«Էռնեստ Հեմինգուեյ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Նրա սեղմ, բայց և գերհագեցած գրելաոճը մեծ ազդեցություն է ունեցել [[20–րդ դար]]ի [[Արձակ բանաստեղծություն|արձակ]]ի վրա, իսկ արկածներով լի անձնական կյանքը և հասարակական կերպարն ազդել են հետագա սերունդների վրա։ Հեմինգուեյն իր ստեղծագործությունների մեծ մասը գրել է 1920-1950 թվականների ընթացքում. [[1954]] թվականին ստացել է [[Գրականության Նոբելյան մրցանակ|Նոբելյան մրցանակ գրականության ասպարեզում]]։ Հրատարակել է յոթ վեպ, պատմվածքների վեց ժողովածու և երկու ոչ գեղարվեստական աշխատություն։ Նրա երեք վեպերը, պատմվածքների չորս ժողովածուները և երեք ոչ գեղարվեստական աշխատությունները հրատարակվել են հետմահու։ Հեմինգուեյի ստեղծագործություններից շատերը համարվում են ամերիկյան դասական գրականության նմուշներ։

Հեմինգուեյը ծնվել է [[Իլինոյս]] [[նահանգ]]<nowiki/>ում՝ [[Օաք Պարկ|Օուք պարկ]]ում։ Ավագ դպրոցն ավարտելուց հետո աշխատել է «The Kansas City Star» թերթի համար, այնուհետև Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ կամավոր մեկնել է իտալական ռազմաճակատ։ [[1918]] թվականին ծանր վիրավորվել է և վերադարձել տուն։ Հեմինգուեյի պատերազմական տարիների փորձը հիմք հանդիսացավ ''«A Farewell to Arms»'' վեպի ստեղծման համար։

[[1921]] թվականին Հեմինգուեյն ամուսնանում է [[Հադլի Ռիչարդսոն]]ի հետ, ով իր չորս կանանցից առաջինն էր։ Զույգը տեղափոխվում է [[Փարիզ]], որտեղ Հեմինգուեյն աշխատում է որպես թղթակից և ընկնում է [[1920]]–ականների-ականների «[[Կորուսյալ սերունդ|կորուսյալ սերնդի]]» (“Lost Generation”)՝ ներգաղթյալ հասարակության մոդեռնիստ գրողների և արվեստագետների ազդեցության տակ։ Նրա՝ «[[Ֆիեստա (վեպ)|Եվ ծագում է արևը]]» ստեղծագործությունն իր առաջին վեպն էր. Այն տպագրվում է [[1926]] թվականին։

1927 թվականին բաժանվում է Հադլի Ռիչարդսոնից և ամուսնանում Պաուլինա Պֆայֆերի հետ. նրանք բաժանվում են, երբ Հեմինգուեյը վերադառնում է Իսպանիայի քաղաքացիական պատերազմից, որտեղ աշխատում էր որպես լրագրող: Դրանից հետո է, որ նա գրում է «Ում մահն է գուժում զանգը» (“For Whom the Bell Tolls”) վեպը։ [[Մարթա Գելհորն]]ը նրա երրորդ կինն էր ([[1940]] թվական). նրանք բաժանվում են, երբ Հեմինգուեյը [[Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի երկրորդ ճակատ|Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի]] ժամանակ հանդիպում է [[Մերի Ուելշ|Մերի Ուելշին]]։ Հեմինգույը ականատես է դառնում Նորմանդիայում դաշնակից զորքերի ափհանման և գերմանացիներից Փարիզի ազատագրման իրադարձություններին։

[[1952]] թվականին տպագրվում է «[[Ծերունին և ծովը]]» պատմվածքը, որից կարճ ժամանակ անց Հեմինգուեյը մեկնում է [[Աֆրիկա]]՝ [[Սահարա|սաֆարՍաֆարի]]<nowiki/>իի, որտեղ երկու անգամ մահվան եզրին է հայտնվում օդային աղետի պատճառով, որից հետո հաշմանդամ է մնում իր հետագա կյանքի մեծ մասի ընթացքում։ Նա հաճախ այցելում էր իր՝ [[Ֆլորիդա]]յի Քի Ուեսթում ([[1930]]-ականներ) և [[Կուբա]]յում ([[1940]], [[1950]], [[1959]] թվականներ) գտնվող տները. դրանցից բացի, Հեմինգուեյը տուն է գնում Այդահոյում, Քեթչում, որտեղ ինքնասպանություն է գործում [[1961]] թվականին։

Էռնեստ Միլլեր Հեմինգուեյը ծնվել է [[1899]] թվականի [[հուլիսի 21]]-ին [[Իլինոյս]] նահանգի [[Չիկագո]]<ref name = "Reynolds pp 17-18"/> քաղաքի արվարձաններից մեկում՝ [[Օուք պարկ]]ում<ref>Oliver (1999), 140</ref>։ Նրա հայրը՝ Կլարենս Էդմոնդս Հեմինգուեյը, ֆիզիկոս էր, իսկ մայրը՝ Գրեյս Հոլլ-Հեմինգուեյը, երաժիշտ։ Նրանք երկուսն էլ լավ կրթություն էին ստացել և հարգված էին [[Օաք պարկ|Օուք պարկ]]ի պահպանողական համայնքում. մի համայնք, որի մասին մի ժամանակ այնտեղ բնակված [[Ֆրենկ Լլոյդ Ռայթ]]ն ասել է. «''Այդքան շատ եկեղեցիներ այդքան շատ լավ մարդկանց համար''»<ref>Meyers (1985), 4</ref>։ Ամուսնությունից հետո Կլարենսն ու Գրեյսը կարճ ժամանակ ապրել են Գրեյսի հոր՝ Էռնեստ Հոլլի հետ, ում անունով էլ ամուսինները<ref>Oliver (1999), 134</ref> կոչեցին իրենց առաջնեկին։ Հետագայում Էռնեստ Հեմինգուեյն ասում էր, որ իրեն դուր չի գալիս իր անունը<ref group=Ն>Hemingway had five siblings: Marcelline (1898); Ursula (1902); Madelaine (1904); Carol (1911); and Leicester (1915). See Reynolds (2000), 17–1817-18</ref>, քանզի այն զուգորդվում է [[Օսկար Ուայլդ]]ի The Importance of Being Earnest «[[Էռնեստ լինելու կարևորությունը|Լուրջ լինելու կարևորությունը]]»<ref name="Meyers p8">Meyers (1985), 8</ref> թատերգության միամիտ, մինչև իսկ հիմար հերոսի հետ։ Ընտանիքը վերրջապես տեղափոխվում է յոթ սենյականոց իր բնակարանը՝ պատշաճ հարևանությամբ, Գրեյսի համար նախատեսված երաժշտական ստուդիայով և Կլարենսի բժշկական գրասենյակով<ref name = "Reynolds pp 17-18">Reynolds (2000), 17–18</ref>։

[[1913]] -[[1917]] թվականների ընթացքում Հեմինգուեյը հաճախել է [[Օաք Պարկ|Օուք պարկ]]ի և Ռիվեր Ֆորեստի ավագ դպրոց, որտեղ մասնակցել է մի շարք մարզաձևերի պարապմունքների ու մրցումների, ինչպիսիք են բռնցքամարտը, թեթև աթլետիկան, [[ջրագնդակ]]ը և [[ֆուտբոլ]]ը։ Նա գերազանց առաջադիմություն էր դրսևորում անգլերենից. Հեմինգուեյն իր քրոջ՝ Մարսելինի հետ երկու տարի ներգրավված է եղել դպրոցի նվագախմբում։ Պատանի հասակում նա լրագրության դասերի է հաճախել [[Ֆեննի Բիգս]]ի մոտ<ref>Mellow (1992), 21</ref>, ինչպես նաև քրոջ՝ Մարսելինի հետ 2 տարի նվագել է դպրոցի նվագախմբում։<ref name="Reynolds 2000 19"/>։ Դասերի ընթացքում գործում էր հետևյալ սկզբունքը. «Պատկերացնենք, որ դասարանը ամսագրի խմբագրություն է»։ Լավագույն գրողներն իրենց ստեղծագործությունները հանձնում էին «Տրապեզ» դպրոցական ամսագրին։ Ե՛վ Հեմիգուեյը, և՛ Մարսելինն ունեն այնպիսի աշխատանքներ, որոնք հանձնվել են «Տարպեզ»-ին։ Հեմիգուեյի առաջին գործը, որը տպագրվել է [[1916]] թվականի հունվարին, [[Չիկագո]]յի սիմֆոնիկ երգչախմբի ելույթի մասին էր<ref>Griffin (1985), 25</ref>։ Նա շարունակում էր հոդվածներ գրել ու խմբագրել «Տրապեզ»-ը և «Տաբուլա»տարեգիրքը։ Այդ հոդվածներում նա փորձում էր նմանակել սպորտային մեկնաբաններին և օգտագործում էր Ring Lardner, Jr. գրական կեղծանունը՝ հիշեցնելով ,,Չիկագո թրիբյունի,, Ring Lardner-ին, ով մակագրում էր Line O'Type։ Ինչպես [[Մարկ Տվեն]]ը, [[Ստեֆեն Քրեյն]]ը, [[Թեոդոր Դրայզեր]]ը և [[Սինքլեյր Լյուիս|Սինքլեր Լյուիս]]ը՝ Հեմինգուեյը նույնպես վիպասան դառնալուց առաջ լրագրող էր<ref name="Meyers p19ff">Meyers (1985), 19–2319-23</ref>։ Ավագ դպրոցն ավարտելուց հետո Հեմինգուեյն աշխատանքային փորձաշրջան անցավ «Քանզաս Սիթի Սթար» (The Kansas City Star) ամսագրում՝ որպես խմբագիր։ Չնայած այնտեղ աշխատեց ընդամենը վեց ամիս՝ նա իր համար որդեգրեց ամսագրի գրելաոճը. «Օգտագործել կարճ նախադասություններ, օգտագործել կարճ, դյուրընթեռնելի պարբերություններ։ Ապավինել ճկուն անգլերենին։ Լինել դրական, ո՛չ բացասական»<ref>[http://www.kcstar.com/hemingway/ehstarstyle.shtml "Star style and rules for writing"]. ''[[The Kansas City Star]]''. KansasCity.com. Retrieved 30 November 2011.</ref>։

[[1918]] թվականի սկզբին Հեմինգուեյն արձագանքեց [[Կարմիր խաչ]]ի՝ կամավոր մարտիկների հավաքագրման կոչին [[Կանզաս]] քաղաքում և գրանցվեց [[Իտալիա]]յում շտապ օգնության վարորդ դառնալու համար<ref>Mellow (1992), 48–49</ref>: Նա [[Նյու Յորք]]ը լքեց մայիսին և ժամանեց [[Փարիզ]], երբ քաղաքը գտնվում էր գերմանական հրետանու ռմբակոծության տակ<ref name="Meyers p27ff">Meyers (1985), 27–3127-31</ref>: Հունիս ամսին արդեն իտալական ճակատում էր։ Հավանաբար հենց այդ ժամանակ նա առաջին անգամ հանդիպեց Ջոն Դոս Պասոսին, ում հետ տասնամյակներ շարունակ ջերմ բարեկամական հարաբերությունների մեջ էր<ref>Pizer (1986)</ref>: [[Միլան]]ում, հենց առաջին օրը, Հեմինգուեյին ուղարկեցին պայթեցված զինամթերքի գործարանի վայր, որտեղ փրկարարները հավաքում էին մահացած կին աշխատողների մարմինների մասերը։ Այս միջադեպը նա նկարագրել է իր «Մահ կեսօրին» վավերագրական գրքում. «Ես հիշում եմ, որ մահացածների ամբողջական մարմինները փնտրելուց հետո, մենք հավաքում էինք մարմինների մասեր»<ref name = "Mellow57ff">Mellow (1992), 57–60</ref>: Մի քանի օր անց նրան տեղափոխեցին Ֆոսալտա դի Պիավա։

<nowiki> </nowiki>Փարիզում գտնվելու առաջիկա 20 ամիսների ընթացքում Հեմինգուեյը 88 պատմություն է ներկայացրել <nowiki>''</nowiki>Տորոնտո Աստղ<nowiki>''</nowiki> թերթին: Նա խոսացել է հունական-թուրքական պատերազմի մասին, որտեղ ինքը ականատես է եղել Զմյուռնիայի այրմանը և գրել է ճանափարհորդական կտորներ, ինչպիսիք են ՛՛են՝ «Թունա ձկան ձկնորսությունը Իսպանիայում՛՛Իսպանիայում» և ՛՛Իշխան«Իշխան ձկան ձկնորսությունը ողջ Եվրոպայում, ամենալավը ուներ Իսպանիան, հետո Գերմանիան՛՛Գերմանիան»: Հեմինգուեյը կոտրվեց, երբ իմացավ որ Հեդին կորցրել է իր ձեռագրերով լի ճամպրուկը Գարե դե Լիոնում, երբ նա ճանապարհորդում էր Ժնև, որ տեսնի նրան 1922 թվականի դեկտեմբերին: Հաջորդ սեպտեմբերին,զույգը վերադառնում է Տորոնտո, որտեղ 1923 թվականի հոկտեմբերի 10-ին ծնվում է նրանց որդին՝ Ջոն Հեդլի Նիքանորը: Նրանց բացակայության ընթացքում տպագրվել է Հեմինգուեյի առաջին «Երեք պատմություն և տաս պեոմ»  վերնագրով:Երեք պատմություններից երկուսը պարունակում էին պատմության այն հատվածը ինչը մնաց ճամպրուկի կորուստից հետո և երրորդը հատվածը գրել էր նախորդ տարվա սկզբին Իտալիայում: Հետագա մի քանի ամիսների ընթացքում լույս է տեսել մեր ժամանակների երկրորդ հատորը (առանց ներդրման): Փոքր հատորը իր մեջ ընդգրկում էր վեց վինետներ և տասնյակ պատմություններ, որոնք Հեմինգուեյը գրել էր նախորդ ամառվա ընթացքում երբ առաջին անգամ այցելել էր Իսպանիա,որտեղ ինքը բացահայտեց ցլամարտի ոգին:Նա կարոտում էր Փարիզը, համարելով Տորոնտոն ձանձրալի և ցանկանում էր վերադառնալ գրողի կյանքին,այլ ոչ թե ապրել լրագրողի կյանքով:

Հեմինգուեյն իր կնոջ Հեդլիի հետ առաջին անգամ այցելել է Սան Ֆերմինի փառատոն Պամպլոնա, Իսպանիայում  1923 թվականին, որտեղ և նա տարվել է ցլարամտով: Այս ժամանակաշրջանում նրան սկսել են կանչել «Պապա»: Հեմինգվեյները վերդարձել են Պամպլոնա   1924 թվականին: Երրորդ անգամ 1925 թվականի հունիսին: Այդ տարի նրանք իրենց հետ բերել էին մի խումբ Ամերիկացի և Բրիտանացի արտասահմանցիների՝ Հեմինգվեյի Միչիգնացի պատանեկության ընկեր  Բիլ Սմիթին, Դոնալդ Օգդեն Ստյուարտին, Տիկին Դաֆֆ Թվայսդենին, ով վերջերս էր ամուսնալուծվել, նրա սիրեկան Փաթ Գյութրին և Հարոլդ Լոբին: Ֆիեստայի ավարտից մի քանի օր հետո, իր ծննդյան օրը՝ հուլիսի 21-ին նա սկսել է  գրել «Արևը նույնպես բարձրանում է», որն ավարտել է ութ շաբաթ անց: Մի քանի ամիս անց, 1925 թվականի Դեկտեմբերին, Հեմինգվեյները տեղափոխվել են Ավստրայի Շղունց քաղաք ձմեռն անցկացնելու, որտեղ Հեմինգվեյը սկսել է լրոջությամբ աշխատել գրվածքի վրա: Պոլինե Պֆեֆֆերը նրանց միացել է Հունվարին և Հեդլիի խորհրդին հակառակ հորդորել է Հեմինգվեյին ստորագրել Սքրիբներսի հետ պայմանագիրը: Հեմինգվեյը լքել է Ասվտրիան դեպի Նյու Յորք կարճատև ճամփորթդության, որպեսզի հանդիպի հրտարակիչներին: Փարիզում կանգ առած ժամանակ՝ մինչ Շղունց վերադառնալը նա սիրային կապ է  սկսել Պֆեֆֆեր հետ: Գրվածքն ավարտել ՝է Մարտին: Ձեռագիրը Նյու Յորք է հասել Ապրիլին և վերջնական ուղղումները արվել են 1926 թվականի օգոստոսին Փարիզում: Սքրիբներսը հոկտեմբերին տպագրել է վեպը:

«Արևը նույնպես բարձրանում է»-ն համառոտ ներկայացրել է հետ-պատերազմյան սերնդի վիճակը, ստացել լավ կարծիքներ և արժանացել «Հեմինգուեյի լավագույն աշխատանք» կոչմանը: Ինքը Հեմինգվեյը ավելի ուշ նամակ է գրել   խմբագիր Մաքս Փերքինսին ասելով, որ գրքի իմաստը ոչ թե սերնդի կործանման մեջ էր այլ երկրի հավիտանականության: Նա կարծում էր, որ հերոսները ծեծված, ջարդված էին, բայց ոչ կորած: