«Ռուս-թուրքական պատերազմ (1877-1878)»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չ ուղղագրական |
No edit summary |
||
Տող 144.
Ռուսները պետք է ավելի շատ զորք ուղարկել Պլևնա և որոշեցին հանել ամրոցի պաշարումը և նույն ժամանակ<ref>{{Citation | title = Reminiscences of the King of Roumania | publisher = Harper & Brothers | year = 1899 | page = 275 | url = https://archive.org/stream/reminiscencesofk00kremiala#page/274/mode/2up}}.</ref> խնդրեցին ռումինացիների տրամադրել հավելյալ զորք: Օգոստոսի 9-ին Սուլեյման փաշան 30.000 զորքով փորձեց օգնության հասնել Օսման փաշային, սակայն նրան կանգնացրեցին բուլղարացիները [[Շիպկայի ճակատամարտ]]ում: Երեք օր տևած կռիվներից հետո բուլղարացի կամավորներին օգնության հասան ռուսական զորքերը Գեներալ Ռեդեսկիի գլխավորությամբ և թուրքերը նահանջեցին: Դրանից քիչ հետո ռումինական զորքերը անցան Դանուբը և միացան պաշարմանը:
Օսմանցիները Պլևնայի շրջակայքում կառուցեցին մի քանի ամրություններ, որոնց թիվը ռուսները և ռումինացիները աստիճանաբար կրճատեցին<ref>{{Citation | last = Furneaux | first = Rupert | title = The Siege of Pleven | year = 1958}}.</ref>{{Sfn|von Herbert|1895}}: Ռումինական 4-րդ դիվիզիան Գեներալ [[Գեորգի Մանու]]ի գլխավորությամբ չորս արյունալի փորձից հետո նվաճեց Գրիվիստա ամրոցը և պահեց այն մինչև պաշարման ավարտը: Պլևնայի պաշարումը (1877 թվականի հուլիսից դեկտեմբեր) հաղթանակով ավարտվեց միայն երբ ռուսները և ռումինացիները կտրեցին թուրքերի բոլոր մատակարարման ուղիները: Երբ մատակարարումները քչացան Օսման փաշան փորձեց ճեղքել ռուսների պաշարումը Օպանեցի ուղղությամբ: Դեկտեմբերի 9-ի կեսգիշերին, օսմանցիները կամուրջներ փռեցին Վիտ գետի վրա, անցան այն և ճեղքեցին ռուսների առաջին գծի խրամատները: Այստեղ կռիվը փոխվեց ձեռնամարտի: Ռուսները շատ լինելով օսմանցիներից հինգ անգամ հետ մղեցին նրանց Վիտ գետի մյուս ափ: Օսման փաշան վիրավորվեց ոտքից: Շարունակելով մարտը օսմանցիները հասկացան որ այն պարտվում են, նահանջեցին քաղաք` կորցնելով 5.000 զինվոր, ռուսները ունեցան 2.000 կորուստ: Մյուս օրն Օսման փաշան հանձնեց քաղաքը և իր սուրը հանձնեց ռումինացի գնդապետ
Այս ժամանակից սկսած Սերբիան վերջապես դրամային օգնություն ստացավ Ռուսաստանից և նորից պատերազմ հայտարարեց Օսմանյան կայսրությանը: Այս ժամանակ սերբական բանակում ավելի քիչ ռուս սպաներ կային, սակայն շատ սպաներ մեծ փորձ ունեցին 1876-77 թվականների պատերազմում: [[Միլան I (Սերբիայի թագավոր)|Արքայազն Միլան Օբրենովիչ]]ի ֆորմալ հրամանատարության ներքո (փաստացի հրամանատարն էր գլխավոր շտաբի պետ Գեներալ [[Կոստա Պրոտիչ]]ը) Սերբական բանակը հարձակման անցավ ներկայիս արևելյան Սերբիայի հարավով: Նախատեսվում էր հարձակում օսմանյան [[Սանյակ Նովի Պազար]]ի վրա, սակայն այն հետ կանչվեց Ավստրո-Հունգարիայի դիվանագիտական ճնշման արդյունքում, ինչը Սերբիան և Մոնտենեգորն ցանկանում էին կցել իրենց և որը ընկած էր Ավստրո-Հունգարիայի ազդեցության գոտում: Օսմանցիները թվով քիչ էին ի տարբերություն նախորդ պատերազմի և ընտրել էին ամրացված պաշտպանողական մարտավարություն: Ռազմական գործողությունների ավարտին սեբերը նվաճեցին Ակ-Պալանկան (այժմյան [[Բելա Պալանկա]]), [[Պիրոտ]]ը, [[Նիշ]]ը և [[Վրանե]]ն:
| |||