«Վոլֆգանգ Ամադեուս Մոցարտ»–ի խմբագրումների տարբերություն

== Կերպարանք և բնավորություն ==

[[Պատկեր:Mozart (unfinished) by Lange 1782.jpg|250px|մինի|Մոցարտի դիմանկարը, որ հեղինակել է նրա քենակալ Յոզեֆ Լանգեն:]]

 

Մոցարտը սովորաբար աշխատում էր երկար ու ծանր` բացառիկ արագությամբ աշխատելով ժամկետի մոտեցման դեպքում: Նա հաճախ էր կատարում էսքիզներ ու սևագրեր: Ի տարբերություն Բեթհովենի` դրանք հիմնականում չեն պահպանվել, քանի որ նրա կինը ձգտել է վերացնել դրանք ամուսնու մահից հետո<ref>{{harvnb|Solomon|1995|p=310}}</ref>:

 

== Կրոնական հայացքներ ==

 

== Ստեղծագործություններ, ոճ, նորարարություններ ==

{{քաղվածք|Միայն Մոցարտի տրամադրությունն ու զգայունությունը գիտակցելով` մենք կարող ենք ըմբռնել նրա հիասքանչ լինելը: Պարադոքս է, որ [[Շուման Ռ.|Շումանի]] թռուցիկ բնորոշումը № 40 սիմֆոնիայի վերաբերյալ մեզ կարող է օգնել ավելի լավ տեսնելու Մոցարտի դիվային ուժը: Մոցարտի` տառապանքի ու սարսափի բարձրագույն բոլոր դրսևորումներում կա տառապանքի քաղցրության հիանալի զգացողություն<ref>{{harvnb|Rosen|1998|p=324}}</ref>:|}}

 

 

Մոցարտը միշտ աչքի է ընկել երաժշտական այլ արժեքավոր գործերի մշակմամբ: Նրա ճամփորդություններն օգնել են կոմպոզիցիոն ինքնատիպ լեզվի ստեղծմանը<ref>{{harvnb|Solomon|1995|loc=ch. 8}}. Discussion of the sources of style as well as his early imitative ability.</ref>: [[Լոնդոն]]ում նա մանուկ հասակում հանդիպել է [[Յոհան Քրիստիան Բախ]]ին և լսել նրա երաժշտությունը, [[Փարիզ]]ում, [[Մանհայմ]]ում և [[Վիեննա]]յում նա առնչվել է կոմպոզիտորական այլ ազդեցությունների` ներառյալ Մանհայմի նվագախմբի ավանգարդային հնարավորությանը: Իտալիայում Մոցարտն առնչվել է իտալական ուվերտյուրային և օպերա-բուֆային, որոնք երկուսն էլ խորապես ազդել են նրա` որպես կոմպոզիտորի զարգացմանը: Լոնդոնում և Իտալիայում գալանտ ոճը նոր էր տարածվում` աչքի ընկնելով իր պարզությամբ, թեթևությամբ, կադենցիայի գրավչությամբ, որտեղ շեշտը դրվում էր դոմինանտ ու սուբդոմինանտ տոների վրա` բացառելով այլ հարմոնիաներ: Ֆրազները սիմետրիկ էին, հստակ սահմանագծված էր ընդհանուր զարգացման բաժանումները<ref>{{harvnb|Heartz|2003}}</ref>: Մոցարտի վաղ շրջանի որոշ սիմֆոնիաներ իտալական ուվերտյուրաներ են, ընդ որում երեք մասերը զարգանում են փոխկապակցված. դրանցից շատերը հոմոտոն են (բոլոր երեք մասերն ունեն միևնույն հիմնական ձեռագիրը` հարաբերական անավարտությամբ): Մնացած որոշ գործեր կրում են Յ. Ք. Բախի ադեցությունը. իսկ մյուսներն առանձնանում են պարզ երկմասանոց ձևով, որ բնորոշ էր Վիեննայի կոմպոզիտորներին:

Մոցարտի ոճը զարգանալով աստիճանաբար ներառում է նաև այլ ոճերի, օրինակ` [[բարոկկո]]յի տարրեր, օրինակ, № 29 A մոր K. 201 սիմֆոնիան իր առաջին մասում, որը դրսևորվում է ոչ կանոնավոր երկար ֆրազներով: Նրա որոշ քառյակներ, սկսած 1773 թվականից, ունեն ֆուգային բնորոշ ավարտ` մասնավորապես կրելով Հայդնի ազդեցությունը, ով այդպիսի եզրափակիչ երեք հատված էր ներառել իր ''Opus 20'' ստեղծագործության մեջ: Այս շրջանում ազդեցությունը «Փոթորիկ և գրոհ» ուղղությունից, որը [[ռոմանտիզմ]]ի նախակարապետն էր, զգալի է երկու կոպոզիտորների վրա էլ. Մոցարտի № 25 G մինոր K. 183 ստեղծագործությունը դրա վառ ապացույցն է:

 

 

=== Սոնատներ ===

==== D-dur կվարտետ ====

 

==== Լարային կվարտետ (KV 589) ====