«Թաթուլ Հուրյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Թաթուլ Սամսոնի Հուրյան (Խաչատրյան) ծնվել է [[1912]] թ. [[հուլիսի 4]]-ին Արևմտյան Հայաստանի Սուրմալուի գավառի [[Թեջրլու]] գյուղում, չքավոր գյուղացու ընտանիքում։ Նա աչք է բացել համատարած վշտի ու կարիքի մեջ։ Շուտով գալիս են աղետի տարիները. սկսվում է համաշխարհային պատերազմը, որը սանձազերծեց թուրք բարբարոսներին։ Այնուհետև հաջորդում է ջարդերի շրջանը։ Խուսափելով համատարած բնաջնջումից լքելով հայրենի տունը՝ Հուրյանենց ընտանիքը բռնեց գաղթի տառապալից ճանապարհը և անցավ Անդրկովկաս։ Նրանք բնակություն հաստատեցին Երևանից ոչ հեռու գտնվող Փարաքար գյուղում, այնուհետև տեղափոխվեցին Զեյվա (այժմ [[Տարոնիկ]])։ Հենց այստեղ էլ 1920 թ. մահանում է Թաթուլի մայրը՝ Սաթենիկ Խաչատրյանը։ Մոր մահը ցնցում է երեխային։ Այդ խոր վիշտը նրա հոգում ապրում է երկար տարիներ։ Թաթուլի հայրը՝ Սամսոն Եսայի Խաչատրյանը, կնոջ մահից հետո իր երկու երեխաների՝ Թաթուլի և Անգինի (ծնված 1914 թ.) հետ տեղափոխվում են Հոկտեմբերյանի շրջանի Էվջիլար (այժմ Արազափ) գյուղը։ Նույն թվականին Սամսոն Խաչատրյանը բարեկամների խորհրդով նորից է ամուսնանում։ Թաթուլի հայրը միջահասակ, կենսուրախ, անմիջական բնավորությամբ հողի աշխատավոր էր։ Հաճախ էր երեխաներին պատմում հեքիաթներ, լեգենդներ, առակներ։ Աշխատանքի ընկերները հաճախ էին խնդրում հետաքրքիր պատմություններ պատմել։ Նույնիսկ պատրաստ էին նրա փոխարեն աշխատել, միայն թե չզրկվեն նրան լսելու բավականությունից։ Ոչ մի կրթության չուներ, բայց տառաճանաչ էր։ Թաթուլը իր ստեղծագործելու շնորքը ժառանգել էր հորից։ Մանուկ Թաթուլը ութ տարեկանից արդեն հոգսի մեջ էր, զբաղվում էր գյուղական զանազան աշխատանքով։ Հուրյանի լույս տեսած երգերի ժողոցածուների մի մասը բացվում է «[[Աստղ]]» բանաստեղծությամբ, որը պոետի մանկության ու երազների սքանչելի պատկերն էր տալիս։ Նկարագրելով գիշերը՝ «[[վառվող ու մարող աստղերով]]», հոգեբանական մի պահի միջոցով Հուրյանը հիշում է իր մանկությունը, բարկ տատին և նրա չարագուշակ զրուցը, թե իր նորածին թոռը աստղից զուրկ է։▼