«Չափագիտություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Օրենսդրական Չափագիտության''' խնդիրներից է ֆիզիկական մեծությունների կիրառման,էտալոնների և չափման միջոցների ու մեծությունների վերաբերյալ պարտադիր տեխնիկական ու իրավական պահանջների մշակումը, որն ուղղված է չափումների միասնականության ապահովմանը։Այնապահովմանը։ Այն ընդգրկում է չափագիտական գործունեության բոլոր կողմերը՝ միջազգային մակարդակից մինչև առանձին ձեռնարկությունները։ Այս ոլորտին են պատկանում չափման միջոցների հսկման, փորձարկման , ստուգաչափման և բնութագրերի նորմավորման հարցերը։ Չափագիտության հիմնական խնդիրներն են՝ չափումների ընդհանուր տեսության ստեղծումը, ֆիզիկական մեծությունների միավորների ու դրանց համակարգերի կազմումը (տեսական Չափագիտություն), չափման մեթոդների ու միջոցների, չափումների ճշգրտության որոշման մեթոդների, չափումների միասնականության և չափման միջոցների միատեսակության հիմունքների մշակումը (օրենսդրական Չափագիտություն), էտալոնների և չափման նմուշամիջոցների ստեղծումը, չափերի ու չափման միջոցների ստուգումը (կիրառական Չափագիտություն)։ Չափագիտության զարգացման պատմական փուլերն են՝ մետրի էտալոնի հաստատումը ([[Ֆրանսիա]], XVIII դ․ վերջ), միավորների բացարձակ համակարգի ստեղծումը ([[Գաուս Կառլ|Կ․ Գաուս]], [[1832]]), միջազգային [[Մետրական կոնվենցիա]]յի ստորագրումը ([[1875]]), [[Միավորների միջազգային համակարգ]]ի մշակումն ու հաստատումը ([[1960]])։ ԴիտությանԳիտության, [[տեխնիկա]]յի ու արդյունաբերության զարգացման գործում Չափագիտության դերի մեծացման հետևանքով XIX դ․ վերջում և XX դ․ սկզբում մի շարք երկրներում ստեղծվել են չափագիտական հատուկ ինստիտուտներ՝ Չափերի և կշիռների գլխավոր պալատը [[Ռուսաստան]]ում ([[1893]], այժմ՝ [[Մենդելեև|Դ․ Ի․ Մենդելեևի]] անվ․ չափագիտության համամիութենական ԴՀԻ), ֆիզիկատեխնիկական պետական ինստիտուտը [[Գերմանիա]]յում ([[1887]]), [[Ազգային ֆիզիկական լաբորատորի]]ան [[Մեծ Բրիտանիա]]յում ([[1899]])․ Ստանդարտների ազգային բյուրոն [[ԱՄՆ]]-ում ([[1901]]) ևն։ XX դարում ստեղծվել են նաև մի շարք Միջազգային չափագիտական կազմակերպություններ։