«Ալեքսանդր Դյումա (հայր)»–ի խմբագրումների տարբերություն

Դյուման դարձավ Արսենալում գտնվող Նոդյե սալոնի մշտական հաճախորդը։ Այնտեղ նոր դպրոցի՝ [[ռոմանտիզմ]]ի ներկայացուցիչներն էին հավաքվում։ Դյուման առաջանիններից էր, որ անդրադարձավ ժամանակակիկց կյանքի դրամային և խիզախություն արեց անդրադառնալ ժամանակակից հասարակությանը։ Նոր էր նաև այն, որ հեղինակը իր ժամանակակից մարդուն այնպիսի զգացումներ է տվել, որը հատկանշական է Վերածննդի դարաշրջանին։ «[[Անտոնի (պիես)|Անտոնի»]] պիեսում նա ներկայացրել է իր կյանքի դրվագներից մեկը։ Այդ ժամանակ Դյուման տառապում էր բանաստեղծուհի Մելանի Վալդոր նկատմամբ ունեցած կրքոտ սիրով, որը և իր պիսում հանդես է գալիս [[Ադել դ’Էրվե]]ի կերպարով։ Դրամայի շնորհանդեսը կայացել է [[1831]] թվականի [[մայիսի 3]]-ին [[Պորտ Սեն Մարտեն]]ի թատրոնում։ Գլխավոր դերակատարներն էին [[Մարի Դորվիլ]]ը և [[Պիեռ Բոկաժ]]ը: Պիեսի բեմադրությունը «[[Էրնարի (պիես)|Էրնարի»]] պիեսի շնորհանդեսից պակաս աղմուկ չբարձրացրեց։չբարձրացրեց<ref name="М114">А. Моруа. Три Дюма. - М.: Пресса, 1992, с. 114</ref>։

| archivedate = 2012-10-16 }}{{ref-ru}}</ref><ref>[http://www.mojgorod.ru/volgorad_obl/volgograd/index.html «Իմ քաղաքը»]{{ref-ru}}</ref>, Աստրախան, Անդրկովկաս։ Ռուսաստան կատարված իր ճանապարհորդությունների վերաբերյալ նա գրել է «Ճանապարհորդական տպավորություններ. Ռուսաստանում» գիրքը։գիրքը<ref>{{cite book | last = Дюма | first = Александр | title = Путевые впечатления. В России | publisher = Ладомир | year = 1993 | pages = 1340 | url = | isbn = 5-86218-038-9}}</ref>։

Մահացել է 1870 թվականի դեկտեմբերին և ի սկզբանե թաղվել իր ծննդավայրում՝ [[Վիլլ-Կոտրես]]ի [[Էնա]] շրջանում։ Նրա մահը ստվերվեց [[Ֆրանկո-պրուսական պատերազմ]]ով, իսկ ավելի ուշ փոփոխվող նորաձևությունը նվազեցրեց նրա ճանաչումը։ Ավելի ուշ՝ քսաներորդ դարում, այնպիսի գիտնականներ, ինչպիսիք էին Ռեջինալդ Համելը և Քլոդ Շոփը, առաջ բերեցին նրա արվեստի քննադատական վերակագնում և նորովի մեծարում, ինչպես նաև ձեռնամուխ եղան կորած գործերը գտնելուն։գտնելուն<ref name="Hamel">[http://www.iforum.umontreal.ca/ForumExpress/Archives/vol4no1en/article02_ang.html French Studies: "Quebecer discovers an unpublished manuscript by Alexandre Dumas"], ''iForum'', University of Montreal, 30 September 2004, accessed 11 August 2012</ref>։ Սա նպաստեց, որպեսզի [[2002 թվական]]ին Դյուման վերաթաղվի [[Փարիզի Պանթեոնում]]. պատիվ, որ վերապահվում է ֆրանսիական արվեստի մեծություններին։մեծություններին<ref>[http://web.archive.org/web/20080820091722/http://www.guardian.co.uk/education/2008/may/06/highereducationprofile.academicexperts John Crace // Claude Schopp: The man who gave Dumas 40 mistresses]</ref>։

2002 թվականին Դյումայի երկուհարյուրամյակի կապակցությամբ [[Ֆրանսիայի Հանրապետություն|Ֆրանսիայի Հանրապետության նախագահ]] [[Ժակ Շիրակ]]ը հարգանքի տուրք է մատուցույմ մեծ գրողին՝ նրա աճյունն ամփոփելով [[Փարիզի Պանթեոն]]ում, որտեղ թաղված են բազմաթիվ ֆրանսիացի լուսավորականներ։լուսավորականներ<ref name="Hamel"/> Արարողությունը եթեր հեռարձակվեց. նոր դագաղի վրա գցված էր կապույտ թավշե կտոր և պահպանվում էր չորս հեծյալների կողմից, որոնք հագնված էին [[Ֆրանսիայի Հանրապետական պահակախումբ|Հանրապետական պահակախմբի]] չորս [[հրացանակիր]]ների պես։ Դագաղը ամբողջ Փարիզով տանելով հասցրին Պանթեոն։<ref name="Webster">{{cite web | url=http://www.guardian.co.uk/world/2002/nov/30/paulwebster?INTCMP=ILCNETTXT3487 | title=Lavish reburial for Three Musketeers author |work=The Guardian |location=UK | date=նոյեմբերի 29, 2002 | accessdate=2012 թ․ հունվարի 31 | author=Webster, Paul}}</ref>։ Իր խոսքում նախագահ Ժակ Շիրակն ասաց.

Շիրակը խոստովանեց, որ Ֆրանսիայում եղել է ռասիզմ, և ասաց, որ Պանթեոնում վերահուղարկավորումը այն ճանապարհն է, որով շտկում են սխալները, քանի որ Ալեքսանդր Դյուման կանգնած է այնպիսի մեծ հեղինակների կողքին, ինչպիսիք են [[Վիկտոր Հյուգո]]ն և [[Էմիլ Զոլա]]ն:<ref name="Շիրակ"/><ref>{{cite web | url=http://www.parisphotogallery.com/Paris/photos/monuments/Pantheon/Interior_crypt_Victor_Hugo_Alexandre_Dumas_Emile_Zola_10526.htm | title=Paris Monuments Panthéon-Close up picture of the interior of the crypt of Victor Hugo (left) Alexandre Dumas (middle) Émile Zola (right) | publisher=ParisPhotoGallery | accessdate=30 հունվարի 2012}}</ref>։ Շիրակը նշեց, որ Ֆրանսիան տվել է [[Ֆրանսիացի գրողների ցանկ|բազմաթիվ մեծ գրողներ]], բայց նրանցից ոչ մեկի գործերն այնքան չի ընթերցվում, որքան Դյումայինը։ Նրա վեպեը թարգմանվել են աշխարհի ավելի քան 100 լեզուներով։ Ի լրումն այս ամենի, այդ վեպերի հիման վրա նկարահանվել են ավելի քան 200 կինոնկարներ։

2005 թվականի հունիսին Ֆրանսիայում լույս տեսավ Դյումայի վերջին վեպը՝ [[«Սուրբ Հերմինեի ասպետը»]]: Ներկայացնելով [[Տրաֆալգարյան ճակատամարտ]]ը՝ Դյուման գեղարվեստական նկարագրությամբ ներկայացրել է [[Հորացիո Նելսոն|լորդ Նելսոնի]] սպանությունը (նա սպանվել է անհայտ դիպուկահարի կողմից)։ Վեպը գրվել և մասերով հրատարակվել է 1869 թվականին, բայց վերջնականապես ավարտեց մահվանից քիչ առաջ։ Սա Սուրբ Հերմինեի եռագրություն երրորդ մասն էր։ Դումայագետ Քլոդ Շոփը 1990 թվականին պահոցում նկատեց մի նամակ, որը թույլ տվեց նրան բացահայտել անավարտ աշխատանքը։ Շոփը վերջապես գրեց վերջին երկուս ու կես մասերը՝ հիմնաված հեղինակի հուշագրությունների վրա։վրա<ref name="Քրեյս">{{cite web |url=http://www.guardian.co.uk/education/2008/may/06/highereducationprofile.academicexperts |title=Քլոդ Շոփ: The man who gave Dumas 40 mistresses |accessdate=19 օգոստոսի 2008 |last=Քրեյս |first=Ջոն |authorlink=Ջոն Քրեյս (գրող)|date=6 մայիսի 2008 |work=The Guardian |location=UK | archiveurl= http://web.archive.org/web/20080820091722/http://www.guardian.co.uk/education/2008/may/06/highereducationprofile.academicexperts| archivedate= 20 օգոստոսի 2008 <!--DASHBot-->| deadurl= no}}</ref>։ Հրատարակվել է Ֆեբուս հրատակչության (Editions Phébus) կողմից 60, 000 օրինակով և դարձել է լավագույն վաճառվող գիրքը։ 2006 թվականի թարգմանվել է անգլերեն [[«Վերջին ասպետը»]] վերնագրով և այնուհետև թարգմանվեց այլ լեզուներով<ref name="Քրեյս"/> Շոփն արդեն գտել է Սուրբ Հերմինեի սագայի հետ առնչվող լրացուցիչ նյութեր և դրանք 2008 թվականին միասնականորեն հրապարակել է «Le Salut de l'Empire»-ում։<ref name="Քրեյս"/>

Դյումայի գրչի բեղունությունը զարմացնում էր, իսկ նրա գրքերի շռնդալից հաջողությունը ծնում էր նախանձ և բազմաթիվ թշնամիներ։ [[1845 թվական]]ին լույս տեսավ Էժեն դը Մերիկուրի «Վեպերի գործարան «Ալեքսանդր Դյումա և ընկերներ առևտրի տուն» պամֆլետը, որտեղ հեղինակը ոչ միայն մեղադրում էր Դյումային նրանում, որ նա անխնա շահագործում էր [[Գրպանային գրող|գրականության նեգրերին]], այլև մտավ նրա անձնական կյանք։կյանք<ref name="М197">Մերիկուրն ինքն է առաջարկել Դյումային համագործակցություն՝ մերժում ստանալով՝ բողոք ներկայացրեց «Գրականագետների միություն», պահանջեց Էմիլ դը Ժերարդենից, որ «Լյա Պրեսսը» հրաժարվի Դյումայի գործերը հրատարակելուց: Ավելի ուշ հենց դը Մերիկուրին մեղադրեցին համահեղինակների անունները թաքցնելու մեջ. «գրականության նեգրերից» մեկի՝ Ռոշֆորի «Էժեն դը Մերիկուր և ընկերներ առևտրի տուն» պամֆլետը լույս տեսավ 1857 թվականին: Տե՛ս նաև А. Моруа. Три Дюма. - М.: Пресса, 1992, с. 196-197</ref>։ Դյուման Մերիկուրին դատի տվեց և շահեց գործը, բայց նրան չհաջողվեց կանխել իրեն վարկաբեկող շշուկների տարածումը։ Պամֆլետի լույս տեսնելու հետ կապված՝ նա խնդրեց Մակեին նամակ գրել, որտեղ նա հրաժարվում էր Դյումայի հետ ստեղծած գրքերի վերահրատարակման իր իրավունքներից։ Մակեն մասնավորապես գրում էր.