'''Աբխազական թագավորություն''' ({{lang-ab|Аҧсуа аҳра}}), վաղ ֆեոդալական պետություն [[Անդրկովկաս]]ում, որի մայրաքաքղն էր [[Անակոպիա]]ն ([[Նոր Աֆոն]]), իսկ [[806]] թվականից՝ [[Քութայիս]]ը:
[[Անոսյաններ]]ի իշխանական տոհմը ծագում էր [[աբխազներ|աբխազական]] [[Աբազգիա]] թագավորության իշխաններից, որոնք գրավել են հարևան Սանիգիայի, Ափսիլիայի և Միսիմինիայի հողերը, ստեղծելով միասնական պետություն: 786[[786]] թվականին աբխազ թագավոր (արքոնտ) Լեոն Բ-ն դուրս է գալիս [[Բյուզանդիա]]յի պրոտեկտորատից և իրեն թագավոր հռչակում: [[778]] թվականին [[Լազյան թագավորություն|Լազյան թագավորության]] ընդհատված տոհմի (Սասանյանների ճյուղ) տոհմական ամուսնության արդյունքում աբխազական Անոսյանները ազատում են արաբներից Լազիկան, այսինքն ամբողջ [[Արևմտյան Վրաստան]]ը և [[Լիխյան լեռնաշղթա]]ն և սկսում են ղեկավարել տարածաշրջանի ամենախոշոր քրիստոնեական պետությունով շուրջ երկու դար: Սկսած [[1008]] թվականից, երբ մայրական կողմից լինելով աբխազական թագավորների ժառանգ իշխանության է գալիս [[վրաց Բագրատունիներ]]ի հարավվրացկան Բագրատ թագավորը Աբխազական թագավորությունում աստճանաբար սկսում են գլխավորել քարթվելները, այսինքն այսինքն արևելավրացական լեզուն և մշակույթը սկսում են գլխավորող դեր կատարել: Մինչև [[Թամար թագուհի|Թամար]] թագուհու գահակալությունը թագավորների տիտղոսներում առաջին տեղում գտնվում էր «Աբխազների թագավոր» անվանումը:
