Մադրասի հայ համայնքը կազմավորվել է 16-րդ դարում: [[1547]]-ին թվականին Սուրբ Թովմայի բլրի վրա կառուցվել է Հնդկաստանում առաջին հայկական եկեղեցին, [[1712]]-ին՝ թվականին՝ Սուրբ Աստվածածինը: [[1783]]-ին թվականին մադրասահայերը կազմել են «Տետրակ, որ կոչի նշաւակ» համայնքային կանոնադրությունը: Հայերը մասնակցել են նաև Մադրասի կառավարմանն ու բարեկարգմանը. ձեռագիր հիշատակարանում հիշվում է, որ անգլիացիների գալուց առաջ Չին Փաթայի (Մադրասի) կառավարիչը եղել է հայազգի Ղուկասը (Ղոգագ՝ նշանակված 1662-ին թվականին): 1725-1726-ին թվականներին Խոջա Պետրոս Ոսկանի միջոցներով կառուցվել են Սարիար գետի բազմակամար կամուրջը և բարձունք տանող քարե սանդուղքը (166 աստիճանով): Մադրասահայերը հիմնականում արհեստավորներ ու մանր առևտրականներ էին: Աչքի են ընկել նաև մեծահարուստ առևտրականներն ու արդյունաբերողները, որոնց ձեռքում էր կենտրոնացած թանկարժեք քարերի, [[համեմունք]]ի, հնդկական [[կերպաս]]եղենի առուծախը: Մադրասում կա Հայկական փողոց:
1770-ական թվականներին հիմնվել է [[Մադրասի խմբակ]]ը, [[1772]]-ին թվականին [[Շահամիր Շահամիրյան]]ը հիմնադրել է տպարան, տեղի Սուրբ Աստվածածին եկեղեցու ավագ քահանա [[Հարություն Շմավոնյան]]ի ջանքերով [[1794]]-ին թվականին լույս է տեսել հայ մամուլի առաջնեկը՝ «[[Ազդարար]]ը»<ref>Հայ սփյուռք հանրագիտարան, Ե., 2003, էջ 360-361:</ref>:
