Աբել Բոնար

Աբել Բոնար (ֆր.՝ Abel Bonnard, դեկտեմբերի 19, 1883(1883-12-19), Պուատիե, Վյեն, Ֆրանսիա - մայիսի 31, 1968(1968-05-31), Մադրիդ, Իսպանիա), ֆրանսիացի բանաստեղծ, գրող, քաղաքական և պետական գործիչ, Վիշի վարչակարգի կառավարության ժամանակ ժողովրդական կրթության նախարար (18.04.1968-20.08.1944), դավաճան։

Եղել է Ֆրանսիական ակադեմիայի անդամ (1932 թվականից, 1946 թվականին որպես հայրենիքի դավաճան զրկվել է կոչումից)։

Կենսագրություն

Կրթությունն ստացել է Մարսելում, հետո ավարտել է Փարիզի Լյուդովիկոս Մեծի անվան լիցեյը (Lycée Louis-le-Grand), ուսումնասիրել է գրականության պատմություն Լուվրի դպրոցում (École du Louvre)։ Ավարտել է Հռոմի Ֆրանսիական բարձրագույն դպրոցը։

1932 թվականին ընտրվել է Ֆրանսիական ակադեմիայի 12-րդ նստաշրջանի անդամ:

Եղել է ակտիվ քաղաքական գործիչ, որի հայացքները 1920 թվականի վերջին և 1930 թվականի սկզբին աստիճանաբար զարգանում են ֆաշիզմի ուղղությամբ: Շառլ Մորասի գաղափարների հետևորդն էր, «Ակսյոն ֆրանսեզ»-ի ղեկավարը՝ հռչակելով ազգային վերածննդի գաղափարներ: Ֆրանսիական գրականության մեջ այդ շարժումն անվանել են «ռոմանական դպրոց»։ Նրա հետադիմական տեսությունը վկայում էր բուրժուական ժողովրդավարության և կապիտալիզմի ճգնաժամի մասին, հիասթափություն խորհրդարանականությունից և գիտությունից, որոնց հակադրվում էր կրոնը:

Ֆրանսիացի ազգայնականները նրան կոչել են la Gestapette: Եղել է համասեռամոլ, անունը կապված է եղել մի քանի աղմկոտ պատմությունների հետ:

Լավալի կոլլաբորացիոնիստական կազմում եղել է 4 նախարարնեից մեկը եղել է, որ ստորագրել է 1944 թվականի հուլիսի 5-ի պաշտոնական պայմանագիրը, որը քննադատում էր իր սեփական կառավարությանը Երրորդ ռեյխին «անբավարար» օգնության համար։

Ա. Բոնարը եղել է Ֆրանսիական ակադեմիայի առաջին անդամներից։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո ֆաշիստական Գերմանիայի հետ համագործակցության համար հեռացվել է անդամությունից։

Ա. Բոնարը ֆրանսիական դատարանի կողմից հեռակա դատապարտվել է մահապատժի Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ կոլլաբորացիոնիստական գործունեության համար։ Ֆրանսիայից փախել է Իսպանիա, որտեղ ստացել է քաղաքական ապաստարան։ 1960 թվականին դատական վերաքննության համար վերադարձել է Ֆրանսիա։ Դատապարտվել է սիմվոլիկ պատժի՝ 10 տարի աքսոր՝ սկսած 1945 թվականից, սակայն չբավարվելով դատավճռով՝ որոշել է վերադառնալ Իսպանիա, որտեղ ապրել է մինչև 1968 թվականը՝ կյանքի վերջ։

Ընտրյալ մատենագրություն

• «Les Familiers» (1906)
• «Les Histoires» (1908)
• «Les Royautés» (1908)
• «La Vie et l’Amour» (1913)
• «Le Palais Palmacamini» (1914)
• «La France et ses morts» (1918)
• «Notes de voyage : En Chine (1920—1921), 2 vol.» (1924)
• «Éloge de l’ignorance» (1926)
• «La vie amoureuse d’Henri Beyle» (1926)
• «L’Enfance» (1927)
• «L’Amitié» (1928)
• «L’Argent» (1928)
• «Saint François d’Assise» (1929)
• «Rome» (1931)
• «Le drame du présent: Les Modérés» (1936)
• «Savoir aimer» (1937)
• «L’Amour et l’Amitié» (1939)
• «Pensées dans l’action» (1941)
• «Ce monde et moi» (1992)

Պարգևներ

• Պատվո Լեգեոնի շքանշանանակիր
• Ռազմական խաչ 1914-1918
• Prix de Poésie (1906)
• Prix Archon-Despérouses (1909)
• Ֆրանսիական ակադեմիայի գրական մեծ մրցանակ (1924)