«Անտոնիո Վիվալդի»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
No edit summary
Տող 4.
| Background = non_vocal_instrumentalist
}}
 
'''Անտոնիո Լուչիո Վիվալդի''' ({{lang-it|Antonio Lucio Vivaldi}}, {{ԱԾ}}), [[Իտալիա|իտալացի]] [[կոմպոզիտոր]], [[ջութակահար]], [[մանկավարժ]], [[դիրիժոր]]: Ինչպես նաև եղել է [[Կաթոլիկ եկեղեցի|կաթոլիկ եկեղեցու]] քահանա:
 
Տող 18 ⟶ 17՝
[[Ջութակ]] նվագել սովորել է իր հոր՝ Ջիովաննի Բատիստա Վիվալդիի մոտ, ով Սբ. Մարկոսի տաճարի ջութակահարն էր։ Երաժշտական երկերի հորինման (կոմպոզիցիա) մեջ մասնագիտացել է [[Ջիովաննի Լեգրենցի]]ի և [[Արկանջելո Կորելլի]]ի մոտ ([[Հռոմ]]ում)։
 
[[1703]] թ.թվականի [[սեպտեմբերի 18]]-ին ձեռնադրվել է հոգևորական։ Վենետիկցիներին ոչ հատուկ մազերի գույնի համար նրան սկսում են անվանել «Շեկ քահանա» ({{lang-it|il Prete Rosso }})։ [[1703]] թվականի [[սեպտեմբերի 1]]-ին ընդունվում է «Պիետա» օրիորդաց որբանոց՝ որպես ջութակի ուսուցման մանկավարժ-մաեստրո։ Որբանոցի սաների համար սկսում է գրել իր առաջին ստեղծագործությունները։ [[1706]] թվականին կայանում է Վիվալդիի առաջին հրապարակային ելույթը ֆրանսիական դեսպանության պալատում։ [[1713]] թվականին ստանձնում է որբանոցի երաժշտական ամբողջ գործունեության պատասխանատվությունը, [[1716]] թվականին նշանակվում է համերգների մաեստրո (maestro di' concerti)։
 
Այդ տարիներին է Վիվալդին գրում է իր ստեղծագործությունների մեծ մասը, այդ թվում՝ օպերաներ և կոնցերտներ։ [[1705]] թ.թվականին հրատարակվում է իր ստեղծագործությունների առաջին ժողովածուն (opus 1), 1709 թ՝թվականին՝ 2-րդ ժողովածուն (12 սոնատ [[ջութակ]]ի և [[բասսո կոնտինուո]]յի համար)։ Համաշխարհային ճանաչումը գալիս է երկերի 3-րդ ժողովածուի հետ (L'estro armonico (Opus 3), հրատարակվել է Ամստերդամում 1711 թթվականին)։ Ճանաչումն ու համբավն ամրապնդվում են 1714 թ.թվականին՝ La stravaganza (Opus 4) երկերի ժողովածուի հրատարակմամբ։
 
1718 թ.թվականին սկսվում են Վիվալդիի ճանապարհորդությունները Իտալիայի ու [[Եվրոպա]]յի քաղաքներով։ Չնայած Վենետիկից իր հաճախակի բացակայություններին, «Պիետա»-ն շարունակում է նրան վարձատրել՝ ամսական երկու կոնցերտ գրելու պայմանով։ Որբանոցի արխիվի փաստաթղթերը ցույց են տալիս, որ երգահանը վարձատրվել է 1723-331733 թթ.թվականներին թվով 140 կոնցերտ գրելու համար։
 
[[1723]] թ.թվականին տեղի է ունենում Վիվալդիի առաջին ուղևորությունը [[Հռոմ]], [[1724]] թ.թվականին նա նորից է մեկնում այնտեղ իր «Ջուստինո» օպերան բեմադրելու համար։ 1725 թ.թվականին Ամստերդամում լույս է տեսնում Վիվալդիի երկերի 8-րդ ժողովածուն՝ «Հարմոնիայի և ներշնչանքի վեճը» ("Il Cimento dell’Armonia e dell’Invenzione''), որի մեջ ընդգրկված է հանրահայտ «Տարվա եղանակները» կոնցերտների շարքը։ Մեծ տարածում են ստանում Վիվալդիի կոնցերտները ֆլեյտայի և նվագախմբի համար՝ «La notte» (Գիշեր), «Il cardellino» (Կարմրակատարիկ) և այլն, ինչպես նաև հոգևոր ստեղծագործությունները՝ «Gloria», «Magnificat», «Stabat Mater», «Dixit Dominus»:
 
1720-ական թվականները Վիվալդիի համաեվրոպական ճանաչման ժամանակաշրջանն է։ Նա պատվերներ է ստանում Եվորպայի միապետներից և ազնվականներից։ Իր երկերի 9-րդ ժողովածուն՝ «Կիթար» (La Cetra)՝ ձոնում է [[Ավստրիա]]յի կայսր [[Կառլոս VI (Ավստրիայի կայսր)|Կառլոս VI]]-ին. 1728 թ. Վիվալդիին առիթ է ընձեռնվում կայսրին անձամբ հանդիպելու։ Կառլոս VI-ն այնքան էր սիրում «Կարմիր քահանայի» երաժշտությունը, որ, ասում են, այդ հադիպման ընթացքում ավելի շատ է զրուցել երգահանի հետ, քան իր մինիստրների հետ երկու տարվա ընթացքում։ Վիվալդին ստանում է կայսրից ասպետի տիտղոս, ոսկե մեդալ և Վիեննա գալու հրավեր, ինչից նա օգտվում է 1730 թ.՝ բեմադրելով այնտեղ իր «Ֆարնաչե» (Farnace, RV 711) օպերան։