«Հայկական մարզպանություն»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
No edit summary |
No edit summary |
||
Տող 54.
գլուխ էր կանգնած նախարարը, որը համարվում էր տանուտեր։ Այդ իշխանություններն իրենց հերթին բաժանվում էին գավառների, որոնք ղեկավարվում էին մայր տոհմից ճյուղավորված ավատատիրական նոր տները (սեպուհներ): Նրանց իրավասության ներքո գտնվող տարածքները կոչվում էին «սեպհականություն»<ref>[[Սուրեն Երեմյան|Ս. Տ. Երեմյան]], [[Բաբկեն Առաքելյան|Բ. Ն. Առաքելյան]], [http://serials.flib.sci.am/openreader/Hay%20joxovrdi%20patmutyun_%20h.2/book/Binder1.pdf Հայաստանը վաղ ֆեոդալիզմի ժամանակաշրջանում, էջ 168]</ref>:
Երկրի կառավարման պաշտոնները՝ մարզպանը պարտավոր էր հանձնել հայ նախարարներին, չխախտել նրանց դարավոր ժառանգական իրավունքի սկզբունքը: Դա ինքնավար մի երկիր էր, որի փաստական տերն ու տնօրենը հայ նախարարներն էին, իսկ հայկական բանակը հայոց սպարապետի տնօրինության տակ էր, որը նախկինի պես վարում էին Մամիկոնյանները: Պահպանվում էին գրեթե բոլոր, այդ թվում՝ մեծ դատավարության գործակալությունը, որը գլխավորում էր հայոց կաթողիկոսը: Ինքնավարության բարձր կարգավիճակ ունեին նաև [[Վրաց մարզպանություն|վրաց]] և [[Աղվանից մարզպանություն|աղվանից]] մարզպանությունները <ref>Ա. Մ. Վարդանյան, [http://lraber.asj-oa.am/635/1/2010-1-2__101_.pdf Աղվանից մարզպանության կազմավորումը]</ref>: Սասանյան արքունիքին տրվում էին միայն արքունի այն հարկերն ու եկամուտները, որոնք գոյություն ունեին Արշակունի վերջին թագավորների ժամանակ: Ավելին, առաջին մարզպան Վեհմիհրշապուհից (428-441) հետո [[Հազկերտ II]]-ը (439-457) հայոց մարզպան նշանակեց ազդեցիկ իշխան [[Վասակ Սյունի (մարզպան)|Վասակ Սյունուն]] (441-451)<ref>Հ. Ա. Խաչատրյան, [http://lraber.asj-oa.am/6636/1/48.pdf Հայոց մարզպանների կառավարման հարցի շուրջ]</ref>:
== Պայքար պարսից տիրապետության դեմ ==
| |||