«Սրբազան Հռոմեական կայսրություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Պատմության ընթացքում կայսերական գահն ընտրովի էր, ինչը կտրուկ տարբերում էր Սրբազան Հռոմեական կայսրությունը նրա ժամանակակից այլ եվրոպական միապետություններից, բացառությամբ [[Ռեչ Պոսպոլիտա]]յի: Սկզբնապես կայսր էր ընտրվում Գերմանիայի առավել հզոր իշխանական տների անդամներից մեկը, որը ազգակցական կապեր ուներ թագավորական ընտանիքի հետ ({{lang-de|Geblütsrecht}}): Սակայն ինվեստիտուրայի համար պայքարում կայսրերի պարտությունից հետո արյունակցական կապի սկզբունքը դադարեց հաշվի առնվել, և ընտրությունները ձեռք բերեցին ավելի ազատ բնույթ: Այնուամենայնիվ, իշխող կայսրերը մշտապես փորձում էին ապահովել գահը իրենց զավակների համար իրենց կյանքի օրոք՝ դրանով հիմնադրելով սեփական կայսերական հարստություններ: [[1438]]-ից առ 1806 թավական կայսերական գահը գրեթե մշտապես (բացառությամբ 1742—1745 թթ.) զբաղեցնում էին նոր ժամանակի առավել հզոր գերմանական արքայատոհմի՝ [[Հաբսբուրգներ]]ի հարստության ներկայացուցիչները, որոնք լայնածավալ տիրույթներ ունեին կայսրության տարածքներից դուրս և առաջատար դեր էին խաղում Եվրոպայում:

 

 

В [[Средние века]] полномочия императора ограничивали лишь обычаи и традиции, император осуществлял верховную светскую и духовную власть, руководил правительством, осуществлял правосудие и единолично объявлял войну и заключал мир. В [[новое время]] объём его прерогатив стал постепенно ограничиваться [[избирательная капитуляция|избирательными капитуляциями]] и законами, утверждаемыми [[Рейхстаг (Священная Римская империя)|рейхстагом]], в результате чего проведение эффективной политики императором стало возможным лишь во взаимодействии с [[имперские сословия|имперскими сословиями]], прежде всего с курфюрстами. В [[XVII век|XVII]]—[[XVIII век]]ах к исключительной компетенции императора относились формирование и руководство [[Надворный совет|Надворным советом]], определение повестки дня рейхстага, присвоение титулов, раздача придворных должностей, представление интересов империи в отношениях с иностранными государствами и ряд менее важных вопросов. Денежно-эмиссионная и таможенная политика, а также принятие решения о созыве рейхстага находились в совместной компетенции императора и коллегии курфюрстов<ref name=Vl_125 />. Только с согласия рейхстага могли утверждаться законы, вводиться имперские налоги, объявляться война и заключаться мир. Несмотря на значительное сужение полномочий императора, он продолжал обладать достаточно широким спектром политических механизмов, обеспечивающих его ведущую роль в политической системе империи, и был гарантом её единства. Как только в 1806 году [[Франц II]] сложил с себя титул и полномочия императора, империя перестала существовать.