«Մասնակից:Mary Khlkhlyan/Ավազարկղ»–ի խմբագրումների տարբերություն

«Հանդիպման վայրը ...» ֆիլմի պրեմիերան նվիրված էր [[Ոստիկանության օրվա]]<nowiki/>ն,և ցուցադրությունը տեղի էր ունեցել [[Կենտրոնական հեռուստատեսությամբ]] 1979 թ. Նոյեմբերի 11-15-ը ընկած ժամանակահատվածում:Մամուլը բավականաչափ  բուռն կերպով արձագանքեց ֆիլմի ցուցադրմանը,միևնույն ժամանակ գրաքննադատները հետաքրքրված էին ոչ միայն դերասանական խաղով և օպերատրական աշխատանքով, այլև դետեկտիվ պատմության մեջ տեղ գտած բարոյական խնդիրներով, դրանք հիմնականում կապված են Կապիտան Ժեգլովի և օպերլիազոր [[Շարապով]]<nowiki/>ի միջև գոյություն ունեցող էթիկական դիմակայությունը: Նրանց թվում նրանք, ովքեր նախապես չեն ընդունում ֆիլմը,հենց սցենարի հեղինակներն են՝Վայներ եղբայրները, ովքեր չհամաձայնեցին ռեժիսորի միջամտությանը վեպի դրամատուրգիական գծագրին և խնդրեցին իրենց անունը հանել տիտրերից: Հետագայում սցենարիստների նախաձեռնությամբ նրանց ազգանունը վերականգնվեց: Հետագա տարիներին կինոռեժիսորները ոչ միանշանակ կարծիքներ են հայտնել ժապավենի անհատական ​​դրվագների վերաբերյալ, մասնավորապես `վերջին տեսարանի, որը նկարահանվել է Պետական ​​հեռուստառադիոընկերության ներկայացուցիչ [[Սերգեյ Լապինի]] պնդմամբ`կյանքի կոչման ասպեկտով:

 

 

 

 

<br />

 

Մնացած տեսարաններ`համայնքային բնակարանը, որտեղ բնակվում էր Շարապովը, խանութի նկուղը, Լարիսա Գրուզդևայի բնակարանը, Մոսկվայի Քրեական Հետախուզության բաժնի կաբինետները կառուցված  էին Օդեսայի կինոթատրոնի տաղավարներում:<ref name="БГ" />. Բացառություններից մեկը Ռուչնիկի կողմից անցկացրած Ժեգլովի հարցաքննության դեպքն էր,նա նկարահանել է «առևտրի բնակարանի» ներսում ([[Մաքսիմ Գորկի|Գորկո]]<nowiki/>ւ փող. 46), որտեղ Վիզոցսկու դպրոցական տարիներին գտնվում էր դերասան և ռեժիսոր Վլադիմիր Բոգոմոլովի ղեկավարած թատերական շրջանակը:{{sfn|Новиков|2013|с=19}}{{sfn|Бакин|2010|с=561—562}}.Ֆիլմի խմբում նրանք մանրակրկիտորեն ստեղծեցին շրջակա միջավայրը և ապագա ֆիլմի կերպարը, դարաշրջանին համապատասխան պատրաստված արկղերը, մինչև կտորով շաքարավազ և երկար բամբակյա շալվար, որոնք հագել էին հերոսները: {{sfn|Лазарева|2006|с=166}}. Հագուստը իր հերոսի համար Վիսոցկին ընտրեց:Օդեսայի կինոստուդիայի զգեստապահարանում, բաճկոնների  դիզայներ Ակիմովի օգնությամբ նա ընտրել է գալիֆե տաբատներ , կոշիկներ, բաճկոն, ապաշե օձիքով վերնաշապիկը, գծավոր տրիկոտաժային սվիտեր, կաշվե բաճկոն և գլխարկ: Արկադի Վայերի խոսքերով, ֆիլմերից մեկում Ժեգլովի հագուստները իրենց ստիլիստիզմում հիշեցնում էին հերոս [[Ալ Պաչինո]]<nowiki/>յի հագուստը, ում Վիսոցկիին սիրում էր:{{sfn|Лазарева|2006|с=154, 183}}.

 

В роли хлебного автофургона, в котором передвигались бандиты, снималась «машина-памятник» — «[[ГАЗ-АА]]» 1940-х годов — съёмочная группа позаимствовала её «с пьедестала в „Мосхлебтрансе“». Автомобиль входил в число первых фургонов, начинавших развозить хлеб в Москве. Машина находилась в плохом техническом состоянии, и сцена её проезда во время погони перед поездом снималась с определённым риском{{sfn|Лазарева|2006|с=183}}. Грузовик «[[Studebaker Corporation|Студебеккер]]» был получен на студии «[[Мосфильм]]». Машина в кадре передвигалась на буксире — из оборудования в ней работали только тормоза. Для съёмок эпизода падения в реку грузовик разгоняли с помощью толкача «под горку»<ref name="БГ" />. «Мосфильмом» же был предоставлен и автобус [[ЗИС-8]] по прозвищу «Фердинанд», выступавший в роли основного средства передвижения сотрудников МУРа{{sfn|Соколов|2011|с=71, 459}}.

 

1960-ականներին ներքին գործերի մարմիններում Եժովովի և Բերիայի իշխանության մասին հիշողությունները դեռևս թարմ էին խորհրդային հասարակությունում: «Մութ ժամանակների ժառանգություն» հետ չասոցացվելու ցանկությունը  դարձավ այն պատճառներից մեկը,համաձայն որի  Վիսոցսկին կտրականապես հրաժարվեց ֆիլմում ոստիկանական համազգեստ կրելուց: Միակ դրվագը, երբ նա հայտնվեց բաճկոնով («Ահա, Շարապով, իմ տնային հագուստը, նման է գիշերազգեստի»), նկարահանվել է Ներքին գործերի նախարարի անձնական խնդրանքով:{{sfn|Кредов|2016|с=93—94}}. Իլարյոնովի խոսքերով, Վիսոցսկին «Հանդիպման վայրը» ֆիլմի հաջողությունից հետո մտածեց ֆիլմի շարունակության մասին: Ներքին գործերի նախարարության արխիվներում գտնվելով, դերասանը գործի վերցրեց,որպեսզի պատմի [[«Կարմիր աստղ» շքանշան]]<nowiki/>ի մասին, որը կրում է ֆիլմի հերոսը:

<nowiki/>{{Քաղվածքի սկիզբ}}1942 թ.-ին ձմռանը Սվերդլովսկից Մոսկվա էր գալիս սննդամթերքով բեռնված գնացք: Գնացքը հսկում էին Ներքին գործերի ժողովրդական կոմիսարիատ մի խումբ աշխատակիցներ նավապետի գլխավորությամբ: Օպերատիվ տվյալներ են ստացվել, որ Լիկհոբորյան կայարանի ժամանած գնացքը հնարավոր է հարձակման է ենթարկվել զինված խմբավորման կողմից: Որոշեցին խաբեությամբ սննդամթերքը հեռացնել վագոններից եւ դրա փոխարեն ուժեղացնել հսկողությունը: Բայց տեղի ունեցավ անահանջողություն: Փոքր խումբը ստիպված էր անհավասար պայքար մղել ավազակների հետ: Դրա արդյունքում վիրավորված նավապետը պարգևատրվում է նույն շքանշանով, ինչ և Ժեգլովը:{{sfn|Кредов|2016|с=95}}.{{Քաղվածքի ավարտ|աղբյուր=}}

 

От разговора с Манькой начинается постепенное движение истории к выходу на «Чёрную кошку». На этом пути Жеглову приходится общаться с вором Валькой Копчёным, диалог с которым в бильярдной касается — в том числе — рук. Сыщик во время игры замечает, что ладони Копчёного, судя по мягкости, не знали ни кайла, ни лопаты; тот в ответ парирует: «У вас, кстати, гражданин Жеглов, ''руки'' тоже не шахтёрские!» Та же тема возникает в разговоре муровцев о Кирпиче, воровская специализация которого связана с особой «ловкостью пальцев»<ref name="ЛК" />.

 

 

Тема рук — правых (милицейских) и левых (преступных) — образует, в трактовке Карасёва, своеобразный «внутренний» сюжет в фильме. Разделение рук на правую и левую весьма условно — тот же Жеглов, к примеру, отнюдь не всегда ведёт себя как праведник. Соболевская и Верка-модистка несут некую «посредническую» миссию. В то же время Горбатый представляет собой «руку-машину», не вписывающуюся ни в какие классификации: «Горбатость и нечеловеческая сила делает его существом не вполне человеческим — [[Хтонические существа|хтоническим]], принадлежащим не только к миру дня, но и подземной тьмы»<ref name="ЛК" />.

 

 

С руками связана также лирическая линия фильма, которая начинается с подброшенного младенца. В эпизоде с подкидышем Жеглов интересуется у позвонивших в милицию жителей дома: «На ''руки-то'' вы его брали?» Эта история закольцовывается в заключительных кадрах, когда Шарапов, входя в комнату, видит Варю, прижимающую к груди малыша. Согласно комментарию Леонида Карасёва, «девушка могла в этот момент и не держать ребёнка, он мог, скажем, просто лежать на кровати. Нет, — он все-таки находится именно на ''руках'', и можно сказать, что в этой финальной картинке главное символическое противоречие <…> если не разрешается, то, во всяком случае, стирается, смягчается, умиротворяется»<ref name="ЛК" />.

 

 

 

Эпизод в бильярдной показывает умение Жеглова использовать методы психологического давления на собеседников. Забивая в лузу шары, капитан милиции одновременно пытается выяснить, как к Копчёному попал браслет Ларисы Груздевой. Вор изображает недоумение, и Жеглов сообщает ему, что продолжение диалога будет происходить уже в стенах МУРа: «Вот ''такой'' у меня с тобой разговор выйдет. Поговорю я с тобой вот ''так''! Вдумчиво да серьёзно, чтобы дошёл до тебя мой вопрос. До ума, до сердца, до печёнок. И до остального твоего гнилого ливера». После каждой реплики Жеглов выдерживает паузу. Его фразы не содержат прямой угрозы, но они произносятся одновременно с ударами по шарам и создают напряжение вокруг бильярдного стола, поэтому Копчёный начинает осознавать нависшую над ним опасность<ref name="ЮН" />.