«Վարդանանք (պատմավեպ)»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Տող 15.
[[Պարսկաստան]]ը երկարամյա պատերազմներից հետո որոշում է հպատակ երկրներին ընդունել տալ զրադաշտական կրոնը: Հատուկ հրովարտակով [[Հազկերտ Բ|Հազկերտ]]ը նամակ է ուղարկում և պահանջում կամ ընդունել զրադաշտական կրոնը և խաղաղ ապրել, կամ հակառակ դեպքում ներկայանալ իրեն՝ Նյուշապուհ քաղաք: Տեղի է ունենում խորհրդակցություն, որտեղ արդեն Վասակյանց և Վարդանանց միջև հակամարտությունը զգացվում էր: Ժողովին ներկա չի լինում հայոց մարզպանը՝ Վասակը: Վասակյանք ասում են, որ նամակն ուղղված է միայն հայոց հոգևորականության և նրանք կապ չունեն այդ նամակի հետ, բայց Վարդանը հակադարձում է նրան և ասում, որ վտանգը կախված է ողջ Հայաստանի և բոլոր նախարարությունների վրա:
Բազմաթիվ վեճերից հետո որոշվում է պատասխան նամակ ուղարկել և մերժել Հազկերտին: Նամակը կազմում են [[Եղիշե]]ն, [[Ղևոնդ Երեց]]ը և [[Եզնիկ Կողբացի]]ն: Պատասխան
Եվ քանի որ մերժում են, պետք է գնային Պարսկաստան և ժամանակ շահել, քանի որ կռիվն անխուսափելի էր: Այդ ընթացքում կամփոփվեր հայոց զորագունդը և [[Վարդան Մամիկոնյան|Վարդան]]ի տղան՝ Զոհրակը, կվերադառնար: Մոտեցավ մեկնելու ժամը և հայոց նախարարները ճանապարհ ընկան: Նրանց հետ գնում էին նաև Վասակի տղաները՝ Բաբիկն ու Ներսիկը, սակայն նրանք չէին ուզում գնալ, այլ ուզում էին մնալ և կռվել Վարդանի կողքին: Հասնելով Նյուշապուհ
Այսպիսով առերես պարսկանալուց հետո մոգպետի և 700 մոգերի հետ վերադառնում են Հայաստան: Այդ ընթացքում հայոց Այրուձին փախել էր և նրանց հետ փախած
Մեկ տարվա ընթացքում Վարդանը հավաքեց հայոց զորքը և նախապատրաստվեց կռվին: [[451]] թվականի [[մայիսի 26]]-ին տեղի ունեցավ [[Ավարայրի ճակատամարտ]]ը և ինչպես Եղիշեն էր բնութագրում. «… ոչ թե մի կողմը հաղթեց և մյուս կողմը պարտվեց, այլ քաջերը քաջերի դեմ դուրս գալով՝ երկու կողմերն էլ պարտություն կրեցին»:
Տող 28.
=== Պատմական շրջան ===
[[Դերենիկ Դեմիրճյան]]ը նկարագրում է [[5-րդ դար]]ում Հայաստանում տեղի ունեցող իրադարձությունները, երբ պարսից [[Հազկերտ II]] թագավորի հարկահանները ծանրացրել էին [[Հայաստան]]ի վիճակը և ցանկանում էին [[Հայաստան]]ում հաստատել
== Պատասխան թուղթը ուղղված արյաց տերությանը ==
{{Քաղվածք|«[[Հովսեփ Ա Վայոցձորցի|Հովսեփ Կաթողիկոսը]] մեծամեծներից մինչև փոքրերը միաբանյալներով հանդերձ, մեծ Հազարապետիդ արյաց և անարյաց, Միհրներսեհիդ, շատ խաղաղասեր մտքով ողջույն է հղում ամենամեծ Սպարապետիդ արյաց: Եթե մի փոքր մի կողմ նետեիր քո իշխանության փքել մեծացնելը և ընկերաբար պայքար մտնեիր, գիտեմ, որ ուրիշ անգամ ամեն բանով դու շատ իմաստուն ես: Աշխարհս նյութեղեն է, և նյութերը տարբեր-տարբեր և իրարու հետ հակառակ. մեկ է այս հակառակորդների ըստեղծողը, որ սրանց իրար է բերում, սիրելությամբ հաշտեցնում: Մեղմացնում է կրակի ջերմությունը օդի հովությամբ, օդի դժնդակ խստությունը՝ կրակի արծարծմամբ, նույնպես և մանրամաղ փոշիացած հողը՝ ջրի սալահատակ պնդացած հողի կպչելով: Այս
== Վեպի հերոսներ ==
|