«Զաքարե Բ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Հոր մահից մի քանի տարի անց՝ 1191 թվականին, նշանակվել է վրաց զորքերի գլխավոր հրամանատար, և հենց նույն թվականից սկսել անընդմեջ թվացող պայքարը սելջուկ-թուրքերի դեմ։ Հայ-վրացական ուժերի առաջխաղացումը խափանելու և իր դիրքերը ամրապնդելու նպատակով 1195 թվականին Ատրպատականի և Գանձակի էմիր Աբուբաքրը խոշոր ուժերով ներխուժել է Հայաստան: Շամքորի մոտ տեղի ունեցած վճռական ճակատամարտն ավարտվել է հայ-վրացական բանակի լիակատար հաղթա­նակով: Այս հաղթանակը նպաստեց Շիրակի և Արարատյան դաշտի ազատագրմանը, նաև Հայաստանի ազատագրության համար մեծ հույսեր անթանցրեց: Նույն թվականին մարտական գործողություններ են ընթացել նաև Կարո գավաթի ազատագրման համար: Ժամանակի հիշատակագիրներից մեկը հարկ է համարել արձանագրել հետևյալ փաստը. ''«գերեալ ի Վրաց գաւառն Կարնոյ, եւ վանաւրայն յաւերումի, յառ եւ ի գերութիւն մատնեցան»<ref>{{Cite book|title=Հայերեն ձեռագրերի հիշատակարաններ|last=|first=|publisher=|year=|isbn=|location=Երևան|pages=287}}</ref>:'' Կիրակոս Գանձակեցու գնահատմամաբ՝ ''«հպարտացեալ էին վիրք յաղթութեամբն, զոր յաղթեցին տաճկաց՝ յինքեանս կորզելով զբազում գաւառս Հայոց ի նոցանէ»''<ref>{{Cite book|title=Կիրակոս Գանձակեցի. «Հայոց պատմություն»|last=|first=|publisher=|year=|isbn=|location=|pages=201}}</ref>: Շարունակելով հաղթարշավը՝ 1196 թվականին հայ-վրացական ուժերը մտել են Ամբերդ, որտեղ