«Մասնակից:Dunichka/Ավազարկղ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Յոհան Էկը խոսելով կայսրության անունից, որպես Թրիերի արքեպիսկոպոսի օգնական,ներկայացնում է Լյութերի սեղանին դրված գրվածքները և հարցնում թե արդյոք դրանք իր գրքերն են և թե նա է դրանց բովանդակության հեղինակը:Լյութերը հաստատում է, որ նա է դրանց հեղինակը, սակայն ժամանակ է խնդրում երկրորդ հարցին պատասխանելու համար:Նա աղոթում է, խորհրդակցում են համախոհների հետ և հաջորդ օրը տալիս պատասխանը:

 

 

Այս խոսքի վերջում Լյութերը բարձրացնում էձեռքը.«ավանդական ողջույն մրցամարտում հաղթած ասպետից»:Մայքլ Մուլլեթթը այս խոսքը դիտարկում է որպես.«համաշխարհային դասական դարակազմիկ հռետորաբանություն»:<br />

<blockquote>

Therefore let everyone who can, smite, slay, and stab, secretly or openly, remembering that nothing can be more poisonous, hurtful, or devilish than a rebel ... For baptism does not make men free in body and property, but in soul; and the gospel does not make goods common, except in the case of those who, of their own [[Free_will_in_theology#Lutheranism|free will]], do what the apostles and disciples did in Acts 4 [:32–37]. They did not demand, as do our insane peasants in their raging, that the goods of others—of Pilate and Herod—should be common, but only their own goods. Our peasants, however, want to make the goods of other men common, and keep their own for themselves. Fine Christians they are! I think there is not a devil left in hell; they have all gone into the peasants. Their raving has gone beyond all measure.<ref>Jaroslav J. Pelikan, Hilton C. Oswald, ''Luther's Works'', 55 vols. (St. Louis and Philadelphia: Concordia Pub. House and Fortress Press, 1955–1986), 46: 50–51.</ref>

</blockquote>

 

 

<gallery mode="packed" heights="180">

</gallery>