«Էռնեստ Հեմինգուեյ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Հեմինգուեյը ծնվել է [[Իլինոյս]] [[նահանգ]]ում՝ [[Օաք Պարկ|Օուք պարկ]]ում։ Ավագ դպրոցն ավարտելուց հետո աշխատել է «The Kansas City Star» թերթի համար, այնուհետև [[Առաջին համաշխարհային պատերազմ]]<nowiki/>ի ժամանակ կամավոր մեկնել է իտալական ռազմաճակատ։ [[1918]] թվականին ծանր վիրավորվել է և վերադարձել տուն։ Հեմինգուեյի պատերազմական տարիների փորձը հիմք հանդիսացավ «<nowiki/>[[Հրաժեշտ զենքին]]<nowiki/>» վեպի ստեղծման համար։

[[1921]] թվականին Հեմինգուեյն ամուսնանում է [[Հեդլի Ռիչարդսոն]]<nowiki/>ի հետ, ով իր չորս կանանցից առաջինն էր։ Զույգը տեղափոխվում է [[Փարիզ]], որտեղ Հեմինգուեյն աշխատում է որպես թղթակից և ընկնում է [[1920]]-ականների «[[Կորուսյալ սերունդ|կորուսյալ սերնդի]]» ("Lost Generation")՝ ներգաղթյալ հասարակության մոդեռնիստ գրողների և արվեստագետների ազդեցության տակ։ Նրա՝ «[[Ֆիեստա (վեպ)|Եվ ծագում է արևը]]» ստեղծագործությունն իր առաջին վեպն էր. Այն տպագրվում է [[1926]] թվականին։

1927 թվականին բաժանվում է Հադլի Ռիչարդսոնից և ամուսնանում Պաուլինա Պֆեյֆերի հետ. նրանք բաժանվում են, երբ Հեմինգուեյը վերադառնում է [[Իսպանիայի քաղաքացիական պատերազմ]]<nowiki/>ից, որտեղ աշխատում էր որպես լրագրող: Դրանից հետո է, որ նա գրում է «<nowiki/>[[Ում մահն է գուժում զանգը (վեպ)|ՈՒմ մահն է գուժում զանգը]]<nowiki/>» ("For Whom the Bell Tolls") վեպը։ [[Մարթա Գելհորն]]ը նրա երրորդ կինն էր ([[1940]] թվական). նրանք բաժանվում են, երբ Հեմինգուեյը [[Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի երկրորդ ճակատ|Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի]] ժամանակ հանդիպում է [[Մերի ՈՒելշ]]<nowiki/>ին։ Հեմինգուեյը ականատես է դառնում Նորմանդիայում դաշնակից զորքերի ափհանման և գերմանացիներից Փարիզի ազատագրման իրադարձություններին։

[[1952]] թվականին տպագրվում է «[[Ծերունին և ծովը]]» պատմվածքը, որից կարճ ժամանակ անց Հեմինգուեյը մեկնում է [[Աֆրիկա]], որտեղ երկու անգամ մահվան եզրին է հայտնվում օդային աղետի պատճառով, որից հետո հաշմանդամ է մնում իր հետագա կյանքի մեծ մասի ընթացքում։ Նա հաճախ այցելում էր իր՝ [[Ֆլորիդա]]յի Քի ՈՒեսթում ([[1930]]-ականներ) և [[Կուբա]]յում ([[1940]], [[1950]], [[1959]] թվականներ) գտնվող տները. դրանցից բացի, Հեմինգուեյը տուն է գնում [[Այդահո]]<nowiki/>յում (Քեթչում), որտեղ ինքնասպանություն է գործում [[1961]] թվականին։

Հեմինգուեյի մայրը հաճախ էր մասնակցում գյուղերում կազմակերպվող համերգների։ Չափահաս տարիքում Հեմինգուեյը բացահայտ կերպով չէր սիրում իր մորը, չնայած նրա կենսագիր Մայքլ Ս. Ռեյնոլդսը նշում է, որ Հեմինգուեյին են փոխանցվել իր մոր էներգետիկան և խանդավառությունը<ref name="Reynolds 2000 19">Reynolds (2000), 19</ref>։ Նրանց կռիվների պատճառն այն էր, որ Գրեյսը ստիպում էր Էռնեստին [[թավջութակ]] նվագել սովորել: Հետագայում Հեմինգուեյը խոստովանել է, որ երաժշտության դասերը շատ օգտակար գտնվեցին գրելու գործում և որպես ապացույց բերում է «<nowiki/>[[Ում մահն է գուժում զանգը (վեպ)|Ում մահն է գուժում զանգը]]<nowiki/>» ստեղծագործության բազմամեղեդային կառուցվածքը<ref>Meyers (1985), 3</ref> ։ Ընտանիքը ամառներն անց է կացնում [[Ուինդմեր]] ավանում՝ Ուալուն լճի ափին՝ Պետոսկիի մերձակայքում, որտեղ պատանի Հեմինգուեյին հայրը սովորեցնում էր որս անել, ձուկ բռնել, ճամբար խփել անտառներում և Հյուսիսային Միչիգանի լճերի մոտ։ Բնության հետ շատ վաղ հասակից շփումները դրսի արկածային կյանքի, ինչպես նաև հեռավոր ու մեկուսի վայրերում ապրելու կիրք առաջացրին նրա մեջ<ref name = "Beegel2000, p. 63-70">Beegel (2000), 63–71</ref>։

[[1913]]-[[1917]] թվականների ընթացքում Հեմինգուեյը հաճախել է Օուք պարկի և Ռիվեր Ֆորեստի ավագ դպրոց, որտեղ մասնակցել է մի շարք մարզաձևերի պարապմունքների ու մրցումների, ինչպիսիք են [[բռնցքամարտ]]<nowiki/>ը, թեթև աթլետիկան, [[ջրագնդակ]]ը և [[ֆուտբոլ]]ը։ Նա գերազանց առաջադիմություն էր դրսևորում անգլերենից: Հեմինգուեյն իր քրոջ՝ Մարսելինի հետ երկու տարի ներգրավված է եղել դպրոցի նվագախմբում։ Պատանի հասակում նա լրագրության դասերի է հաճախել [[Ֆեննի Բիգս]]ի մոտ<ref>Mellow (1992), 21</ref><ref name="Reynolds 2000 19"/>։ Դասերի ընթացքում գործում էր հետևյալ սկզբունքը. «Պատկերացնենք, որ դասարանը ամսագրի խմբագրություն է»։ Լավագույն գրողներն իրենց ստեղծագործությունները հանձնում էին «Տրապեզ» դպրոցական ամսագրին։ Ե՛վ Հեմիգուեյը, և՛ Մարսելինն ունեն այնպիսի աշխատանքներ, որոնք հանձնվել են «Տրապեզ»-ին։ Հեմիգուեյի առաջին գործը, որը տպագրվել է [[1916]] թվականի հունվարին, [[Չիկագո]]յի սիմֆոնիկ երգչախմբի ելույթի մասին էր<ref>Griffin (1985), 25</ref>։ Նա շարունակում էր հոդվածներ գրել ու խմբագրել «Տրապեզ»-ը և «Տաբուլա» տարեգիրքը։ Այդ հոդվածներում նա փորձում էր նմանակել սպորտային մեկնաբաններին և օգտագործում էր Ring Lardner, Jr. գրական կեղծանունը՝ հիշեցնելով «Չիկագո թրիբյունի» Ring Lardner-ին, ով մակագրում էր Line O'Type։ Ինչպես [[Մարկ Տվեն]]ը, [[Սթիվեն Քրեյն (գրող)|Սթիվեն Քրեյն]]<nowiki/>ը, [[Թեոդոր Դրայզեր]]ը և [[Սինքլեր Լյուիս]]<nowiki/>ը՝ Հեմինգուեյը նույնպես վիպասան դառնալուց առաջ լրագրող էր<ref name="Meyers p19ff">Meyers (1985), 19-23</ref>։ Ավագ դպրոցն ավարտելուց հետո Հեմինգուեյն աշխատանքային փորձաշրջան անցավ «Քանզաս Սիթի սթար» (The Kansas City Star) ամսագրում՝ որպես խմբագիր։ Չնայած այնտեղ աշխատեց ընդամենը վեց ամիս՝ իր համար որդեգրեց ամսագրի գրելաոճը. «Օգտագործել կարճ նախադասություններ, կարճ, դյուրընթեռնելի պարբերություններ։ Ապավինել ճկուն անգլերենին։ Լինել դրական, ո՛չ բացասական»<ref>[http://www.kcstar.com/hemingway/ehstarstyle.shtml "Star style and rules for writing"]. ''[[The Kansas City Star]]''. KansasCity.com. Retrieved 30 November 2011.</ref>։

Փարիզում անցկացրած իր տարիներին Հեմինգուեյը բարձրահասակ լայն ուսերով շագանակագույն աչքերով տղամարդ էր: Նա ու Հեդլին ապրում էին փոքրիկ տանը 74-րդ Կարդինալ Լեմոին փողոցում, որը տեղակայված էր Լատինական թաղամասում, նա աշխատում էր մոտակայքում գտնվող վարձով տանը։ Սթեյնը, ով Փարիզում մոդեռնիզմի բաստիոնն էր,  դառնում է Հեմինգուեյի ուսուցիչը և նրա տղայի՝ Ջեքի կնքամայրը։ Սթեյնը Հեմինգուեյին ծանոթացնում է [[Մոնպառնաս]]<nowiki/>ի արտասահմանցի նկարիչների և գրողների հետ, որոնց նա անվանել է «<nowiki/>[[Կորուսյալ սերունդ]]<nowiki/>»: Հեմինգուեյը իր  ուսուցիչի Սթեյնի [[սալոն]]<nowiki/>ում հանդիպումներ է ունեցել [[Պաբլո Պիկասո]]<nowiki/>յի, [[Խոան Միրո]]<nowiki/>յի և [[Խուան Գրիս]]<nowiki/>ի նման ազդեցիկ նկարիչների հետ: Նա, ի վերջո, դուրս է եկել Սթեյնի ազդեցությունից, և նրանց փոխհարաբերությունները վատթարացել են տասնամյակների ընթացքում՝ գրական վեճերի պատճառով։ Էզրա ֆունտը հանդիպել է Հեմինգուեյին 1922 թվականին, Սիլվիա լողափի «Շեքսպիր և ընկերություն» գրախանութում: Նրանք երկուսով 1923 թվականին շրջագայել են [[Իտալիա]]<nowiki/>յում, այնուհետև ապրել նույն փողոցում 1924 թվականին:

Փարիզում գտնվելու առաջին 20 ամիսների ընթացքում Հեմինգուեյը 88 պատմություն է ներկայացրել «Տորոնտո սթար» թերթին: Նա գրել է [[Հույն-թուրքական պատերազմ (1919-1922)|հույն-թուրքական պատերազմ]]<nowiki/>ի մասին, որտեղ ինքը ականատես է եղել Զմյուռնիայի այրմանը և գրել է ճանապարհորդական երկեր՝ «Թունա ձկան որսը Իսպանիայում» և «Կամրախայտի որսով ողջ Եվրոպայում, լավագույնը Իսպանիան է, հետո Գերմանիան»:

Հեմինգուեյը կոտրվեց, երբ իմացավ, որ Հեդլին կորցրել է իր ձեռագրերով լի ճամպրուկը 1922 թվականի դեկտեմբերին [[Ժնև]] ճանապարհորդելիս կորցրել է [[Լիոնյան կայարան]]<nowiki/>ում: Հաջորդ սեպտեմբերին, զույգը վերադառնում է [[Տորոնտո]], որտեղ 1923 թվականի [[հոկտեմբերի 10]]-ին ծնվում է նրանց որդին՝ Ջոն Հեդլի Նիքանորը: Նրանց բացակայության ընթացքում տպագրվել է Հեմինգուեյի առաջին գիրքը «Երեք պատմություն և տասը պեոմ»  վերնագրով: Երեքից երկուսը այն պատմություններն էին, որոնք մնացել էին ճամպրուկի կորստից հետո, իսկ երրորդ հատվածը գրել էր նախորդ տարվա սկզբին Իտալիայում: Հետագա մի քանի ամիսների ընթացքում լույս է տեսել «Մեր ժամանակները» ժողովածուի երկրորդ հատորը: Փոքր հատորը ներառում էր վեց վինետներ և տասնյակ պատմություններ, որոնք Հեմինգուեյը գրել էր նախորդ ամառվա ընթացքում, երբ առաջին անգամ այցելել էր Իսպանիա, որտեղ էլ իր համար բացահայտել էր [[ցլամարտ]]<nowiki/>ի ոգին: Նա կարոտում էր Փարիզը, Տորոնտոն ձանձրալի համարելով, և ցանկանում էր վերադառնալ գրողի կյանքին, այլ ոչ թե ապրել լրագրողի կյանքով:

Հեմինգուեյն իր կնոջ Հեդլիի հետ առաջին անգամ այցելել է [[Պամպլոնա]]<nowiki/>յի Սան Ֆերմինի փառատոնին (Իսպանիա)  1923 թվականին, որտեղ և նա տարվել է ցլարամտով: Այս ժամանակաշրջանում նրան սկսել են կանչել «հայրիկ», նույնիսկ տարիքով ավելի մեծ ընկերները: Հեմինգուեյները վերդարձել են Պամպլոնա 1924 թվականին, երրորդ անգամ 1925 թվականի հունիսին: Այդ տարի նրանք իրենց հետ բերել էին մի խումբ ամերիկացի և բրիտանացի արտասահմանցիների՝ Հեմինգուեյի միչիգանցի պատանեկության ընկեր Բիլ Սմիթին, Դոնալդ Օգդեն Ստյուարտին, Տիկին Դաֆֆ Թվայսդենին, ով վերջերս էր ամուսնալուծվել, նրա սիրեկան Փաթ Գյութրիին և Հարոլդ Լոբին: «Ֆիեստայի» ավարտից մի քանի օր հետո, իր ծննդյան օրը՝ հուլիսի 21-ին, նա սկսել է  գրել «<nowiki/>[[Ֆիեստա (վեպ)|Եվ ծագում է արևը]]<nowiki/>», որն ավարտել է ութ շաբաթ անց: Մի քանի ամիս անց, 1925 թվականի դեկտեմբերին, Հեմինգուեյները տեղափոխվել են [[Ավստրալիա|Ավստրա]]<nowiki/>յի Շղունց քաղաք ձմեռն անցկացնելու, որտեղ Հեմինգուեյը սկսել է լրջորեն աշխատել գրվածքի վրա: Պոլինե Պֆեյֆերը նրանց միացել է հունվարին և Հեդլիի խորհրդին հակառակ հորդորել է Հեմինգուեյին ստորագրել Սքրիբներսի հետ պայմանագիրը: Հեմինգուեյը մեկնել է Ասվտրիայից, գնացել [[Նյու Յորք]] կարճատև ճամփորդության հրատարակիչների հետ հանդիպելու համար: Փարիզում կանգ առած ժամանակ՝ մինչ Շղունց վերադառնալը նա սիրային կապ է սկսել Պֆեյֆերի հետ: Գրվածքն ավարտել է մարտին: Ձեռագիրը Նյու Յորք է հասել ապրիլին և վերջնական ուղղումները արվել են 1926 թվականի օգոստոսին Փարիզում: Սքրիբներսը հոկտեմբերին տպագրել է վեպը:

Պֆեյֆերը` ով արմատներով [[Արկանզաս (նահանգ)|Արկանզաս]]<nowiki/>ում բնակվող ունևոր [[Կաթոլիկություն|կաթոլիկ]] ընտանիքից էր սերում, տեղափոխվեց Փարիզ` «<nowiki/>[[Վոգ]]<nowiki/>» ամսագրում աշխատելու համար: Մինչ նրա և Հեմինգուեյի ամուսնությունը Հեմինգուեյը նույնպես կաթոլիկ դարձավ: Զույգը մեղրամիսն անցկացրեց Լե Գրո-դյու-Ռուայում, որտեղ Հեմինգուեյը վարակվեց [[սիբիրախտ]]<nowiki/>ով, և որտեղ նա նաև պլանավորում էր հրատարակել իր նոր պատմվածքների ժողովածուն, որն հետագայում անվանվեց «Տղամարդիկ առանց կանանց» և լույս տեսավ 1927 թվականի հոկտեմբերին` ընդգրկելով նաև իր բռնցքամարտի մասին պատմող «Հիսուն հազար դոլար» պատմվածքը: «Կոսմոպոլիտան» ([[Cosmopolitan]]) ամսագրի գլխավոր հրատարակիչ Ռեյ Լոնգը հաճոյախոսությունների արժանացրեց այդ պատմվածքը` դրա մասին գրելով. «Լավագույն պատմվածքներից մեկը, որին ես երբևէ հանդիպել եմ... Բռնցքամարտի մասին իմ կարդացած լավագույն պատմությունը... Ռեալիզմի ուշագրավ գործ»:

Հեմինգուեյն ու Պոլինին մեկնում են Կանզաս Սիթի, որտեղ ծնվում է նրանց որդին՝ Պատրիկը, 1928 թվականի հունիսի 28-ին: Պաուլինը ունեցավ ծանր ծննդաբերություն, որը Հեմինգուեյը արտացոլել է իր «<nowiki/>[[Հրաժեշտ զենքին]]<nowiki/>» վեպում: Պատրիկի ծնունդից հետո Պոլինին և Հեմինգուեյը այցելեցին Վայոմինգ, Մասաչուսեթս և Նյու Յորք: Ձմռանը նա Նյու Յորքում էր, երբ  հեռագիր ստացավ, որը տեղեկացնում էր հոր ինքնասպանության մասին: Հեմինգուեյը իրեն կործանված էր զգում, քանի որ ընդամենը միառժամանակ առաջ էր նամակ գրել հորը տեղեկացնելու, որ նա չանհանգստանա ֆինանսական դժվարություների մասին, բայց նամակը հորը հասել էր ինքնասպանությունից րոպեներ հետո:

Հեմինգուեյը նավ է գնում 1934 թվականին և անվանում է Պիլար: Դրանից հետո նա սկսում է նավարկել [[Կարիբյան ավազան]]<nowiki/>ը: 1935 թվականին, առաջին անգամ ժամանելով Բիմինի,  զգալի ժամանակ է անցկացնում այս վայրում: Այս ժամանակահատվածում նա աշխատում է իր «Ունենալ և չունենալ» վեպի վրա, որը հեղինակի 1930-ականներին գրված միակ վեպն է:

1937 թվականին Հեմինգուեյը համաձայնության եկավ Հյուսիսամերիկյան լրագրական միության հետ, [[Իսպանիայի քաղաքացիական պատերազմ]]<nowiki/>ը լուսաբանելու համար, և վերադառնալով Իսպանիա հանդիպեց գերմանացի կինոռեժիսոր Յորիս Իվենսին: Իվենսը այդ ժամանակ զբաղվում էր «Իսպանական հող» անունը կրող ֆիլմի նկարահանումներով, որը փաստացիորեն տեղի հանրապետական կուսակցության քարոզչության գործիքներից մեկն էր: Իվենսը ցանկանում էր փոխարինել նախկին սցենարիստ Ջոն Դոս Պասսոսին Հեմինգուեյով, քանզի Դոս Պասսոսը ստիպված էր եղել լքել նկարահանումները իր ընկեր Խոսե Ռոբլեսի կալանավորման, ապա մահվան դատապարտման պատճառով: Այդ միջադեպը կտրուկ փոխեց հանրապետականների մասին Դոս Պասսոսի ունեցած դրական կարծիքը, նպաստելով իր ու Հեմինգուեյի մեջ հակամարտության առաջմանը, հարկադրելով վերջինիս, Դոն Պասսոսի` Իսպանիան լքելու կեղծ պատճառների տարածմանը, մասնավորապես տածած վախը:

Լրագրող և գրող Մարթա Գելլհորնը, ում Հեմինգուեյը հանդիպել էր մինչ այդ Քի ՈՒեսթ իր նախորդ այցի ժամանակ` (1936) միացավ իրեն Իսպանիայում: Հeդլիի պես` Մարթան ծնվել ու մեծացել էր [[Սենթ Լուիս]]<nowiki/>ում, և Պաուլինայի պես աշխատել էր «<nowiki/>[[Վոգ]]<nowiki/>»-ի Փարիզի մասնաճյուղում: 1937 թվականին, երբ Հեմինգուեյը Մարթաjի հետ [[Մադրիդ]]<nowiki/>ում էր, քանի որ քաղաքը ֆրանսիական զորքերի հետ պատերազմի կիզակետում էր, նրան հաջողվեց գրել «Հինգերորդ սյունակը»: Մի քանի ամսով նա վերադարձավ Քի ՈՒեսթ, ապա 1938 թվականին երկու անգամ նորից Իսպանիա, որտեղ նա ամերիկացի և բրիտանացի լրագրողների շարքերում էր, որոնք վերջիններն էին, ում հաջողվեց լքել Էբրոյի ճակատամարտը, որը հանրապետականների վերջին ապավենն էր:

1939 թվականի սկզբին Հեմինգուեյը իր նավակով անցավ [[Կուբա]]<nowiki/>ն `ապրելու [[Հավանա]]<nowiki/>յում գտնվող Ամբոս Մունդոս հյուրանոցում: Հեմինգուեյը հանդիպել էր Մարթա Գելլհորնին: Մարթան շուտով նրան միացավ Կուբայում, և նրանք վարձակալեցին Հավանա քաղաքից 24 կիլոմետր հեռավորության վրա գտնվող [[Էռնեստ Հեմինգուեյի տուն-թանգարան|Ֆինկա Վիխիա]] կալվածքը: Պաուլինն ու երեխաները հեռացան  Հեմինգուեյից ամռանը, և երբ Հեմինգուեյի ամուսնալուծության գործընթացն ավարտվեց, նա և Մարթան ամուսնացան 1940 թվականի նոյեմբերի 20-ին՝ [[Շայեն]]<nowiki/>ում ([[Վայոմինգ]]):

[[1942]] թվականից 1945 թվականներին Կուբայում բնակության ընթացքում Հեմինգուեյը ասաց, որ որպես գրող դուրս է գալիս բիզնեսից: [[1946]] թվականին նա ամուսնացավ Մարիի հետ, ով  հինգ ամիս անց [[արտարգանդային հղիություն]] ունեցավ: Հեմինգուեյի ընտանիքը պատերազմին հաջորդող տարիներին տուժել է մի շարք պատահարներից և առողջական խնդիրներից` 1945 թվականին ավտովթարի ընթացքում նա կոտրեց իր ծունկը և ամրապնդեց ևս մեկ «խորը վերք իր ճակատին», Մարին դահուկով սահելու ժամանակ սկզբում կոտրեց իր աջ կոճը, ապա ձախը: 1947 թվականին, ավտովթարի պատճառով Պատրիկը ստացավ գլխի վնասվածք և լրջորեն հիվանդացավ: Հեմինգուեյն ընկավ խորը դեպրեսիայի մեջ, որովհետև իր գրող ընկերները սկսեցին մահանալ. 1941 թվականին [[Ուիլյամ Բաթլեր Եյթս|ՈՒիլյամ Բաթլեր Եյթս]]<nowiki/>ն ու Ֆորդ Մադոքա Ֆորդը, 1940 թվականին [[Ֆրենսիս Սքոթ Ֆիցջերալդ|Սքոթ Ֆիցջերալդ]]<nowiki/>ը, 1941 թվականին Շերվուդ Անդերսոնն ու [[Ջեյմս Ջոյս]]<nowiki/>ը, 1946-ին [[Գերտրուդ Սթայն]]<nowiki/>ը, և հաջորդ տարի, 1947 թվականին Մաքս Պերկինսը, Հեմինգուեյի Սքրիբների երկարատև խմբագիրն ու ընկերը: Այս ժամանակահատվածում նա տառապում էր ուժգին գլխացավերից, արյան բարձր ճնշումից, քաշի խնդիրներից, որոնց մեծ մասը նախորդ պատահարների և երկար տարիների խմելու արդյունք են: Այնուամենայնիվ, 1946 թվականի հունվարին, նա սկսեց իր աշխատանքը «Եդեմի պարտեզ» գրքի վրա՝ մինչև հունիս ամիսը գրելով 800 էջ: Հետպատերազմյան տարիների ընթացքում, նա նաև սկսեց իր աշխատանքը մի եռահատորյակի վրա՝ մոտավորապես անվանվող «Հողը», «Ծովը» և « Օդը», որոնք նա ցանկանում էր միավորել մեկ վեպի մեջ, անվանելով այն «Ծովի գիրքը»: Սակայն երկու նախագիծն էլ դադարեցվեցին, և Մելլոուն ասում էր, որ Հեմինգուեյի շարունակելու անկարողությունը «նրա խնդիրների ախտանիշն էր» այդ տարիների ընթացքում:

1948 թվականին, Հեմինգուեյն ու Մերին ուղևորվեցին Եվրոպա՝ մի քանի ամիս մնալով [[Վենետիկ]]<nowiki/>ում: Այնտեղ գտնվելով՝ Հեմինգուեյը սիրահարվում է տասնիննամյա Ադրիանա Իվանչիչին: Այս անմեղ սիրավեպը ոգեշնչում է «Գետի և ծառերի միջով» վեպը, որը գրվել է Կուբայում Մերիի հետ վեճերի ժամանակ և հրատարակվել 1950 թվականին բացասական գնահատանքներով: Հաջորդ տարի, կատաղած «Գետի և ծառերի միջով» վեպի քննադատական ընդունման վրա, նա 8 շաբաթում գրում է «<nowiki/>[[Ծերունին և ծովը]]<nowiki/>» վեպի նախնական տարբերակը, ասելով, որ «սա լավագույնն է, ինչ ես կարող էի գրել իմ կյանքում»: «Ծերունին և ծովը» դարձավ ամսվա գիրքը, Հեմինգուեյին համաշխարհային ճանաչում բերեց։ Նա 1952 թվականին՝ երկրորդ անգամ Աֆրիկա մեկնելուց մեկ ամիս առաջ, [[Պուլիցերյան մրցանակ]] ստացավ:

1954 թվականի հոկտեմբերին Հեմինգուեյը [[Նոբելյան մրցանակ]]<nowiki/>ի արժանացավ [[Գրականության Նոբելյան մրցանակ|գրականության բնագավառում]]: Նա մամուլին տեղեկացրեց, որ Կարլ Սանդբուրգը, Իսակ Դինեսենը եւ Բերնարդ Բերզսոնը նույնպես արժանի էին մրցանակին, բայց ուրախությամբ է ընդունում այն: