«Մեծ Բրիտանիայի և Իռլանդիայի միացյալ թագավորություն»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
No edit summary |
|||
Տող 58.
[[Պատկեր:Daniel O'Connell - Project Gutenberg 13103.jpg|մինի|229x229փքս|Դանիել Օ’ Կոննել, 19-րդ դարի առաջին կեսին իռլանդացի ազգայնական]]
Մեծ Բրիտանիայի կառավարությունը Իռլանդիայի խորհրդականներին տիտղոսներ, հող և գումար շնորհեց, խրախուսելու համար միավորմանը աջակցելու պատրաստակամությունը, քանի որ նախկինում նրանք դեմ էին միավորմանը: Որոշները դա գնահատում են որպես կարգավիճակի, խորհրդարանում դիրքերի կորստի փոխհատուցում: Իռլանդական խորհրդարանից դուրս մեծամասնությունը, հատկապես քննադատները դա համարում են [[կաշառակերություն]]:
== Միավորման պայմաններ ==
Իռլանդիայի խորհրդարանը չեղյալ հայտարարվեց և Իռլանդիան պետք է ձայնի իրավունք ստանար միավորված խորհրդարանում: Իռլանդացի [[կաթոլիկ]]ների համար առաջարկվեց մտցնել կաթոլիկների հավասարություն, ինչին կատաղի դիմադրում էին անգլիկական, իռլանդական խորհրդարանը: Առաջարկը արգելափակվեց Գեորգ 3-րդի կողմից, ով գտնում էր, որ կաթոլիկների հավասարությունը կարող է վնասել իր թագադրման երդմանը<ref>Roger Knight, ''Britain Against Napoleon: The Organization Of Victory; 1793–1815'' (2015).</ref>։
== Միավորումից հետո ==
Ի սկզբանե միավորման ակտը ողջյունեցին Իռլանդիայում, քանի որ բնակչությունը, որը հիմնականում բաղկացած էր կաթոլիկներից, թշնամաբար էին վերաբերվում իռլանդական խորհրդարանին: Կաթոլիկ [[հիերարխիա]]ն աջակցում էր միությանը: Գեորգ 3-րդի կաթոլիկների հավասարության արգելման որոշումը զգալիորեն խափանեց միության գրավչությունը: Հենրի Հրատանը և այլ առաջնորդներ՝ լինելով նախկին խորհրդարանի առաջատար, իսկ ներկա խորհրդարանում շարքային անդամներ, խստորեն քննադատեցին իրադարձությունների այդպիսի ընթացքը:[[Պատկեր:Ei-map.png|մինի|ձախից|224x224փքս|Նոր սահմաններ: 1922 թվականին 25 կոմսություններ հեռացան Միացյալ թագավորությունից: Մնացին միայն վեցը: Անունը ուղղվել է 1927 թվականին:]]
Կաթոլիկների հավասարության վերջնական ընդունումը [[1829]] թվականին, որը հաջորդեց խորհրդարանական ընտրություններում Դանիել Օ’ Կոննելի հաղթանակին և կրոնական համոզմունքներում հնարավորություն չունենալով տալ ''Oath of Supremacy'', վերացրեց գերակայող բացասական գործոնը: 1829 թվականից կրկին պահանջներ հնչեցին առանձին իռլանդական խորհրդարանի ստեղծման մասին, որը ոչնչի չհանգեցրեց<ref>Jeremy Black, ''The War of 1812 in the Age of Napoleon'' (2009)></ref>։
Հաջորդ առաջնորդները (օրինակ՝ [[Չարլզ Ստյուարտ Պառնել|Պարնել Չարլզ Ստյուարտ]]ը) ինքնակառավարում էին պահանջում, որը կոչվում էր [[Հոմրուլ]] (Home Rule), այն գրեթե ձեռք բերվեց 1880- ական թվականներին (բրիտանացի) նախարար [[Ուիլյամ Գլադստոն]]ի օրոք: Այս միջոցը չի անցնում խորհրդարանում, այն բանից հետո, երբ [[Պահպանողականություն|պահպանողականները]] մեծամասնություն կազմեցին խորհրդարանում: Հոմրուլի մշտական հետաձգումը հանգեցրեց վրդովմունքի, բռնության և վերջապես՝ անկախության<ref>Asa Briggs, ''The Age of Improvement, 1783–1867'' (1959) p 175</ref>։
[[1919]] թվականին [[Շին Ֆեյն]]ի խորհրդարանականները [[Դուբլին]]ում ձևավորեցին միակողմանի անկախ իռլանդական խորհրդարան: Անգլո- իռլանդական պատերազմից հետո՝ ([[1919]]-[[1921]] թվականներ) [[1922]] թվականի [[դեկտեմբերի 6]]-ին 26 իռլանդական [[կոմսություն]]ներ անջատվեցին Միացյալ թագավորությունից և ձևավորեցին Իռլանդիայի անկախ պետությունը: Վեց կոմսություն, որոնք կոչվում են [[Հյուսիսային Իռլանդիա]], մնացին Մեծ Բրիտանիայի կազմության մեջ:
== Ժառանգություն ==
Չնայած նրան, որ 1922 թվականից երկրները դարձան անկախ, նրանք կապված էին միմյանց հետ: Հյուսիսային Իռլանդիայի բնակչությունը այժմ de facto ունի կրկնակի բնակչություն:
Իռլանդիան օգտագործում էր իռլանդական [[ֆունտ]]՝ 1928 թվականից մինչև [[2002]] թվականը, մինչև [[եվրո]]յով փոխարինումը: Մինչև [[1979]] թվականին
== Թագավորների ցանկ ==
Տող 97.
1922-[[1937]] թվականներ
|}
== Ծանոթագրություններ ==
{{ծանցանկ}}
{{Արտաքին հղումներ}}
[[Կատեգորիա:Մեծ Բրիտանիայի պատմություն]]
[[Կատեգորիա:Իռլանդիայի պատմություն]]
| |||