«Վանո Խոջաբեկյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

 

1917-ին դարձել է Թիֆլիսի Հայ արվեստագետների միության անդամ. մասնակցել նրա ցուցահանդեսներին։ Նա հին Թիֆլիսի ժողովրդական հանդեսների ու ժողովրդական խավերի նկարիչ-տարեգիրն էր (հարսանեկան, խրախճանային և ծիսական դրվագներ, տեսարաններ կինտոների, արհեստավորների, գյուղացիների կյանքից)։ Խոջաբեկյանի կերպարները խոսում են, ունեն կենդանի նկարագիր։ Շեշտված ողբերգականությամբ են տոգորված նրա կյանքի վերջին շրջանի՝ հայ գաղթականությանը պատկերող մատիտանկարները (Գաղթականները հացի հերթում, Որբանոցի բակում, Գաղթականների պարը)։ Շրջապատող կյանքի բազմազան երևույթների բարդ հյուսվածքում Խոջաբեկյանը նշմարել ու ընդգծել է առավել էականը, այն, ինչ ցայտուն բնորոշում է պերսոնաժի (լինի հին Թիֆլիսի հարուստ թե կինտո, քելեխ ուտող, թե զուռնաչի, հարսանքավոր, թե [[Երևան]]ի կամ [[Էջմիածին|Էջմիածնի]] գաղթական) և տեղական ու ազգային այլ առանձնահատկություններ։ Խոջաբեկյանի մատիտանկարները պահպանվում են [[Հայաստանի Պետական Պատկերասրահ]]ում, [[Վենետիկ]]ի [[Սուրբ Ղազար կղզի|Ս. Ղազար կղզու]] թանգարանում, [[Վրաստան]]ի արվեստի, [[Մոսկվա]]յի Արևելքի ժողովուրդների արվեստի թանգարաններում և այլուր։

 

== Կինոյում ==