«Սեյրան Խաթլամաջյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Սեյրան Հովհաննեսի Խաթլամաջյան''' ({{ԱԾ}}<ref name="ReferenceA">Սուրեն Մուրադյան, Ջերմացնող, տաք գույներով. - Սովետական Հայաստան, Եր., 1978, N. 5 , էջ 32-33, 3 վերատպ.</ref><ref>«Անձինք նուիրեայք» Դրօշակ ԻԵ, տարի, թիւ 13, 6 հոկտեմբեր - 19 հոկտեմբեր 1994</ref>), հայ գեղանկարիչ, գրաֆիկ, հասարակական գործիչ<ref>Դանիել Դզնունի «Հայ կերպարվեստագետներ» 1977 թ. [[Երևան]]</ref>։ Համարվում է հայ աբստրակտ՝ վերացական, արվեստի հիմնադիրներից մեկը։մեկը<ref>Generation of the Seventies — From Friedemann Stöckert’s Collection. Essays by Tatjana Kalugina, Alexandr Borowskij and Elena Basner. Friedemann Stöckert (author). CH. Schroer, 2012, p. 260</ref>։

Շարունակելով գեղանկարչության ազգային ավանդույթները (մասնավորապես՝ [[Մարտիրոս Սարյան]]ի)՝ Խաթլամաջյանը ստեղծել է հայերնի բնության տիպական գծերը ընդհանրացնող խորհրդանշական բնույթի [[բնապատկեր]]ներ («Շինուհայր», 1964, «Հեքիաթային Հայաստան» շարք 1967-ից), հոգեբանական նրբերանգներ բացահայտող դիմանկարներ («Հորս դիմանկարը», 1975, «Ալբերտ Կոստանյան», 1975)<ref>ՀՍՀ, հատոր 4, էջ 703։</ref>։ Վերացական արվեստում իր ոգեշնչման աղբյուրն էին Վասիլի Կանդինսկու և Արշիլ Գորկու ստեղծագործությունը։ Միաժամանակ մոտ էր Մարտիրոս Սարյանի (1880-1972) արվեստին, որի հետ, չնայած տարիքային մեծ տարբերության, երկար տարիներ կապված էր խորը, հոգևոր մտերմությամբ։մտերմությամբ<ref name="ReferenceA"/> Դեռ երիտասարդ տարիներից Խաթլամաճեանը ստեղծել էր իր սեփական գեղարվեստական լեզուն, որը, Սարյանի խոսքերով, հիմնված էր բարձր պրոֆեսիոնալիզմի և արվեստի պատմության խորը գիտելիքների վրա։<ref>Мартирос Сарьян, Краски южного солнца. – Комсомольская правда, 1967, 23 марта</ref>։ Աչքի էր ընկնում գունային զորեղ զգացողությամբ։ Սէյրան Խաթլամաճեանը արտահայտվել է թե՛ փափուկ, թափանցիկ հույզերի նրբերանգներով և թե՛ առույգ, խանդավառ գույների արարչական լեզվով իր ուրույն ասելիքը։ասելիքը<ref>Марина Степанян: ''Сейран Хатламаджян - зачинатель абстракционизма в армянском изобразительном искусстве'', Design Deluxe, no 4 апрель 2012, стр. 43</ref>։ Սէյրան Խաթլամաճեանի ձեռագիրը առաջին իսկ հայացքից ճանաչելի է։ Եվ եթե իր վաղ շրջանի բնանկարներն ու դիմանկարները մեզ տեղափոխում են խաճախ սարյանական աշխարհ, ապա իր «Հեքիաթային Հայաստան»-ում և աբստրակտ ժանրում Խաթլամաճեանը չի նմանվում ո՛չ մի նկարչի։ Չի՛ կրկնել անգամ ինքն իրեն։ 50-ական, 60-ական, 70-ական, 80-ական և 90-ական թվականների վերացական կտավներում Խաթլամաճեանը վերակերտվում է՝ արտահայտելով իր մտքի գաղափարային զարգացումը՝ թէ՛ որպես գեղանկարիչ և թե՛ որպես մտավորական, այդպիսով նորարար փուլեր առաջացնելով իր իսկ արվեստում։արվեստում<ref>Մարինա Ստեփանյան, ՍԵյրան Խաթլամաճեան։ Կերպարվեստ, Եր., N. 1-2 (15-16) 2008, էջ. 40</ref>։