«Լյուդվիգ վան Բեթհովեն»–ի խմբագրումների տարբերություն

| բնօրինակ_անուն = {{lang-de|Ludwig van Beethoven}}

| գույն = non_performing_personnel

}}

'''Լյուդվիգ Վան Բեթհովեն <ref name="ՏՈՒՏ">{{ՏՈՒՏ|section=II.A.3|page=57}}</ref>'''({{ԱԾ}}, {{lang-de|Ludwig van Beethoven}}, {{Audio-IPA|De-Ludwig_van_Beethoven.ogg|[ˈluːtvɪç fan ˈbeːt.hoːfən]}}), [[գերմանացի]] հայտնի կոմպոզիտոր, դաշնակահար, [[դիրիժոր]]:

 

== Կենսագրություն ==

[[Պատկեր:Beethoven house of birth Bonn 2008.jpg|right|thumb|Բեթհովենի տուն֊ թանգարան]]

=== Ծագում ===

 

Լյուդվիգն ընդամենը երեք տարեկան էր, երբ նրա պապը մահացավ։ Չհանայծ դրան, նա Լյուդվիգի համար եղել է ընտանիքի տիպիկ ներկայացուցչի օրինակ<ref>Alexander Wheelock Thayer, Ludwig van Beethovens Leben, S.&nbsp;114. Ludwig van Beethoven, ''Briefwechsel. Gesamtausgabe'', hrsg. von Sieghard Brandenburg, Band&nbsp;1, München: Henle, 1996, Nr.&nbsp;65 und Band&nbsp;5, Nr.&nbsp;1855.</ref>:

Երաժիշտ Անտոն Շինդլերը, ում մոտ մնացել էին Բեթոհովենի զրույցների գրառումներն ամփոփող երկու տետր, ամենայն հավանականությամբ, այրել է դրանք, քանի որ «Դրանցում պահպանվում էին կայսեր, թագաժառանգի և այլ բարձրաստիճան անձանց դեմ կոպիտ, անգութ ելույթներ: Դա Բեթհովենի սիրելի թեման էր. խոսակցության ընթացքում նա մշտապես ըմբոստանում էր իշխանությունների, նրանց օրենքների և որոշումների դեմ»<ref>''Генри Э.'' Заметки публициста. М.: 1988. С. 94</ref>:

 

Կոմպոզիտորն իր առաջին «''Վեց լարային կվարտետը ՝ (Op.18)''» գրել է 1798-1800 ականներին, որը նվիրել էր Արքայազն Լոբկովիցին, ով էլ պատվիրել էր այն։ Ստեղծագործությունների շարքը հրատարակվել է 1801 թվականին։

 

Բեթոհովենի արտաքինը ևս խիստ տարբերվում էր ժամանակակիցների արտաքինից։ Նա գրեթե միշտ գտնվում էր անփութորեն հագնված և չսանրված վիճակում։

 

[[Պատկեր:Beethoven AlmanachDerMusikgesellschaft 1834.jpg|thumb|Բեթհովենը հորինում է Վեցերորդ սիմֆոնիան]]

Բեթհովենը որոշել էր իր ''Երրորդ սիմֆոնիան'' նվիրել Բոնապարտին, սակայն այն ավարտելուց մի քանի ամիս անց տեղի է ունեցել մի իրադարձություն, որը մեծապես ազդել է կոմպոզիտորի վրա և ստիպել նրան վերանվանել իր աշխատանքը: Պատճառն այն էր, որ Բոնապարտը գահ էր բարձրացել ու միապետ հռչակել իրեն: Այս լուրն իմանալուն պես Բեթհովենը զայրացել էր ու բացականչել, որ նա ևս սովորական մարդ է: «Այժմ նա կոտնահարի մարդու բոլոր իրավունքները, կհետևի միայն իր շահին, իրեն վեր կդասի մյուսներից և կդառնա բռնակալ»: Այնուհետև կոմպոզիտորը պատռել է իր ձեռագրով ընծայագիրը և սիմֆոնիան կոչել «Հերոսական» («Eroica») <ref>''Генри Э.'' Заметки публициста. М.: 1988. С. 93</ref>։ Այդ ժամանակ Բեթհովենը 34 տարեկան էր։

Մահվանից կարճ ժամանակ առաջ կոմպոզիտորը «Ֆիդելիոյի» ձեռագիր տարբերակը տվել է իր ընկեր և քարտուղար Շինդլերին՝ ասելով<ref name="Великович" />. ''«Սա իմ հոգու ծնունդն է, որը ստեղծվել է ավելի ուժեղ տառապանքների արդյունքում, քան մյուսները, և ինձ մեծագույն վիշտ պատճառել: Ուստի այն ինձ համար ամենաթանկն է...»''

 

1812 թվականից հետո կոմպոզիտորի ստեղծագործական ակտիվությունը ժամանակավորապես դադարում է։ Սակայն երեք տարի անց սկսում է աշխատել նախկին եռանդով։ Այդ ժամանակ ստեղծվում են դաշնամուրային սոնատներ, երկու սոնատ [[թավջութակ]]ի համար, կվարտետներ, «Հեռավոր սիրեցյալին» վոկալային ցիկլը։ Երկար ժամանակ տրամադրում է նաև ժողովրդական երգերի մշակմանը։ Սակայն Բեթհովենի վերջին տարիների գլխավոր ստեղծագործությունները դարձան երկուսը՝ «Հանդիսավոր պատարագը» և [[Բեթհովենի 9-րդ սիմֆոնիա|9-րդ սիմֆոնիան]] երգչախմբի հետ։