«Էռնեստ Հեմինգուեյ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
No edit summary
Տող 42.
Չիկագոյում նա աշխատում էր որպես «Cooperative Commonwealth» ամսագրի գլխավոր խմբագիր, որտեղ էլ հանդիպում է վիպասան [[Շերվուդ Անդերսոն]]ին<ref name="Meyers pp56-59">Meyers (1985), 56–58</ref>: Երբ Սենթ Լուիսի բնակչուհի [[Հեդլի Ռիչարդսոն]]ը եկավ Չիկագո՝ այցելելու Հեմինգուեյի սենյակակցի քրոջը, նա պարզապես կուրորեն սիրահարվեց և հայտարարեց հետևյալը. «Ես գիտեի, որ նա այն աղջիկն էր, ում հետ ես կամուսնանամ»<ref name="Kert pp83-90"/>: Հեդլին կարմրահեր էր, ուժեղ բնազդով և ութ տարով մեծ էր Հեմինգուեյից<ref name="Kert pp83-90"/>: Չնայած տարիքային նման տարբերությանը, Հեդլին, ով մեծացել էր իր մոր գերպաշտպանության ներքո, այնքան էլ հասուն չէր թվում իր տարիքի կանանց համեմատ<ref name="Oliver p139">Oliver (1999), 139</ref>: «Հեմինգուեյի կանայք» գրքի հեղինակ [[Բերնիս Կերտ]]ը փաստում է, որ Հեդլին հիշեցնում էր Ագնեսին, սակայն նրան բնորոշ էր մանկական բնավորությունը, որից Ագնեսը զուրկ էր։ Էռնեստն ու Հեդլին, լինելով նամակագրական կապի մեջ, որոշեցին ամուսնանալ և ճանապարհորդել Եվրոպայով<ref name="Kert pp83-90">Kert (1983), 83–90</ref>: Նրանք ուզում էին լինել [[Հռոմ]]ում, բայց Շերվուդ Անդերսոնը համոզեց նրանց այցելել [[Փարիզ]]՝ երիտասարդ զույգի համար հանձնարարական նամակներ գրելով<ref name="Baker 1972 pp7">Baker (1972), 7</ref>: Նրանք ամուսնացան 1921 թվականի սեպտեմբերի 3-ին, իսկ երկու ամիս անց Հեմինգուեյին նշանակում են «Տորոնտո սթար» ամսագրի օտարերկրյա թղթակից, և զույգը տեղափոխվում է Փարիզ։ Հեդլիի հետ Հեմինգուեյի ամուսնության մասին Մեյերսը ասում է. «Հեմինգուեյը Հեդլիի հետ ստացավ այն ամենը, ինչին հույս ուներ հասնել Ագնեսի հետ՝ գեղեցիկ կնոջ սեր, արժանի եկամուտ և կյանք Եվրոպայում»<ref name="Meyers pp60–62">Meyers (1985), 60–62</ref>:
 
==== '''Փարիզ''' ====
Փարիզում անցկացրած իր տարիներին Հեմինգուեյը բարձրահասակ լայն ուսերով շագանակագույն աչքերով տղամարդ էր: Նա ու Հեդլին ապրում էին փոքրիկ տանը 74-րդ Կարդինալ Լեմոին փողոցում, որը տեղակայված էր Լատինական թաղամասում, նա աշխատում էր մոտակայքում գտնվող վարձով տանը։ Սթեյնը, ով Փարիզում մոդեռնիզմի բաստիոնն էր,  դառնում է Հեմինգուեյի ուսուցիչը և նրա տղայի՝ Ջեքի կնքամայրը։ Սթեյնը Հեմինգուեյին ծանոթացնում է [[Մոնպառնաս]]<nowiki/>ի արտասահմանցի նկարիչների և գրողների հետ, որոնց նա անվանել է «<nowiki/>[[Կորուսյալ սերունդ]]<nowiki/>»: Հեմինգուեյը իր  ուսուցիչի Սթեյնի [[սալոն]]<nowiki/>ում հանդիպումներ է ունեցել [[Պաբլո Պիկասո]]<nowiki/>յի, [[Խոան Միրո]]<nowiki/>յի և [[Խուան Գրիս]]<nowiki/>ի նման ազդեցիկ նկարիչների հետ: Նա, ի վերջո, դուրս է եկել Սթեյնի ազդեցությունից, և նրանց փոխհարաբերությունները վատթարացել են տասնամյակների ընթացքում՝ գրական վեճերի պատճառով։ Էզրա ֆունտը հանդիպել է Հեմինգուեյին 1922 թվականին, Սիլվիա լողափի «Շեքսպիր և ընկերություն» գրախանութում: Նրանք երկուսով 1923 թվականին շրջագայել են [[Իտալիա]]<nowiki/>յում, այնուհետև ապրել նույն փողոցում 1924 թվականին:
 
Տող 70.
Հեմինգուեյը նավ է գնում 1934 թվականին և անվանում է Պիլար: Դրանից հետո նա սկսում է նավարկել [[Կարիբյան ավազան]]<nowiki/>ը: 1935 թվականին, առաջին անգամ ժամանելով Բիմինի,  զգալի ժամանակ է անցկացնում այս վայրում: Այս ժամանակահատվածում նա աշխատում է իր «Ունենալ և չունենալ» վեպի վրա, որը հեղինակի 1930-ականներին գրված միակ վեպն է:
 
==== '''Իսպանական քաղաքացիական պատերազմ''' ====
1937 թվականին Հեմինգուեյը համաձայնության եկավ Հյուսիսամերիկյան Թերթի Դաշինքի հետ, իր Իսպանիայի քաղաքացիական պատերազմը լուսաբանելու համար, և վերադառնալով Իսպանիա նա հանդիպեց գերմանացի կինոռեժիսոր Յորիս Իվենսին: Իվենսը այդ ժամանակ զբաղվում էր "Իսպանական Հող" անունը կրող ֆիլմի նկարահանումներով, որը փաստացիորեն տեղի հանրապետական կուսակցության քարոզչության գործիքներից մեկն էր: Իվենսը ցանկանում էր փոխարինել նախկին սցենարիստ Ջոն Դոս Պասսոսին Հեմինգուեյով, քանզի Դոս Պասսոսը ստիպված էր եղել լքել նկարահանումները իր ընկեր Խոսե Ռոբլեսի կալանավորման` և ապա մահվան դատապարտման պատճառով: Այդ միջադեպը կտրուկ փոխեց հանրապետականների մասին Դոս Պասսոսի ունեցած դրական կարծիքը, նպաստելով իր ու Հեմինգուեյի մեջ հակամարտության առաջմանը, հարկադրելով վերջինիս, Դոն Պասսոսի` Իսպանիան լքելու կեղծ պատճառների տարածմանը, մասնավորապես տածած վախը:
 
Լրագրող և գրող Մարթա Գելլհորնը, ում Հեմինգուեյը հանդիպել էր մինչ այդ Քի ՈՒեսթ իր նախորդ այցի ժամանակ` (1936) միացավ իրեն Իսպանիայում նույնպես: Հադլիի պես` Մարթան ծնվել ու մեծացել էր Սուրբ Լուիսում, և Պաուլինաի պես աշխատել էտ "Վոգ"-ի Փարիզի մասնաճյուղում: Մարթաի մասին պատմելուց Քերթը գրում է` "կերակրման մեջ` նա տարբերվել է Հեմինգուեյին հանդիպած բոլոր կանանցից:" 1937 թվականին` երբ Հեմինգուեյը Մարթաի հետ Մադրիդում էր, քանի որ քաղաքը Ֆրանսիական զորքերի հետ պատերազմի կիզակետում էր, նրան հաջողվեց հեղինակել իր միակ գործը` "Հինգերորդ Սյունակ" անվանմամբ: Մի քանի ամսով նա վերադարձավ Քի ՈՒեսթ, ապա 1938 թվականին երկու անգամ նորից Իսպանիա, որտեղ նա Ամերիկացի և Բրիտանացի լրագրողների շարքերում էր, ովքեր վերջիններն էին, ում հաջողվեց լքել Էբրոի Ճակատամարտը, որը հանրապետականների վերջին ապավենն էր:
 
==== '''Կուբա''' ====
1939 թ. սկզբին Հեմինգուեյը իր նավակով անցավ Կուբան `ապրելու Հավանայում գտնվող Ամբոս  Մունդոս հյուրանոցում: Հեմինգուեյը հանդիպել էր Մարթա Գելլհորնին: Մարթան շուտով նրան միացավ Կուբայում, եւ նրանք գրեթե անմիջապես վարձակալեցին Հավանա քաղաքից 24 կիլոմետր հեռավորության վրա գտնվող ՖիկաՎիջիա (Ֆերմայի) սեփականության: Պաուլինն ու երեխաները հեռցան  Հեմինգուեյից ամռանը, երբ ընտանիքը վերամիավորվել էր Վայոմինգ այցելության ժամանակ, և երբ Հեմինգուեյի ամուսնալուծությունը տեղի ունեցավ, նա և Մարթան ամուսնացան 1940 թվականի նոյեմբերի 20-ին՝ Չեյնենում, Վայմինգում:
 
==== '''ՀամաշխարհայինԵրկրորդ համաշխարհային երկրորդ պատերազմ''' ====
1944 թվականի մայիսից մինչև 1945 թվականի մարտը Հեմինգուեյը Լոնդոնում և Եվրոպայում էր։ Երբ նա առաջին անգամ ժամանեց Լոնդոն, հանդիպեց «nowiki><Time» ամսագրի թղթակից Մերի Վելշին, ումով նա հրապուրվեց։ Մարտան ստիպված էր անցնել Ատլանտիկ օվկիանոսը պայթուցիկներով լի նավով, քանի որ Հեմինգուեյը հրաժարվել էր օգնել նրան ստանալ ինքնաթիռի անցաթուղթը, և ժամանելով Լոնդոն՝ նա իմացավ, որ Հեմինգուեյը ավտովթարից ստացած ցնցումով հոսպիտալացված է։ Անկարեկից լինելով նրա ծանր դրությանը՝ Մարտան մեղադրեց Հեմինգուեյին խուլիգան լինելու մեջ և ասաց, որ ինքը ամբողջովին ավարտին է հասցրել իր անելիքները։ Վերջին անգամ Հեմինգուեյը Մարտային տեսել է 1945 թվականի մարտին, երբ ինքը պատրաստվում էր վերադառնալ Կուբա և իրենց ամուսնալուծությունը ավարտվեց ավելի ուշ՝ այդ նույն տարում։ Մինչդեռ նա ամուսնալուծության առաջարկությունը արեց Մերի Վելշին՝ իրենց երրորդ հանդիպման ժամանակ։</nowiki>
 
Տող 85.
'''Կուբան և Նոբելյան Մրցանակը'''
 
1942 թվականից 1945 թվականներին Կուբայում բնակության ընթացքում Հեմինգուեյը ասաց, որ «որպես գրող դուրս է գալիս բիզնեսից»: 1946 թվականին նա ամուսնացավ Մարիի հետ, ով  հինգ ամիս անց ունեցավ էկտոպիկ հղիություն: Հեմինգուեյի ընտանիքը պատերազմին հաջորդող տարիներին տուժել է մի շարք պատահարներից և առողջական խնդիրներից` 1945 թվականին ավտովթարի ընթացքում նա կոտրեց իր ծունկը և ամրապնդեց ևս մեկ« խորը վերք իր ճակատին», Մարին հաջորդական  դահուկով սահելու վթարների ժամանակ սկզբում կոտրեց իր աջ կոճը, ապա ձախը: 1947 թվականին, ավտովթարի պատճառով Պատրիկը ստացավ գլխի վնասվածք և լրջորեն հիվանդացավ: Հեմինգուեյն ընկավ խորը դեպրեսսիայի մեջ, որովհետև իր գրող ընկերները սկսեցին մահանալ. 1941 թվականին Վիլլիամ Բաթլեր Յիթսն ու Ֆորդ Մադոքա Ֆորդը, 1940 թվականին Սքոթ Ֆիցջերալդը, 1941 թվականին Շերվուդ Անդերսոնն ու Ջեյմս Ջոյսը, 1946-ին Գերտրուդ Ստայնը, և հաջորդ տարի, 1947 թվականին Մաքս Պերկինսը, Հեմինգուեյի Սքրիբների երկարատև խմբագիրն ու ընկերը: Այս ժամանակահատվածում նա տառապում էր ուժգին գլխացավերից, այրյան բարձր ճնշումից, քաշի խնդիրներից, որոնցից մեծ մասը նախորդ պատահարների և երկար տարիների խմելու արդյունք են: Այնուամենայնիվ, 1946 թ.թվականի հունվարին, նա սկսեց իր աշխատանքը «Եդեմի պարտեզ» գրքի վրա՝ ավարտելով 800 էջ մինչև հունիս ամիս: Հետպատերազմյան տարիների ընթացքում, նա նաև սկսեց իր աշխատանքը մի եռահատորյակի վրա՝ մոտավորապես անվանվող «Հողը», «Ծովը» և « Օդը», որոնք նա ցանկանում էր միավորել մեկ վեպի մեջ, անվանելով այն «Ծովի գիրքը»: Սակայն երկու նախագիծն էլ դադարեցվեցին, և Մելլուն ասում էր, որ Հեմինգուեյի շարունակելու անկարողությունը «նրա խնդիրների ախտանիշն էր» այդ տարիների ընթացքում:
 
1948 թվականին, Հեմինգուեյն ու Մերին ուղեվորվեցին Եվրոպա, մի քանի ամիս մնալով Վենետիկում: Այնտեղ գտնվելով, Հեմինգուեյը սիրահարվում է տասնիննամյա Ադրիանա Իվանչիչին: Այս անմեղ սիրավեպը ոգեշնչում է «Գետի և Ծառերի միջով» վեպը, որը գրվել է Կուբայում Մերիի հետ վեճերի ժամանակ և հրատարակվել 1950 թ.-ինթվականին բացասական գնահատանքներով: Հաջորդ տարրի, կատաղած «Գետի և Ծառերի միջով» վեպի քննադատական ընդունման վրա, նա 8 շաբաթում գրում է «Ծերունին և ծովը» վեպի նախնական տարբերակը, ասելով, որ « սա լավագույնն է, ինչ ես կարող էի գրել իմ կյանքում»: «Ծերունին և ծովը» դարձավ ամսվա գիրքը, տվեց Հեմինգուեյին համաշխարհային ճանաչում, հաղթեց Պուլիցերի մրցանակը 1952 թ.-ին՝ նրա երկրորդ անգամ Աֆրիկա մեկնելուց մեկ ամիս առաջ:
 
1954 թ.թվականի հոկտեմբերին Հեմինգուեյը Նոբելյան մրցանակի արժանացավ գրականության բնագավառում: Նա մամուլին տեղեկացրեց, որ Կարլ Սանդբուրգը, Իսակ Դինեսենը եւ Բերնարդ Բերզսոնը նույնպես արժանի էին մրցանակին, բայց ուրախությամբ է ընդունում մրցանակային գումարը: Հեմինգուեյը պնդում էր, որ «Նոբելյան մրցանակի արժանացավ», բայց երբ նա շահեց այն, մի քանի ամիս հետո իր ավիացիոն վթարների և հետագա լուսաբանումների մասին ամբողջ աշխարհում խոսում էին, որ «Հեմինգուեյի մտքում, այնուամենայնիվ, պետք է կասկածներ լինեն, որ իր նյարդային ցնցումները ազդեցություն են ունեցել ակադեմիայի որոշման վրա»։ Քանի որ նա դեռ ցավեր ուներ, որոնք ստացել էր աֆրիկյան վթարների ժամանակ, եւ այդ ցավերի պատճառով որոշեց չմեկնեց Ստոկհոլմ։
 
1955 թ.-իթվականի վերջից մինչև 1956 թ.-ի սկիզբ, Հեմինգուեյը անկողնային հիվանդ էր:
 
Նրան հանձնարարվել էր խուսափել ալկոհոլի օգտագործումից լյարդի վնասը նվազեցնելու համար։ Հեմինգուեյը սկբում հետեւեց խորհուրդին, բայց հետո անտեսեց այն։ 1956 թ.թվականի Հոկտեմբերինհոկտեմբերին նա վերադարձավ Եվրոպա եւև հանդիպեց բասկերեն գրող Պիո Բարոայի հետ, որը լուրջ հիվանդ էր ու մահացավ շաբաթներ անց: Ճանապարհորդության ընթացքում Հեմինգուեյը նորից հիվանդացավ եւ բուժում էր ստանում արյան բարձր ճնշման, լյարդի հիվանդության եւ արթրոսկերոզիայի համար:
 
== Ստեղծագործական կյանք ==