«Լոխ Նեսի հրեշ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չ մանր-մունր ուղղումներ, փոխարինվեց: → (4) |
|||
Տող 8.
[[Պատկեր:Loch-Ness-Monster.jpg|մինի|ձախից|Լոխ-Նեսսի հրեշը նկարչի պատկերացմամբ]]
Կելտական լեգենդը՝ ջրի ոգու Կելպի մասին, որի ուսումնասիրությունները հիշատակվում են [[1933]]-[[1934]] թվականներին, պատկերում է երկարավիզ ձիու տեսքով և շատ փոքր գլխով։ Հրեշը պատահական անցորդին գրավում էր իր տեսքով, կարծես առաջարկելով տեղ հասցնել և տանում էր լճի խորքը։ Առաջին գրանցված տեղեկությունները լճում ապրող արարածների մասին վրեաբերվում են գեներալ Ուեյդի հարավային ափին գտնվող հին ռազմական ճանապարհի կառուցման ժամանակներին (18-րդ դար)՝ այն ժամանակ Ֆոյերսից ոչ հեռու կատարվող պայթեցման աշխատանքները վախեցրին երկու հսկայական նիրհող հրեշներին: 19-րդ դարի ընթացքում հաղորդագրություններ էին ստացվում, որտեղ նկարագրվում էին հսկայական սալամանդրեր: Ընդհանուր առմամբ, հրեշը կարծես թե երկար ժամանակով հանդարտվել էր, բայց հանկարծ 1880 թվականին ոչ մեծ մի առագաստանավ, մարդկանց հետ միասին շրջվեց և խորտակվեց: Միանգամից հիշվեց հրեշը, որին, բարեբախտաբար, տեսել էին որոշ մարդիկ:
Այսպես սկսվեց լեգենդը լոխ-նեսսյան հրեշի մասին: 1932 թվականին ոմն միսս ՄակԴոնալդը պնդում էր, որ տեսել է ինչ-որ արարած, ծանծաղուտով դեպի լիճ գնացող: Այս հաղորդագրությունը մեծ հետաքրքրություն չառաջացրեց, չնայած, որ հետագայում ուշադրոություն դարձրին դրա վրա, քանի որ ականատեսը պնդում էր, որ արարածը հիշեցնում էր կարճ գլխով կոկորդիլոսի: 1933 թվականի գարնանը «Ինվերնես կուրյեր» թերթում առաջին անգամ հրատարակվեց անհայտ արարածի հետազոտումների մասին մանրամասն պատմությունը Մակկեյ ամուսինների կողմից, որը պատմել էր տեղի բնակիչ՝ Ջրային և անտառային տնտեսության տեսուչ՝ Ալեքս Կեմբելը, որը հետագայում վկայություններ է տվել, որ բազմիցս ուսումնասիրել է արարածին և հաստատում էր
BBC-ին տված հեռուստահարցազրույցի ժամանակ, որ նավարկելով լճում ոստիկան Ջոն Ֆրեյզերի հետ բառացիորեն բախվեց անհայտ արարածի հետ: Մարտին Մակկեյները վերադառնում էին Ինվերենսից լճի հյուսիսային ափի երկայնքով, երբ հանկարծ տիկին Մակկեյը տեսավ.
{{քաղվածք|Հսկայական մուգ մարմին, որը մեկ բարզրաննում, մեկ իջնում էր ջրի վրա: Երբ վախն անցավ, նա նկատեց երկու, լճի մակերևույթը ճեղքող, սև սապատ: Հանկարծակի դրանք ուժեղ ճողփյունով անհայտացան խորքում:|}}
Տող 16.
Մակկեյների ցուցմունքներով հոդվածը սենսացիա, և հետաքրքրասերների՝ դեպի լիճ ուխտագնացություն առաջացրեց: Նույն թվականի ամռանը Լոխ-Նեսսի հյուսիսային ափը նշանակալիորեն բարեկարգվեց:
Նույն թվականի մայիսին հաղորդագրությունների նոր հոսք առաջացավ:
1933 թվականի հուլիսի 22-ին տեղի ունեցավ նոր ուսումնասիրություն, այս անգամ ափին՝ լոնդոնյան բիզնեսմեն Ջորջ Սփայսերը իր կնոջ հետ մեքենայով ճանապարհորդում էր գեներալ Ուեյդի հին ռազմական ճանապարհով, Ֆոյերսում: Ինքը՝ Սփայսերը նկարագրեց տեսած արարածը ինչպես «երկար վզով նոխկալի խրտվիլակ»: Չնայած մմասնագետների հավաստիացումներին, որ տեսածը կարող էր ընդամենը տեսիլք լինել, աղավաղած սովորական ձիու կամ ջրասամույրի, Սփայսերները կտրականապես հրաժարվում էին ընդունել, որ ինչ-որ այդպիսի բան են տեսել:
Տող 22.
1933 թվականի նոյեմբերի 12-ին ոմն Խյու Գրեյը Ֆոյերսի մոտակայքի բլուրներից նկարահանել է հրեշի առաջին հայտնի լուսանկարը՝ չափազանց ցածր որակի լղոզված պատկեր ինչ-որ S-անման կազմվածքով արարածի: Գրեյը հաստատեց արարածի արտաքին տեսքի մասին տեղեկությունները, իսկ Կոդակից մասնագետները, ստւոգելով նեգատիվները, հայտարարեցին, որ դրանք իրական են: Սակայն գիտնականները պատկերը չափազանց սկեպտիկ համարեցին, Գլազգոի համալսարանից պրոֆեսոր Գրեմ Գերին հայտարարեց, որ լուսանկարը չի ապացուցում՝ արդյոք կենդանի՞ է այդ արարածը: Մեկ այլ էքսպերտ, կենդանաբան Ջ. Ռ. Նորմանը Բրիտանական թանգարանից, ենթադրեց, որ Գրեյի լուսանկարին պատկերված է «կետ է, ինչ-որ շնաձուկ, կամ էլ ընդհանրապես նավի բեկորներ»: Դեկտեմբերի 12-ին շոտլանդական կինոստուդիայց մի խումբ լրագրողների հաջողվվեցց նկարահանել, թե ինչպես էր կենդանին շարժվում ծանծաղուտով Ինվերֆերիգեյգի մոտակայքում: Ավելի շուտ, դեկտեմբերի 6-ին Գրեյի լուսանկարը հայտնվեց «Daily Sketch» թերթի առաջին էջին: Ի պատասխան այդ գործողության, «Daily Sketch»-ի հետ մրցակցող «Daily Mail»-ը իր կողմից ուղարկեց Թագավորական երկրաբանական և Կենդանաբանական համայնքի անդամի, որը իրեն ներկայացնում էր «որպես մեծ գազան որսացող» Մարմադյուկ Մոնտեգյու Ուեթորլ, որպեսզի նա գտնի գազանին: Ուեթորլը և նրա լուսանկարիչ՝ Գուստավ Պաուլին տակն ու վրա արեցին լճի ափերը և 1933 թվականի դեկտեմբերի 18-ին հարավային ափին Դորես փոքր գյուղի մոտ գտան մի շարք տարօրինակ հետքեր: Վտանգելով իր վարկանիշը, Ուեթրոլը հավատաց դրանց իսկությանը: Ոտնահետքը գաղտնաբար ուղարկվեցին Լոնդոն՝ Բնական պատմության թանգարան, էքսպերտիզայի:
Մոտիկից զննելով Ուեթրոլի գտած հետքերը, մասսնագետները պարզեցին, որ ոտնահետքերը պատկանում էին գետաձիու խրտվիլակի, որոնք սովորաբար օգտագործվում էին որպես պահարան
1934 թվականի օգոստոսին Ռիչարդ Սինգը, իր ընտանիքի հետ հանգստանում էր Ֆորտ Օգաստեսում՝ լճի արևմտյան հատվածու, երբ տեսավ ջրից դուրս ցցված բլրիկ, 3 ֆուտ երկարությամբ և 1 ֆուտով բարձր ջրի մմակարդակից, ինչից հետո օբյեկտը սկսեց շարժվել դեպի հյուսիս: Գիտնականի խոսքերով, նրանք փորձում էին հասնել արարածին, հետևելով նրան մեքենայով համարյա երկու միլ, չափելով, որ այն շարժվում է ժամում 15 միլ: ВВС-ի նկարահանման խմբին տված հարրցազրույցում Սինգը նշում է,
Պատերազմի ժամանակ լճում տարօրինակ երևույթները հեռացան երկրորդ պլան, չնայած հակաօդային պաշտպանության դիտորդները ֆիկսում էին լճում մուգ պատկերներ: 1950-ականներին հաղորդագրությունների և լուսանկարների հոսքը կրկին հետաքրքրություն առաջացրին հասարակության մեջ դեպի լճի գաղտնիքները:
| |||