«Հայերը Սերբիայում»–ի խմբագրումների տարբերություն

18-րդ դարի սկզբին Բելգրադում գործել է հայկական եկեղեցի, որի քահանան էր տեր Պողոսը։ [[1722]] թվականին Բելգրադում կար 80 հայ, որոնցից տասն առևտրականներ էին, իսկ մնացյալները՝ արհեստավորներ։ [[1728]] թվականի մարդահամարի տվյալներով՝ հայերի թիվը շուրջ 200 էր, մեծամասնությունը բնակվել է Բելգրադում, կար Հայկական թաղամաս («Հայկական մահալ»)։ 1739 թվականին ավստրիացիների հեռանալուց հետո Բելգրադի հայությունը տեղափոխվել է Նովի Սադ։ [[1848]] թվականի հրդեհից հետո, [[1872]] թվականին, նորոգվել է (ճարտարապետ Գևորգ Մոլնարի նախագծով, սակայն [[1963]] թվականին քաղաքի իշխանությունների որոշմամբ քանդվել է։ Քաղաքի հայկական եկեղեցու շինարարության համար մեծ գումար էր հատկացրել հայ խոշոր առետրականառևտրական Հովհաննես Ջանազիզյանը։ Նա առաջին հայերից մեկն էր, որ ստացել է Նովի Սադի քաղաքացիություն։ Հայերն աչքի ընկնող տեղ են գրավել քաղաքի հասարակական-մշակութային կյանքում, ընտրվել քաղաքային խորհրդի մեջ, ստացել ազնվականական տիտղոսներ։ Առավել հայտնի ընտանիքներից էին Ջանազիզյանները, Մինասյանները, Ավետիքյանները և Իաեկուցյանները։ Քաղաքի լավագույն ոսկերիչներից էր Հովսեփ Մեսրոպյանը (Յոսիֆ Միսարովովիչը)։