«Տիգրան Մեծ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Մ․թ․ա․ 66 թվականի [[Սեպտեմբեր|սեպտեմբերին]] Հրահատ Գ-ի ղեկավարած զորքերը մոտենում են [[Արտաշատ|Արտաշատին]] և ճամբար դնում քաղաքից ոչ հեռու։ Անմիջապես սկսվում են հայ-հռոմեական հաշտության բանակցությունները․ այն, ինչին ձգտում էր Հռոմը, ստանում էր առանց ռազմական գործողությունների և զոհերի, թեպետ վերջիններս այդ քայլով խախտում էին պարթևների հանդեպ իրենց պայմանագրային պարտավորությունները։ Տիգրան Կրտսերի փորձերը՝ խոչընդոտելու բանակցությունները, արդյունք չեն տալիս և ընդհակառակը, նա հայտնվում է «խաղից դուրս» վիճակում։ Այսպիսով, երկարատև «պրոքսի» հակամարտությունից հետո կնքվում է հայ-հռոմեական հայշտությանհաշտության պայմանագիր, որով․

[[Արտաշատի պայմանագիր|Արտաշատի պայմանագրի]] կնքմամբ [[Մեծ Հայքի թագավորություն|Մեծ Հայքի թագավորությունը]] պահպանում է իր լիակատար անկախությունը, Հռոմը արտաքին քաղաքականության բնագավառում խրախուսում էր Տիգրան Բ-ի հակապարթևական բոլոր ձեռնարկումները։ Պարթևները՝ դաշնակից Հռոմից ավելին էին սպասում, բայց [[Գնեոս Պոմպեոս|Գնեոս Պոմպեոսը]] [[Արտաշատի պայմանագիր|Տիգրանի հետ կնքած հաշտությունից]] հետո մտադիր չէր նպաստել [[Պարթևաստան|Պարթևական տերության]] ուժեղացմանը, քանզի արևելքում ուժերի հավասարակշռությունը պահանջում էր պաշտպանել Հայքի «արքայից արքային»։ Արտաշատի պայմանագրից հատկապես դժգոհ էր [[Տիգրան Կրտսեր|Տիգրան Կրտսերը]], քանզի նա այժմ պետք է բավարարվեր ֆինանսական միջոցներից զրկված [[Ծոփք|Ծոփքի]] գահով։ Հասկանալով իր վիճակի անհեթեթությունը՝ նա ընդվզում է Պոմպեոսի դեմ և վիրավորում նրա արժանապատվությունը։ Ի պատասխան նրա հանդուգն ելույթի՝ Պոմպեոսի կարգադրությամ վերջինս ձերբակալվում է և ընտանիքի հետ գերեվարվում Հռոմ։ Տիգրան Բ-ն՝ օգտագործելով հռոմեա-պարթևական հակամարտությունները, կարողանում է Պոմպեոսի միջամտությամբ մ.թ.ա. 64-ին Մեծ Հայքին վերադարձնել [[Կորդուք|Կորդուքն]] ու [[Հայոց Միջագետք|Հյուսիսային Միջագետքը]]։ Պոմպեոսն անգամ ճանաչում է Տիգրան Մեծի արքայից արքա տիտղոսը։