'''Հովհաննես Հակոբի Հակոբյան''' կամ '''Վարդ Շահենի''' ({{ԱԾ}}), [[պատմաբան]], [[հրապարակախոս |հրապարակախոս]], [[գրող]]: [[Պրոֆեսոր]] ([[1928]])։ ՀԽՍՀ պատմության և գրականության ինստիտուտի իսկական անդամ ([[1935]])։
== Կենսագրություն ==
1890-ական թթ. սովորել է Էջմիածնի [[Գևորգյան ճեմարան]]ում, [[1904]] թվականին ավարտել է Վիսկոնսինի[[Վիսկոնսին]]ի ([[ԱՄՆ]]) համալսարանի պատմագրության ֆակուլտետը, նույն համալսարանի պրոֆեսոր։ 1907 թվականին [[Նյու Յորք]]ում հրատարակել է «Արաքս» ամսագիրը։ 1908 թվականին, որպես «Նյու Յորք իվնինգ փոստի» թղթակից, մեկնել է Թուրքիա։ Հաս-կրթական գործունեություն է ծավալել [[Արևմտյան Հայաստան]]ում և հայաբնակ վայրերում։ 1912 թվականին [[Կարին]]ի Սանասարյան վարժարանի տեսուչն էր։ 1915 թվականին [[Թիֆլիս]]ում աշխատակցել է «Մշակին», զբաղվել հայ գաղթականների տեղավորման և նյութական օգնության գործով։ 1922-1927 թվականներին՝ «Արև» (Կահիրե) օրաթերթի խմբագրապետ։ 1927 թվականից բնակություն է հաստատել Հայաստանում։ 1928 թվականից դասավանդել է ԵՊՀ-ում, միաժամանակ եղել «Մելքոնյան ֆոնդի» պատասխանատու քարտուղարը ՀԽՍՀ-ում, ֆոնդի միջոցներով կազմակերպել տպարան ու հրատարակչություն։ Հակոբյանի գիտական ուսումնասիրությունները նվիրված են [[Հայաստան]]ի, [[Անդրկովկաս]]ի և [[Մերձավոր Արևելք]]ի մասին եվրոպացի ճանապարհորդների թողած ուղեգրություններին։ Հրապարակախոսական երկերում մերկացրել է գերմանացի իմպերիալիզմի նվաճողական քաղաքականությունը Թուրքիայում[[Թուրքիա]]յում և Անդրկովկասում[[Անդրկովկաս]]ում («Գերման դավը Կովկասի մեջ», 1917, «Թուրքիա Գերման ճանկերուն մեջ», 1918)։ Անհիմն բռնադատվել է, հետմահու արդարացվել։
