«Մասնակից:Մարինե123/Ավազարկղ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
No edit summary |
No edit summary |
||
Տող 432.
Հանցագործներն ընդհանրապես ավելի քիչ են ենթարկվում դրանց ազդեցությանը հասարակության կողմից; նրանց իրավական և բարոյական նորմեր ներշնչելու փորձ անելիս նրանք հաճախ չեն կարողանում հասկանալ, թե ինչ են ուզում նրանցից, այդ պատճառով իրավիճակի գնահատումը՝ որը սահմանում է նրանց վարքագիծը, արվում է ոչ թե սոցիալական պահանջների, այլ ինչ-որ անձնական պատկերացումների հիման վրա։ Այլ դեպքերում հանցագործները կարող են, դեռ չկորցնելով հասարակական կարգերի էության ըմբռնումը, չցանկանալ դրանք կատարել հասարակությունից օտարվելու, աշխատանքային, ընտանեկան եւ բարեկամական կապերի թուլության պատճառով:<ref>Криминология: Учебник / Под ред. В. Н. Кудрявцева и В. Э. Эминова. М., 2005. С. 159.</ref>
=== Բարոյահոգեբանական բնութագիր ===
Հանցագործների հոգեբանությունը ունի նաև տարբերություններ օրինապահ քաղաքացիների վերահսկողական խմբերից։ Հանցագործների մոտ բարձրացված է [[Իմպուլսիվություն|իմպուլսիվությունը]], նրանք ավելի քիչ են հակված մտածելու իրենց արարքների մասին։ Այս գիծը համատեղվում է ագրեսիվությամբ, ռեակցիայի ցածր շեմի և միջանձնային հարաբերությունների վիրավորվածության հետ: Այդ հատկանիշներն առավելապես բնորոշ են՝ [[Կողոպտիչներ|կողոպտիչներին]], [[Մարդասպաններ|մարդասպաններին]], [[Բռնաբարողներ|բռնաբարողներին]], թեթև գողերին, [[Պաշտոնատար հանցագործներին|պաշտոնատար հանցագործներին]]։<ref>Криминология: Учебник / Под ред. В. Н. Кудрявцева и В. Э. Эминова. М., 2005. С. 160.</ref>
Հանցագործներին բնորոշ է ինքնագնահատականի և այլ անձանց կողմից ներկայացվող պահանջների միջև անհավասարակշռությունը, հանցագործների ինքնագնահատականը ուռճացված է, նրանք հակված են ինքնարդարացման, մեղքն այլ անձանց վրա բարդելուն; միայն 1/10–րդ մասից պակաս անձինք են, ովքեր կատարել են ծանր–բռնի և շահադիտական–բռնի հանցագործություններ և անկեղծորեն զղջացել են իրենց կատարած արարքի համար:<ref>Криминология: Учебник / Под ред. Н. Ф. Кузнецовой, В. В. Лунеева. М., 2004. С. 130—131.</ref>
Արժեքային կողմնորոշումները, հանցագործներին բնորոշ բարոյական առանձնահատկությունները բավականին յուրահատուկ են և տարբերվում են այդպիսի անձանց խմբերից, որոնք իրենց պահում են կայուն–օրինապահ։ Դրա վրա հիմնված են անհատական հանցավոր վարքագծի կանխագուշակման հաջող փորձարկումները՝ օգտագործելով կերպարների մեքենայացված ճանաչման մեթոդները: [[Էլեկտրոնային հաշվիչ մեքենա|ԷՀՄ]]-ն 80% և ավելի արժանահավատությամբ մարդուն դասել է օրինապահ մարդկանց խմբերին, պատահական գործոնների ազդեցության տակ հանցագործություն կատարած հանցագործներին և կայուն հակահասարակական սոցիալական կողմնորոշում ունեցող անձանց, որոնք բազմիցս կատարել են հանցագործություններ։<ref>Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. М.: Издательство НОРМА, 2001. С. 351.</ref>
Հանցագործների անձնական դեֆորմացիաները հաճախ կապված են ալկոհոլիզմի հետ: Երկարատև համակարգված ալկոհոլի չարաշահումը հանգեցնում է անձի դեգրադացիայի։<ref>Минко А. И., Линский И. В. Алкогольная болезнь. Новейший справочник. М., 2004. С. 179.</ref> Նշվում է, որ ալկոհոլից կախվածություն ունեցող հանցագործները ավելի քիչ են հակված ակտիվ հանցավոր վարքագծի, չեն ստեղծում հանցավոր իրավիճակի պայմաններ, այլ օգտվում են ստեղծված բարենպաստ գործոններից։<ref>Криминология: Учебник / Под ред. В. Н. Кудрявцева и В. Э. Эминова. М., 2005. С. 147.</ref>
Алкоголизм влечёт за собой разрушение нормальных [[семья|семейных]] и [[труд]]овых связей, которые заменяются на связи с неформальными группами собутыльников, являющиеся питательной средой бытовой преступности<ref>Криминология: Учебник / Под ред. В. Н. Кудрявцева и В. Э. Эминова. М., 2005. С. 148.</ref>.
Преступникам присущи не только социально-негативные качества. Достаточно часто встречаются среди преступников лица с такими позитивными качествами, как предприимчивость, инициатива, индивидуальность, лидерские способности. Однако эти качества, накладываясь на антисоциальные ценностные ориентации и искажённые нравственные основы поведения, могут увеличивать общественную опасность конкретного преступника, как лица способного занять или занимающего лидирующее положение в [[соучастие|преступной группе]]<ref>Криминология: Учебник / Под ред. В. Н. Кудрявцева и В. Э. Эминова. М., 2005. С. 162.</ref>.
|