alt=График, показывающие отношение между условием неуклонения и полной занятостью.|ВՇապիրո модели- {{нп5|Шапиро,Ստիգլից Карл|Шапиро|en|Carlմոդելում Shapiro}}աշխատողները —ստանում [[Стиглиц,են Джозеф|Стиглица]]աշխատավարձ работникиայն получают заработную плату на том уровнеմակարդակում, которыйորում препятствуетխաթարվում ихէ уклонениюնրանց отխուսափելիությունը работыաշխատանքից։ —Սա этоթույլ неչի позволяетտալիս оплатеաշխատավարձին упастьընկնել доայն уровняմակարդակի, характерногоորը дляբնորոշ полнойէ занятости.ամբողջական Кривая, соответствующаяզբաղվածությանը։ ''условиюՉխուսափելու неуклоненияպայմանին'' (NSC) стремитсяհամապատասխան кկորը бесконечностиձգտում приէ приближенииանվերջության кամբողջական полнойզբաղվածությանը занятостиմոտենալիս։]]
Գործարքային աշխատավարձերի մոդելներում աշխատակիցները ստանում են այնպիսի փոխհատուցում, որը առավելագույնի է հասցնում իրենց արտադրողականությունը։ Շուկան այդ ժամանակ չի կարող գտնվել հավասարակշռության մեջ{{sfn|Froyen|1990|p=357}}։ Օրինակ՝ զարգացող երկրներում ֆիրմաները կարող են վճարել աշխատանքի համար շուկայական նորմերից բարձր գներով՝ իրենց աշխատակիցներին լիակատար սնուցում ապահովելու նպատակով։ Ֆիրմաները նույնպես կարող են ավել վճարել աշխատողներին, որպեսզի հավաստիացնեն նրանց նվիրվածությունը աշխատանքին և աշխատանքային տրամադրությունը, ինչ նույնպես բարձրացնում է արտադրողականությունը{{sfn|Romer|2005|p=439}}։ Վերջապես գործատուները կարող են սահմանել բարձր աշխատավարձ, որպեսզի աշխատակիցները ետ չկանգնեն իրենց պառտականություններից։ Աշխատանքից խուսափելու հետ կապված մոդելները ունեն մեծ ազդեցություն{{sfn|Froyen|1990|p=358}}. Наконец, работодатели могут установить высокую заработную плату, чтобы сотрудники не уклонялись от своих обязанностей{{sfn|Froyen|1990|p=358}}. Модели, связанные с уклонением от работы, имели особое влияние{{sfn|Romer|2005|p=448}}։ [[Կառլ Շապիրո]]ն և [[Ջոզեֆ Ստիգլից]]ը{{efn|{{статья | автор = {{нп5|Шапиро, Карл|Shapiro C.|en|Carl Shapiro}}, [[Стиглиц, Джозеф|Stiglitz J. E.]] | заглавие = Equilibrium Unemployment as a Worker Discipline Device | journal = The American Economic Review | volume = 74 | issue = 3 | pages = 433–444 | doi = 10.2307/1804018 | год = 1984 | pmid = | pmc =}}}} կառուցում են մոդել, որտեղ աշխատակիցները փորձում էին խուսափել աշխատանքից մինչև այն ժամանակ, երբ ֆիրմայի մոտ չէր առաջանում նրանց հետևելու և աշխատանքից հեռացնելու սպառնալիքներ ներկայացնելու հնարավորություն։ Եթե տնտեսոությունը գնտվում եմ լիակատար զբաղվածության մեջ, ապա աշխատանքից հեռացվածը իրեն արագորեն նոր աշխատանք է գտնում։ Առանձին ֆիրմաներ սահմանվածից շատ են վճարում իրենց աշխատակիցների, որպեսզի նրանք չխուսափեն իրենց պարտականություններից և ռիսկի տակ չդնեն իրենց անաշխատանք մնալը{{sfn|Snowdon & Vane|2005|p=390}}։ Քանի որ յուրաքանչյուր ֆիրմա վճարում է հավասարակշռության մակարդակից բարձր աշխատաշուկան չի հասնում հավասարակշռության մակարդակի։ Այն ձևավորում է չզբաղված գործակալների մի խումբ և բարձրացնում է աշխատողներին տրվող ծախսերը{{sfn|Romer|2005|p=453}}։ Գործակալները ռիսկի են դիմում ոչ միայն իրենց եկամտի մի մասը կորցնելու հարցը, այլ նաև գործազուրկ մնալը։ Աշխատավարձի պահումը հավասարակշռության մակարդակից բարձր ստեղծում է ուժեղ խթանիչներ ընդդեմ խուսափմանը՝ դարձնելով աշխատողներին ավելի արդյունավետ, չնայած այն երբեմն հանգեցնում է գործազրկության որոշակի մակարդակի{{sfn|Snowdon & Vane|2005|p=390}}։
