«Էռնեստ Հեմինգուեյ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
No edit summary
Տող 47.
Փարիզում գտնվելու առաջին 20 ամիսների ընթացքում Հեմինգուեյը 88 պատմություն է ներկայացրել «''Տորոնտո Աստղ»'' թերթին: Նա գրել է [[Հույն-թուրքական պատերազմ (1919-1922)|հույն-թուրքական պատերազմ]]<nowiki/>ի մասին, որտեղ ինքը ականատես է եղել Զմյուռնիայի այրմանը և գրել է ճանապարհորդական երկեր՝ «Թունա ձկան որսը Իսպանիայում» և «Կամրախայտի որսով ողջ Եվրոպայում, լավագույնը Իսպանիան է, հետո Գերմանիան»:
 
Հեմինգուեյը կոտրվեց, երբ իմացավ որ Հեդլին կորցրել է իր ձեռագրերով լի ճամպրուկը 1922 թվականի դեկտեմբերին [[Ժնև]] ճանապարհորդելիս կորցրել է [[Լիոնյան կայարան]]<nowiki/>ում: Հաջորդ սեպտեմբերին, զույգը վերադառնում է [[Տորոնտո]], որտեղ 1923 թվականի հոկտեմբերի 10-ին ծնվում է նրանց որդին՝ Ջոն Հեդլի Նիքանորը: Նրանց բացակայության ընթացքում տպագրվել է Հեմինգուեյի առաջին գիրքը «Երեք պատմություն և տասը պեոմ»  վերնագրով: Երեք պատմություններից երկուսը պարունակում էին պատմության այն հատվածը ինչը մնաց ճամպրուկի կորուստից հետո և երրորդը հատվածը գրել էր նախորդ տարվա սկզբին Իտալիայում: Հետագա մի քանի ամիսների ընթացքում լույս է տեսել մեր ժամանակների երկրորդ հատորը: Փոքր հատորը ներառում էր վեց վինետներ և տասնյակ պատմություններ, որոնք Հեմինգուեյը գրել էր նախորդ ամառվա ընթացքում, երբ առաջին անգամ այցելել էր Իսպանիա, որտեղ էլ իր համար բացահայտել [[ցլամարտ]]<nowiki/>ի ոգին: Նա կարոտում էր Փարիզը, Տորոնտոն ձանձրալի համարելով, և ցանկանում էր վերադառնալ գրողի կյանքին, այլ ոչ թե ապրել լրագրողի կյանքով:
 
Հեմինգուեյն իր կնոջ Հեդլիի հետ առաջին անգամ այցելել է Սան Ֆերմինի փառատոնփառատոնին [[Պամպլոնա]], Իսպանիայում  1923 թվականին, որտեղ և նա տարվել է ցլարամտով: Այս ժամանակաշրջանում նրան սկսել են կանչել «Պապահայրիկ», նույնիսկ տարիքով ավելի մեծ ընկերները: ՀեմինգվեյներըՀեմինգուեյները վերդարձել են Պամպլոնա   1924 թվականին:, Երրորդերրորդ անգամ 1925 թվականի հունիսին: Այդ տարի նրանք իրենց հետ բերել էին մի խումբ Ամերիկացիամերիկացի և Բրիտանացիբրիտանացի արտասահմանցիների՝ ՀեմինգվեյիՀեմինգուեյի Միչիգնացիմիչիգանցի պատանեկության ընկեր  Բիլ Սմիթին, Դոնալդ Օգդեն Ստյուարտին, Տիկին Դաֆֆ Թվայսդենին, ով վերջերս էր ամուսնալուծվել, նրա սիրեկան Փաթ ԳյութրինԳյութրիին և Հարոլդ Լոբին: Ֆիեստայի ավարտից մի քանի օր հետո, իր ծննդյան օրը՝ հուլիսի 21-ին նա սկսել է  գրել «Արևը նույնպես բարձրանում է», որն ավարտել է ութ շաբաթ անց: Մի քանի ամիս անց, 1925 թվականի Դեկտեմբերին, ՀեմինգվեյներըՀեմինգուեյները տեղափոխվել են Ավստրայի[[Ավստրալիա|Ավստրա]]<nowiki/>յի Շղունց քաղաք ձմեռն անցկացնելու, որտեղ ՀեմինգվեյըՀեմինգուեյը սկսել է լրոջությամբ աշխատել գրվածքի վրա: Պոլինե Պֆեֆֆերը նրանց միացել է Հունվարին և Հեդլիի խորհրդին հակառակ հորդորել է Հեմինգվեյին ստորագրել Սքրիբներսի հետ պայմանագիրը: Հեմինգվեյը լքել է Ասվտրիան դեպի Նյու Յորք կարճատև ճամփորթդության, որպեսզի հանդիպի հրտարակիչներին: Փարիզում կանգ առած ժամանակ՝ մինչ Շղունց վերադառնալը նա սիրային կապ է սկսել Պֆեֆֆեր հետ: Գրվածքն ավարտել է Մարտին: Ձեռագիրը Նյու Յորք է հասել Ապրիլին և վերջնական ուղղումները արվել են 1926 թվականի օգոստոսին Փարիզում: Սքրիբներսը հոկտեմբերին տպագրել է վեպը:
 
«Արևը նույնպես բարձրանում է»-ն համառոտ ներկայացրել է հետ-պատերազմյան սերնդի վիճակը, ստացել լավ կարծիքներ և արժանացել «Հեմինգուեյի լավագույն աշխատանք» կոչմանը: Ինքը Հեմինգվեյը ավելի ուշ նամակ է գրել խմբագիր Մաքս Փերքինսին ասելով, որ գրքի իմաստը ոչ թե սերնդի կործանման մեջ էր այլ երկրի հավիտանականության: Նա կարծում էր, որ հերոսները ծեծված, ջարդված էին, բայց ոչ կորած: