«Մասնակից:Mary Khlkhlyan/Ավազարկղ»–ի խմբագրումների տարբերություն

«Գթասրտության դարաշրջանը»  <nowiki/>[[«Օդեսա» կինոստուդիա|«Օդեսա»  կինոստուդիայի]] պլանի մեջ ընդգրկված լինելուց հետո ռեժիսորի մոտ հարց առաջացավ: Սկզբում սցենարի խմբագրական խորհուրդը մտադիր էր աշխատել [[Վիլեն Նովակ]]<nowiki/>այի, հետագայում որպես հակառակորդ ի հայտ եկավ Ալեքսեյ Բատալովը: Այնուամենայնիվ, ոչ մեկը, ոչ էլ մյուսը չկարողացան աշխատել այլ նկարահանումներով զբաղված լինելու պատճառով:{{sfn|Лазарева|2006|с=146}}.Գովորուխինը ֆիլմի ռեժիսորի պաշտոնի համար առաջարկեց Վիսոցկուն: Վայներ եղբայրները աջակցեցին նրան,որպես  թեկնածու այն բանից  հետո,երբ  Ստանիսլավ Սերգևիչը անձնական հանդիպման ժամանակ խոստացել էր գրողներին, որ առանց համահեղինակների համաձայնության, «ոչ մի պարբերություն, ոչ մի բառ» իրենց գրքում նրանք չեն փոխի:{{sfn|Цыбульский|2016|с=307}}.

 

 

'''Ռեժիսորների  սցենարը'''[[Պատկեր:Личная карточка режиссёра Говорухина.jpg|thumb|267px|Личная карточка Станислава Говорухина на Одесской киностудии]]

 

=== Վիսոցկին որպես ռեժիսոր ===

1978 թ. Հունիսին Գավարուխինը գնաց [[Գերմանիայի Դեմոկրատական Հանրապետություն|ԳԴՀ]] կինոփառատոնին: Նրա բացակայության ժամանակ ռեժիսորի  գործառույթները հանձնվեցին Վիսոցկուն, ում հետ ռեժիսորը նախկինում քննարկել էր բոլոր մանրամասները`սկսած նկարահանման  դրվագների հասկացությունից մինչև [[միզանսցեն]]: Ենթադրվում էր, որ մեկ շաբաթվա ընթացքում չորս հարյուր մետր ժապավենը կբավարարի Վիսոցկուն,սակայն նա պլանավորվածը վերցրեց չորս օրում: Ըստ Վլադիմիր Մալցևի «Հանդիպում վայրը ...» ֆիլմի փոխնախագահի, Վիսոցկու  կազմակերպչական ձևը սկզբունքորեն տարբերվում էր Գավառուխայից: Ստանիսլավ Սերգեևիչը, «ամբարտավան, դանդաղկոտ», չէր բաժանվում ծխամորճից,անտարբեր է ստեղծագործական գործընթացին, ում գաղափարները երբեմն ծնվում էին հենց նկարահանման հրապարակում: Վիսոցսկու մոտեցումները այլ էին ,նա պահանջում էր,որ նկարահանման սկզբից ֆիլմի խմբի բոլոր ծառայողները, լուսավորողներից մինչև զգեստների դիզայներներ, լիովին պատրաստ լինեին աշխատելու: Նա խնդիրները հստակ սահմանեց, արագ փորձեր կատարեց, և որպես կանոն,մեկ կամ երկու կադրից հետո նկարում էր: Ինչպես հետագայում Գվարդուխինը հիշեց, ֆիլմի թիմը, որն անընդհատ «թեթեւ արտադրության ծանրաբեռնվածության  մեջ էր», հետևյալ բառերով հանդիպեց վերադարձող տնօրենին,«Նա [Վիսոցկին] տանջեց մեզ»: {{sfn|Лазарева|2006|с=182}}{{sfn|Бакин|2010|с=561}}{{sfn|Киеня|1992|с=100}}.

 

 

== '''Գլեբ Ժեգլով և Վլադիմիր Շարապով'''в ==

В начале фильма общую тональность, воспроизводящую атмосферу в послевоенной Москве, задаёт песня «Дорога на Берлин» в исполнении [[Утёсов, Леонид Осипович|Леонида Утёсова]]. Именно с этим настроением — в предвкушении безграничного праздника — направляется на службу в МУР молодой фронтовик Владимир Шарапов. Однако ожидание чуда, сопровождающее нового сотрудника при входе в кабинет с табличкой «Отдел борьбы с бандитизмом», сразу сменяется лёгким недоумением: герой становится жертвой «[[Мюнхгаузен, Карл Фридрих Иероним фон|мюнхгаузенского]]» розыгрыша, устроенного ему штатным муровским фотографом Гришей по прозвищу Шесть-на девять, которого Шарапов принимает за Жеглова. Նա մի փոքր ուշ է հայտնվում `« հանկարծակի, ինչպես քամին», արդյունավետ և բեմական: Ծանոթության ժամանակ նրա արտաբերած հենց առաջին արտահայտությունը(«Ժեգլովն իմ ազգանունն է»),կարծես թե,հնչում է որպես մարտահրավեր  ողջ աշխարհին:{{sfn|Тулинцев|2011|с=200—202}}.

 

 

=== Քրեական աշխարհի այլ ներկայացուցիչներ ===

Ինչպես նշում է արվեստագետ Բորիս Տուլինցևը,  ֆիլմում գործող  քրեական համայնքի որոշ ներկայացուցիչներ իրենց ինքնաբուխությամբ երբեմն հիշեցնում են երեխաների: Այսպիսով, գող Վալկա Սմոկեդի լավ գինու և կյանքի այլ հաճույքների գիտակ, ֆիլմում անփույթ կերպարանքով է հանդես գալիս, Պրոմոկաշկան  անկեղծ և միամիտ է; Կիրպիչը երեխաների պես վստահում է: Կիրպիչի  նախատիպը հավանաբար օրենքով գողը Սաշա Շորինն էր (Ալեքսանդր Պրոկոֆիև), որը երկու տասնամյակ բանտարկություն էր անցկացրել եւ 2003 թվականին 74 տարեկան հասակում մահացավ: Հետպատերազմյան տարիներին Պրոֆեսիոնալ գրպանահատ Սաշա Շորինը  «աշխատել է» [[Սոկոլնիկի (գյուղ, Կարդիմովսկի շրջան)|Սոկոլնիկի]]<nowiki/>ում գործող 10-րդ համարի երթուղայինում: Ինչպես Կիրպչի դերակատար Ստանիսլավ Սադալսկին, որ «Հանդիպում վայրը  ...» ֆիլմի  շնորհանդեսից հետո Շորինը, ճանաչելով իրեն իր  կերպարում, դերասանին ուղարկեց «<nowiki/>[[Քամուս]]<nowiki/>» կոնյակ: Սադալսկին ներկա էր Շորինի հուղարկավորությանը, որի ընթացքում քրեական հեղինակությունները, որոնք եկել էին զոհվածին հրաժեշտ տալու, ասացին, որ Սաշան մահացել է «լավ մահով, ոչ թե վարպետի»: Ֆիլմում  Կիրպիչը  հիշվել է, ի թիվս այլ բաների, բնութագրող ելույթով `լիցքաթափող «պրիբլատնիմ խոսակցությունով»(«Հունձք, հունձք, ինչպիսի հունձք»): Այս գունագեղ մանրամասները պատմվել  էին Սադալսկուն Վիսոցկու նկարահանման ժամանակ:{{sfn|Тулинцев|2011|с=201}}{{sfn|Киеня|1992|с=99—100}}{{sfn|Блинова|1992|с=146}}<ref>{{статья |автор=Сальников А. |заглавие= «Хорошей смертью умер, не у хозяина»|ссылка= |автор издания= |издание= [[Коммерсантъ]]|год= 2003|месяц=май |число=30 |том= |выпуск= |номер=93 |страницы= 6|}}</ref>.

 

 

== '''Հետպատերազմյան Մոսկվայի պատկերը''' ==

«Հանդիպման վայրի» առաջին մասում Մոսկվան պայծառ ու տոնական քաղաք էր: Շարապովը, որը վերադարձել է պատերազմից, գնում է Պետրովկա, և նրա զգացմունքները համընկնում են մոսկայի տեղացիների տրամադրությանը: Քաղաքի մթնոլորտը հիշեցնում է «անսահման տոն»` բարձրախոսներից հնչում էր [[Ուտեսովայ]]<nowiki/>ի ձայնը,ճակատային զինվորները և շքանշանակիրները տեղափոխվում են փողոցներ, քաղաքացիները գնում են ծաղիկներ, պաղպաղակ և փուչիկներ,երեխաները լավ հագնված են, իսկ կոշկակարները, այնքան բարեհամբույր  և ժպտում են, ասես ճանապարհային պաստառի վրա պատկերված   հաղթող զինվոր լինեն:{{sfn|Тулинцев|2011|с=200}}.

 

{{ԴերակատարներՆերքև}}

 

{| class="wikitable sortable" style="text-align:left"

|-

|-

|-

|-

|-

|-

|-

|

|

|}

 

{| class="wikitable sortable" style="text-align:center"

|-

|-

| align=left| Постановка